Наврӯзи соли равон (2025) тибқи ҳисобҳои астрономӣ санаи 20 март соати 14:01:25 бо вақти Душанбе фаро мерасад. Одатан маркази қурси Офтоб дар ин лаҳзаи вақт аз нимкураи ҷанубии осмон ба нимкураи шимолӣ гузариш мекунад. Нуқтаи бурриши масири Офтоб (эклиптика) ва хати истивои осмон (экватор)-ро нуқтаи эътидоли баҳорӣ ё баробаршавии шабу рӯз меноманд. Ин лаҳза дар нимкураи шимолӣ ба оғози фасли баҳор ва дар никураи ҷанубӣ ба фарорасии фасли тирамоҳ гувоҳи медиҳад.

Тоҷикон Наврӯзро аз замонҳои қадим бо як шукӯҳу шаҳомати хос ҷашн мегирифтанд. Наврӯз ҷашни баробаршавии шабу рӯз, эҳёи табиат, оғози корҳои кишоварзӣ, боғдорӣ ва накӯкорию эҳсонкорӣ мебошад. Худ калимаи Наврӯз ба маънои “рӯзи нав” буда, дар оғози баҳор ҷашн гирифта мешавад. Ин ҷашни оламафрӯз рамзи оғози соли нав аз рӯи тақвими офтобӣ буда, таҳаммулпазирӣ, ҳамоҳангӣ бо табиат ва идомаи анъана ва наслҳоро ифода мекунад.

Наврӯз ё баробаршавии шабу рӯз (нуқтаи эътидоли боҳорӣ) ҳамасола 20 – 22 март фаро мерасад, ки ин тафовут ба далели таъсири ҷозиба дар гардиши Замин аз ҷониби дигар сайёраҳо ба амал меояд. Инчунин бинобар сабаби бутун набудани миқдори шабонарӯзҳо дар давоми сол (365.2422 шабонарӯз), шабонарӯзи миёна (365 ё 366 шабонарӯз) истифода бурда мешавад ва вақти фарорасии Наврӯз, ки ба нуқтаи эътидоли баҳорӣ алоқаманд аст, тағйир ёфта меистад. Офтоб дар яке аз ду нуқтаи буриши ҳамвориҳои экватори осмон ва эклиптика воқеъ гардида, аз нимкураи ҷанубии осмон ба нимкураи шимолӣ мегузарад. Дар ин рӯз дарозии шабу рӯз баробар мешавад. Дар давоми сол Офтоб дар осмони ситоразор аз рӯи бурҷҳое, ки қад – қади эклиптика ҷой гирифтааст пайиҳам ҳаракат мекунад. Аз 88 бурҷҳои осмони ситоразор 12-тошон таърихан хоса мебошанд, ки онҳоро бурҷҳои зодиакӣ меноманд. Вале як чизро бояд қайд намуд, ки бархилофи тасаввуроти қадима, махсусан тасаввуроти астрологие, ки то ҳоло мавҷуд аст, Офтоб ҳангоми ҳаракати зоҳирии солонааш на аз рӯи 12 бурҷ, балки аз рӯи 13 бурҷ мегузарад, аммо гузариши Офтоб аз бурҷи Морафсо дар осори гузаштагонамон ба назар гирифта намешавад. Инчунин, муддати гузариши Офтоб дар ҳар бурҷ баробар набуда, вобаста ба андозаи бурҷ аз 7 рӯз (дар бурҷи Ақраб) то 45 рӯз (дар бурҷи Сунбула) сурат мегирад. Мувофиқи тасаввуротҳои муосир таҳвилёбии Офтоб аз нимкураи ҷанубӣ ба нимкураи шимолӣ дар бурҷи Ҳут мувофиқ меояд. Бинобар сабаби ҳаракати тақдимӣ, ки аз ҳисоби претсесияи Замин ба амал меояд, нуқтаҳои эътидолӣ дар пасманзари осмони ситоразор ҳамасола ба андозаи 50.3" ҳаракат намуда, дар давоми 25771.6 сол як даври пурра мекунад. Ин ба он маъност, ки дар ҳар соли ситорагӣ фарорасии Наврӯз нисбат ба соли пешина тақрибан 20 дақиқаю 24 сония барвақттар ба амал меояд.

Ҳаракати Замин дар атрофи Офтоб аз рӯи мадори элипс (байзашакл) мебошад, ки ин сабаби номунтазамии ҳаракати он ё ҳаракати номунтазамии Офтоб дар осмони ситоразор мебошад. Бо ин сабаб давомнокии ҳақиқии шаборӯзи офтобӣ тағйиёбанда аст. Ними роҳи солонаро Замин ҳангоми ба Офтоб наздик шудан (аз нуқтаи эътидоли тирамоҳӣ то ба нуқтаи эътидоли баҳорӣ) дар давоми 179 шабонарӯз ва ними роҳи дури аз Офтобро (аз нуқтаи эътидоли баҳорӣ то ба нуқтаи эътидоли тирамоҳӣ) дар давоми 186 шабонарӯз тай менамояд. Зеро ҳангоми Замин ба масофаи наздиктарин ба Офтоб ҷойгир шудан ҳаракати он нисбатан тезтар гардида, миқдори шабонарӯзҳо дар ин муддат кам ба мушоҳида мерасад, инчунин дар масофаи дуртарин аз Офтоб бошад, ҳаракати Замин аз ҳолати аввала нисбатан сустар мегардад ва миқдори шабонарӯзҳо зиёд мешавад. Ба ин мисол шуда метавонад, 23 декабр нисбат ба 16 сентиябр 51 сония дарозтар аст.

Инсон аз замонҳои қадим барои корҳояшон дар зиндагӣ ба вақти муайян ниёз доштанд ва асоси муайян кардани вақт ин ивазшавии шабу рӯз, ивазшавии фазаҳои моҳ дар осмон ва ивазшавии мавқеи Офтоб дар осмони ситоразор дар муддати сол буд. Аз ин рӯ зарурати омода намудани тақвимҳо пеш омад ва тақвими аввалине, ки сохта шуд, ин тақвими қамарӣ буд, зеро ягона ҷирми осмоние, ки зуд-зуд фаза (шакл)-и худро иваз менамояд ин Моҳ аст. Моҳ дар муддати 29.53 шабонарӯз он мавқеи худро аз як фаза ба фазаи нав ё аз як моҳ ба моҳи нав табдил медиҳад. Тақвими дигар, ки аз рӯи ҳаракати Офтоб вобастагӣ дорад, ин тақвими шамсӣ аст. Ин аз рӯи ҳаракати зоҳирии солонаи Офтоб дар осмони ситоразор мебошад. Тақвимҳое, ки мавриди истифода қарор доранд, инҳо тақвимҳои шамсӣ, қамарӣ ва шамсӣ-қамарӣ мебошанд. Дар Тоҷикистони тақвимҳои шамсӣ ва қамарӣ мустақиман мавриди истифода қарор доранд.

Тақвимҳои нисбатан саҳеҳтар мавриди амал қарор гирифт, бахусус тақвими юлиалӣ ва тақвими григорианӣ мебошад. Дар асл тақвими григорианӣ такмили тақвими юлиалиро медиҳад, ки пас аз оне, ки дар тақвими юлианӣ иштибоҳе ба мушоҳида расид ба ислоҳи он пардохтанд. Шабонарӯзи ҳақиқии офтобӣ, ки ба 365.2422 шабонарӯз баробар аст, аз ин рӯ мо наметавонем аз шабонарӯзи ҳақиқии офтобӣ истифода барем ва мо шабонарӯзи миёнаи офтобиро мавриди истифода қарор медиҳем. Бо ин тартиб давомнокии шабонарӯзҳо дар давоми 4 сол, як маротиба сол ба 366 шабонарӯз ва се сол ба 365 шабонарӯз баробар мешавад. Тақвимҳои дигар ҳастанд, ки аз тақвимҳои григорианӣ саҳеҳтар, ин тақвими Умари Хайём аст, ки дар замони давлати Салҷуқиён дар дарбори Маликшоҳ омода карда буд ва онро тақвими Ҷалолӣ ҳам мегӯянд. Саҳеҳии он нисбат ба тақвими григорианӣ якуним маротиба буда, он дар давоми 4500 сол як шабонарӯз ба хатогӣ роҳ медиҳад. Ин тақвим аз даври 33 сола бо 8 соли кабиса (бо изофаи як шабонарӯз фарқ аз солҳои оддӣ) иборат аст. Тақвиме, ки айни замон мавриди истифода қарор додаем, ин тақвими григорианист ва хатогии он дар муддати 3300 сол як шабонарӯзро ташкил медиҳад.

Экватори осмонӣ нисбат ба эклиптика таҳти кунҷи 23 градс ва 26 дақиқаи кунҷи аст ва ин сабаб мегардад, ки дар Замин фаслҳои сол ба вуҷуд биёяд. Ҳангоми ба нуқтаҳои эътидолӣ, яъне ба нуқтаи буриши экваторӣ осмонӣ ва эклиптика расидани Офтоб дар ин ҳолат кунҷи байни эклиптика ва экватории осмонӣ ба нол градс баробар мешавад. Аз ин рӯ дар тамоми кураи Замин миқдори шабу рӯз баробар гардида, бошандагони рӯи Замин 12 соати шабӣ ва 12 соати рӯзро мушоҳида мекунанд. Он рӯзро Наврӯз меноманд. Баъд аз рӯзи Наврӯз миқдори соатҳои рӯз бар шаб ғалаба мекунад. Нуқтаи эътидоли баҳорӣ нуқтаи сарҳисоб аст, ки дар астрономия ҳамчун нуқтаи сарҳисоб ва эътидоли координатаҳо буда, аз ҳамин нуқта сар карда мавқеи ҷирмҳои осмони муайян карда мешавад. Офтоб ҳангоми ҳаракат аз рӯи эклиптика аз чор нуқтаи муҳим мегузарад. Нуқтаи эътидоли баҳорӣ (20-22 март), инқилоби тобистона (20-21 июн), эътидоли тирамоҳӣ (22-23 сентябр) ва инқилоби зимистона (21-22 декабр) мебошад.

Хуҷаназаров Ҳ.Ф., Пирова В.С. - таҳияи ходими калони илмӣ ва лаборанти калони Институти астрофизикаи АМИТ

“Мо аз умқи таърих набояд хокистар, балки шуъла бардорем. Таърих сабақомӯз аст ва ягон халқу миллат бе арҷ гузоштан ба гузаштаи хеш ба қадри истиқлолият ва ойини давлатдориаш расида наметавонад”.

Эмомалӣ Раҳмон

Наврӯз аз куҳантарин ва шукуҳмандтарин ҷашни миллии ниёкони аҷдодиамон маҳсуб меёбад. Маҳз ба шарофати кӯшишҳои гузаштагонамон, ки дар тӯли садсолаҳо ба харҷ додаанд, забону фарҳанг ва ҳувияти миллии мо - тоҷикон то - имрӯз пойдору устувор монд. Бо вуҷуди мушкилоти рӯзгор, харобкориҳо ва таъсиру фишори аҷнабиён, аҷдоди мо ин арзишҳои волои миллиро аз умқи ҳазорсолаҳо ба ояндагон ҳамчун ганҷи бебаҳо ба мерос гузоштаанд.

Наврӯз ҷашни баҳор ва эҳёи табиат буда, яке аз ҷашнҳои дӯстдоштатарини мардуми ориёитабор, ки аз қадимулайём аз гузаштагони дурамон ба мо мерос мондааст, маҳсуб меёбад.

Дар замони соҳибистиқлолӣ Наврӯзро на танҳо дар кишварҳои ҳавзаи Наврӯз, балки дигар миллатҳо ҳам бо диду назари ҷадиду анъанаҳои хоси минтақаи худ таҷлил менамоянд. Мардуми тамаддунпарвару донишманди тоҷик аз замонҳои қадим иди Наврӯзро ҳамчун ҷашни оғози соли нав, рӯзи нав бо орзуву ормонҳо, бо дилу нияти нек, бо либоси идона истиқбол намуда, таманно менамуданд, ки пайю қадами соли нав бо файзу баракат шавад.

Ҷашни Наврӯз ва истиқлолу озодӣ - ин ду мафҳуми барои ҳар яки мо азизу муқаддас - дар таърихи навини тоҷикон бо ҳамдигар пайванди амиқ пайдо кардаанд, зеро Наврӯз ҳамчун шиносномаи таъриху фарҳанги миллии мардуми куҳанбунёду тамаддунсози тоҷикро ба ҷаҳониён муаррифӣ намуд. Аз ҷониби дигар, маҳз неъмати соҳибистиқлолӣ имкон фароҳам овард, ки Наврӯз бо ин ҳама шукӯҳу шаҳомат ва расму ойинҳои неку созандааш дар сарзамини мо дигарбора эҳё ва таҷлил гардад. Бино бар ин, ҳар яки моро зарур аст, ки бо истифода аз суннату анъанаҳои неки миллиамон ба хотири шукуфоиву рушди кишвари азизамон ва таҳкими дастовардҳои даврони истиқлоли давлатӣ минбаъд низ талоши созанда намоем ва тамоми имконияту неруи худро ба бунёдкориву созандагии Ватани маҳбубамон – Тоҷикистон- равона созем (аз суханронии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон. Наврӯз 2024).

Дар воқеъ, рӯ овардан ба ойинҳои ниёгон ва дубора эҳё намудани расму русуми аҷдодӣ бе муҳобот метавонад, дар тарбияи наврасону ҷавонон таъсири амиқ гузорад. Онҳоро аз шомил шудан ба ҳар гуна гурӯҳу ҳаракатҳои хатарзо даҳшатафкан эмин медорад.

Боиси сарфарозист, ки риояву дар ҳаёт татбиқ намудани расму ойинҳои наврӯзӣ барои ояндаи миллат ва бақои инсоният дастури нодиру беназир аст. Дар ҳақиқат эҳсоси ватандориву ватанпарастӣ, ҳувияти миллӣ, худшиносӣ ва худогоҳӣ низ аз эҳтироми таъриху фарҳанг сарчашма мегиранд. Зикр намудани он бомаврид аст, ки Наврӯзи имсола бо хусусиятҳои хоси худ аз дигар Наврӯзҳои ватани соҳибистиқлоламон бо он фарқ мекунад, ки бо пешниҳоди Ҷумҳурии Тоҷикистон аз ҷониби СММ, бо тарафдории аксари кишварҳои ҷаҳон, 21- уми март ҳамчун “Рӯзи ҷаҳонии пиряхҳо” муқаррар карда шуд, ки ин падидаи нек мебошад.

Лоиқи зикри хос аст, ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ҳаллу арзёбии масъалаҳои муҳимтарини вобаста ба ояндаи инсоният муносибати дурбинона ва ҷиддӣ доранд. Бо пешниҳоди Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Созмони Милали Муттаҳид соли 2003-ро Соли байналмилалии оби тоза, солҳои 2005-2015-ро Даҳсолаи байналмилалии амалиёти “Об барои ҳаёт”, соли 2013-ро Соли байналмилалии ҳамкорӣ дар соҳаи об, солҳои 2018-2028-ро Даҳсолаи байналмилалии амал “Об барои рушди устувор” ва соли 2025-ро “Соли байналмилалии ҳифзи пиряхҳо” эълон кард. Ҳамчунин, тибқи қатъномаи Маҷмаи Умумии СММ, аз соли 2025 ба баъд ҳар сол 21-уми март ҳамчун “Рӯзи ҷаҳонии пиряхҳо” таҷлил мешавад. Навиди дигар ин аст ва боиси ифтихору сарбаландии тоҷикони олам мебошад, ки бо мақсади гиромидошти суннатҳои миллӣ, эҳёи расму ойинҳои бостонии мардуми тоҷик ба Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи рӯзҳои ид» илова ворид гардидааст, ки бар тибқи он ҳар сол 1-уми июл “Иди Тиргон” ҷашн гирифта мешавад. Мардуми тамаддунофару соҳибдили тоҷик минбаъд низ суннатҳои ахлоқиву маънавӣ ва иҷтимоиву фарҳангии “Сада”, “Наврӯз”, “Тиргон” ва “Меҳргон” - ро бо тамоми нозукиҳои хоси ориёӣ пос дошта, ба наслҳои оянда ба мерос мегузорад.

Ҳамин тавр метавон гуфт, ки ҷашн гирифтани Наврӯзи байналмилалии оламафрӯз барои баланд бардоштани ҳисси худшиносию худогоҳии миллӣ, хештаншиносӣ, аз нав эҳё намудану ба замони муосир мутобиқ намудани расму ойинҳои ниёгонамон заминаи боэътимод мегузорад.

Наврӯзатон фирӯз бод,

Ҳар рӯзатон Наврӯз бод!

Давлиёрова Сафаргул Тешаевна, - ходими пешбари илмии Шуъбаи Иттиҳоди Давлатҳои Мустақили Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ, номзади илмҳои фалсафа, дотсент

Тоҷикон аз қадим мардуми фарҳангофар, тамаддунсоз, соҳибдавлат буда, бунёд ва таҷлили ҷашнҳои мавсимӣ ё тақвимӣ аз арзишҳои пурэъҷози онон маҳсуб меёфт. Онҳо зери мафҳуми ҷашн амали сутудан, парастидан, ниёиш, анҷоми расму ойинҳои динӣ ва анъанаҳои миллӣ, баргузории базму сурро, ки ба инсонҳо хурсандӣ, шодӣ ва тараб меовард, мефаҳмиданд. Махсусан, ба ин ҷашнҳои мавсимӣ чор ҷашни бостонии ниёконамон, ки онҳоро донишмандон ба чаҳор подшоҳони зиндагисоз ва фарҳангустари Пешдодиён: ҷашни Садаро ба Ҳушанг, ҷашни Наврӯзро ба Ҷамшед, ҷашни Тиргонро ба Ораши камонгир ва ҷашни Меҳргонро ба Фаридун нисбат медоданд, шомил мешуданд.

Дар мавриди таърихи пайдоиш, анъанаву суннатҳои ин ҷашнҳо аз қадим то ба имрӯз иттилоъ ва маводи фаровон захира шудааст, ки як кохи бегазандро ташкил дода, тамоили ҳувиятшинохтӣ доранд. Бо вуҷуди ин, ҷанбаҳои мухталифи онҳо пурра таҳқиқ карда нашудаанд. Тақозо мегардад, ки вобаста ба тағйироту дигаргуниҳое, ки дар ҷомеаи имрӯзаи инсонӣ рух медиҳанд, андешаи нав, диди тоза доир ба ҳикмати ҷомеасозӣ ва зиндагиофарии ин ҷашнҳо баён карда шаванд.

Бояд зикр дошт, ки аз ҷанбаи фалсафӣ ҳар як ҷашни аҷдодиамон як унсурро, ки таркиби чор унсурро ташкил медиҳанд, ба сифати унсури зиндагиофар ва ҷомеасоз эътироф гардад:

- дар ҷашни Сада унсури меҳвари оташ маҳсуб меёбад, ки рамзи пирӯзии некӣ бар бадӣ, гармӣбар сардӣ мебошад;

- дар ҷашни Наврӯз унсури асосӣ хок (замин) пиндошта мешавад, ки покиза нигоҳдорӣ ва коркарди дурусти он маншаи фаровонии ҳосил мегардад.

- дар ҷашни Тиргон об ба сифати унсури ҷавҳарӣ эътироф карда мешавад, зеро дар фасли гармо, рӯзҳои тафсони тобистон об ва бориши борон ба фаровонии ҳосил мусоидат менамояд;

- дар ҷашни Меҳргон унсури муҳим ҳаво эътироф мешавад. Ин ҷашн даврае, таҷлил карда мешавад, ки гармои тафсони тобистон ҳарорати худро паст карда, ҳавои мусоид ва файзбахши тирамоҳ ҷойи онро иваз менамояд ва ғайра.

Ин хусусиятгирии ҷашнҳои аҷдодӣ аз он далолат мекунанд, ки чор унсур асоси пайдоиши ҳаёт, пайвандгари силсилабандии фаслҳои сол, фаровонгардии неъматҳо барои инсонҳо мебошад. Бинобар ин, ҷашнҳои аҷдодии мо моҳиятан тақвимӣ, тарғибгари фарҳанги кишоварзӣ, ташаккулдиҳандаи фазилатҳои ахлоқӣ ва диди зебоипарастии мардум ба ҳисоб мераванд.

Мувофиқ ба сарчашмаҳои таърихӣ калимаи «наврӯз» дар забони форсии қадим ва миёна (паҳлавӣ) дар шакли «нукруч», «науграуч» ё «наугруз» шарҳу тавзеҳ дода шудааст. Бо забони имрӯзаи тоҷикӣ он маънои рӯзи навро ифода мекунад, ки дар арсаи байналмилалӣ маҳз бо ҳамин номи тоҷикиаш, ки ба забонҳои туркӣ ва ғайри онҳо ягон қаробате надорад, истифода бурда мешавад.

Дар бораи пайдоиши Наврӯз байни муҳаққиқон андешаҳои гуногун вуҷуд дорад. Дар ин бобат китобу таълифоти зиёди ҷудогона ба нашр расида, нуктаи назари донишмандон мавриди таҳлилу муқоиса қарор гирифтаанд, ки зикри муфассали онҳо таҳқиқоти комили алоҳидаро талаб мекунад. Аммо мувофиқ ба маълумоти сарчашмаҳои муътамади таърихӣ мебояд ба он андеша бештар такя кард, ки ҳақиқатан мардумони тоҷику форс Наврӯз гуфта, рӯзеро меномиданд, ки он рӯз Аҳурамаздо олами ҳастиро офарид. Маънои Наврӯз - рӯзи нав, расидани Офтоб ба аввали бурҷи ҳамал, оғози фасли баҳор мебошад.

Дар осори хаттии аҳди Сосониёнбаромади ҷашни Наврӯз бевосита ба шоҳи пешдодиён - Ҷамшед иртибот дода мешавад. Баъдан ин нуктаро донишмандони бузурги тоҷику форс, аз ҷумла Абулқосим Фирдавсӣ, Абурайҳони Берунӣ, Умари Хайём ва дигарон тасдиқ намуда, нисбати пайдоиши ҷашни Наврӯз ва ба шоҳ Ҷамшед рабт доштани он маълумоти дақиқ додаанд. Масалан, Умари Хайём дар китоби “Наврӯзнома”-и худ менависад, ки Ҷамшед рӯзеро дарёфт, ки Офтоб баъди 365 шабонарӯз ба «рубъи аввали дақиқаи Ҳамал» баргашт. Бо ин далел ӯ тақвим ё худ солшумории офтобӣ сохта, рӯзи нахустини бозгашти Офтобро ҷашн гирифт. Пас, аз он давра то ҳоло ин рӯз Наврӯз ном ниҳода шуд ва ҳамчун оғози рӯзи нав, эҳёи табиат, рӯзи шуруъи шукуфтану рустаниҳо таҷлил карда мешавад. Абурайҳони Берунӣ низ қайд мекунад, ки Ҷамшед рӯзи нахустини бозгашти Офтобро рӯзи наҷот аз нестӣ ҳисобида, онро Наврӯз номид [Ризо Шаъбонӣ. Одоб ва русуми Наврӯз. - Душанбе: Пайванд, 2008.-С.27] Табарӣ низ Наврӯзро ба давраи подшоҳии Ҷамшед мансуб медонад.

Воқеан, фалсафаи Наврӯз ифодакунандаи мавзуҳое мебошад, ки шаклан ва мазмунан бо фитрату офариниши инсон тавъаманд. Чунки Наврӯзро рӯзи тавлиди сайёраи Замин ва тулуъи Офтоб, меҳвари чархи гарданда, ки субъекти фаъолаш инсон мебошад, меноманд. Дар робита бо ин, ойинҳои наврӯзӣ инъикоскунандаи мавзуҳои ҳастӣ ва нестӣ, мақоми инсон дар ҷомеа, риояи принсипҳои адолати иҷтимоӣ, идеяи бозгашт ба оғоз ва ғайра ба ҳисоб мерафтанд. Ин мавзуҳо дар расму ойинҳои ҷашнӣ, аз ҷумла ҳафт син, фраваршиҳо, бозгашт ба оғоз ва Фарри каёнӣ таҷассум мегардиданд. Махсусан, «ҳафт син» ифодакунандаи масъалаи офариниши олами ҳастӣ аз тарафи Аҳурамаздо, офариниши шаш гавҳари муқаддасро бозтобӣ мекунад.

Ҳамзамон, додгустарӣ, адолат ва қомуси илму маърифат низ реша аз Наврӯз мегиранд ва инкишофу таназзулашон низ алоқамандии зич бар Наврӯз доранд. Аз ҷумла, агар пайванди ногусастании инсон бо табиат рамзи пойдории Наврӯз бошад, пас инсон бо баробари поён ёфтани шабҳои сарду дилгиркунандаи зимистон ва омадани баҳор дардҳои кӯҳнаро аз қалб ва фикрҳои ғаразнокро аз тафаккур берун мекунад. Бо амали неки расми хонатаконӣ вай бо табиат ҳамроҳ мешавад. Тақвими қадимаи наврӯзӣ ба ворисони имрӯзаи ориётабор дар мисоли толеънома, пешбинии ояндаи нисониятро бозгӯ менамояд.

Дар масири таърихи таҳаввули инсоният ҳарчанд Наврӯз бо чанд дину мазҳабҳои гуногун рӯ ба рӯ гардид, вале бо ҳар кадомашон мувофиқа мекард, аз ин лиҳоз, барои Наврӯз қавми арабу дини Ислом низ бегона набуд. Чӣ тавре ки муаррихи эронӣ Ризо Шаъбонӣ дар ин хусус менависад: «Аъроб иди Наврӯз ва иди Меҳргонро аз куҳантарин замонҳо мешинохтанд. Аз ҷумла, Олусӣ навишта буд, ки «мардуми Мадина пеш аз ислом ду ид доштанд: Наврӯз ва Меҳргон ва чун Расули акрам (с) ба Мадина омад, бар одобу русуми эшон дар ин ду ид огоҳ шуда, гуфт: «Худои таборак ва таъоло ба ҷои ин ду ид беҳтар аз онҳоро барои шумо арзонӣ доштааст, ки явмулфитр ва явмуннаҳр аст», ин амр нишонаи он аст, ки аъроб бо эрониён улфати куҳан доштанд ва ҳатто дар бархе аз мазоҳири маданӣ аз онон пайравӣ мекарданд» (Р.Шаъбонӣ. “Одоб ва русуми Наврӯз”// Пайванд. -Душанбе, 2011, саҳ. 143).

Дар замони давлатдории хилофати Уммавиён (661-750) низ бо мақсади дар байни мардумони Варорӯд пайдо намудани обрӯ ва пешниҳоди ҳадяҳои беҳисоб, ки ба таври яқин даромади муфту ғанимат ҳам ба хилофат ҳисоб меёфт, барои гузарондани иди Наврӯз муқобилат намекардаанд.

Дар ин маврид андешаҳои гуногун аз ҷониби донишмандон матраҳ шудааст. Аз ҷумла, пажуҳишгари эронӣ Муҳаммадризо Тоҷдинӣ менависад: «Дарборҳои нахустини халифаҳои ислом ба Наврӯз эътиное надоштанд ва ҳатто ҳадяҳои ин ҷашнро ба унвони хироҷи солона мепазируфтанд. Вале хулафои уммавӣ барои афзудани даромади худ, ҳадяҳои Наврӯзро маъмул донистанд ва амирони онҳо барои ҷалби манфиатҳои худ мардумро ба ҳадяҳои наврӯзӣ ва эҳдои туҳфаҳо даъват мекарданд. Вале баъдҳо ин маросим аз тарафи халифаҳои уммавӣ дигар ба баҳонаи гарон омадани эҳдои туҳфаҳо бар мардум аз байн бурда шуд. Вале дар тамоми ин муддат, эрониён маросими ҷашни Наврӯзро барпо медоштанд ва дар замони хилофати Аббосиён (750-1258) ва дар натиҷаи зуҳури Абумуслими Хуросонӣ ва рӯйи кор омадани халифаҳои Аббосиён ва нуфузи Бармакиён (Оли Бармак) ва дигар вазирони эронитабор ва ташкили силсилаи давлатҳои Тоҳириён ва Саффориён ва ба вижа Сомониён ҷашнҳои мардуми таҳҷоӣ, аз ҷумла Наврӯз равнақ ёфтанд» (faraj.tj/index/php/tj/tarikh/13408-sajri-ta-rikhii-navr-z-dar-eron.html).

Ҷашни Наврӯз дар замони Сомониён мавқеи хоссаро пайдо карда буд. Наврӯзро бо тамоми ҷузъиёташ Сомониён таҷлил менамуданд. Дар эҷодиёти шоирони он давра низ васфи баҳору Наврӯз хеле бо нафосату рангин тасвир меёфт. Баъд аз асрҳои XII-XIII якбора бо иллати вусъат ёфтани идеологияи хурофотии руҳониёни мутаассиб ва ҳимояти онҳо аз ҷониби амирони қабоили турк илму фарҳанг тадриҷан рӯ ба завол меовард. Ҳатто барои таҷлили ҷашни Наврӯз ҳам бисёр монеаҳо эҷод мегардад, вале мардуми таҳҷойӣ - тоҷикон нагузоштанд, ки ин падидаи фарҳанги миллиашон нобуд шавад ва аз саҳифаи таърих нопадид гардад.

Дар даврони шӯравӣ дар Тоҷикистон баргузории ҷашни Наврӯз дар сатҳи давлатӣ мамнӯъ гардида буд. Он танҳо чун ҷашни мардумӣ дар минтақаҳо бо баробари фарорасии фасли баҳор ва мавсими кишту кор таҷлил карда мешуд. Хушбахтона, бо шарофати Истиқлол ва таъсиси давлатдории миллӣ мардуми тоҷик Наврӯзро ҳамчун ҷашне, ки аз зиндашавии табиат дарак медод, чун ҷашни зиндагисоз, ки покизагиву оростагӣ, ваҳдату сарҷамъиро дар байни инсонҳо талқин мекард, ба ҷашни байналмилалӣ табдил ёфт ва бо ташаббуси бевоситаи Пешвои миллат, президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон ин падидаи фарҳангиро ба рӯйхати мероси ғайримоддии ЮНЕСКО ҳамчун бозёфти нодири тоҷикон дохил карданд, ки имрӯз он хусусияти байналмилалӣ касб кард.

Наврӯз ҳақиқатан куҳантарин ҷашни аҷдодии тоҷикон, арзиши волои фарҳангии ин миллат аст, ки бо мазмуни фалсафӣ гирдгардии даврии табиат, зиндашавӣ, шинохти воқеии олами ҳастиро ифода мекунад. Падидаи воқеии кайҳонӣ буда, аз фарорасии фасли баҳор, сабзишу наврустани сабзаву растанӣ, айёми кишту кори деҳқонӣ пайк медиҳад, маншаи ташаккули фарҳанги ахлоқӣ-зебоипарастӣ, покизакорӣ ва ободкорӣ мебошад.

Аз ин рӯ, аз ин фаҳмиши чаҳор хусусиятгирии фалсафии Наврӯз мушаххас мегардад:

1) гирдгардии даврии табиатро бозгӯ мекунад;

2) шинохти воқеии олами ҳастиро ифода медорад;

3) пайкест аз фарорасии фасли баҳор, айёми шукуфтану рустанҳо;

4) манбаи ташаккули фарҳанги ахлоқӣ-зебоипарастӣ, покизасозию ободкорӣ дар ҷомеаи инсонист.

Ҳамзамон, мазмун ва моҳияти фалсафии Наврӯз дар он ифода меёбад, ки ин ҷашн ҳанӯз аз аҳди қадим ба ягон дину мазҳаб, идеологияи расмӣ вобастагӣ надошт, балки такя ба қонунҳои табиат мекард ва рамзу суннатҳои он ба зуҳуроти табиат робитаи мустақим доштанд. Махсусан, ҳифз кардани обу оташ ва ҳавою хок ҳамчун унсурҳои зиндагиофар, дуруст коркард ва истифода бурдани замин, оғоз намудан ба парвариши анвоъи гуногуни зироат ва ғайра аз идеяҳои зиндагисози ин ҷашн маҳсуб меёфтанд.

Ба фаҳмиши дигар, Наврӯз дар худ ақидаҳои космологии аҷдодони гузаштаро, ки аз идеяҳои созандаи фарҳанги ориёӣ ба ҳисоб мерафтанд ва минбаъд онҳо дар ташаккули тамаддуни ҷаҳонӣ нақши муассир бозиданд, таҷассум медошт. Суннатҳои Наврӯз бошанд, хотираи зиндаи таърихи тоисломии мардуми тоҷик буданд.

Ҳамин тавр, дар асоси ин чанд далели тасдиқкунанда месазад чанд нуктаи муҳимро зикр намуд, ки воқеан Наврӯз ба ҳаёти маънавии инсоният, бахусус халқҳои ҳавзаи он як таҳаввулоти ҷиддиеро ворид кард:

1. Дар арсаи вусъати тоза касб кардани бархӯрди тамаддунҳо ва аз байн рафтани арзишҳои моддию маънавӣ Наврӯз дар асл падидаи муттаҳидкунанда, пайвандагари қавму халқиятҳо мебошад. Даъвати инсонҳо ба ваҳдату ҳамзистӣ, ба роҳ мондани ҳамкории тарафайн, вусъат додани раванди муколамаи фарҳангҳо аз тамоили умумибашарӣ доштани рамзу суннатҳои Наврӯз далолат мекунад. Бинобар ин, арзиши умумибашарӣ касб кардани суннатҳои Наврӯз нагузошт, ки он ҳамчун бозёфти фарҳангии тоҷикон новобаста аз монеаҳо ва бархурдҳои фарҳангӣ вижагии ҷомеасозӣ, зиндагиофарии худро аз даст диҳад, балки ба он мусоидат кард, ки арзишҳои он насл ба насл мерос монда, шиори фараҳмандкунандаю хушояндро дар байни халқиятҳо бо мазмуни “Ҳар рӯзатон Наврӯз бод!” вирди забонҳо гардонад.

2. Мафҳумҳои калидии ба Наврӯз тавъамбуда – сулҳ, ваҳдат ва тозакорӣ ба ҳисоб мераванд. Аз ин рӯ, Наврӯз ғояи сарҷамъ кардан, ба ваҳдат овардани инсонҳоро ташвиқ мекунад. Бинобар ин, ваҳдати мардумони ҷаҳон ва тоҷикони бурунмарзӣ аз беҳтарин кӯшишҳоест, ки ҳангоми таҷлилии ин ҷашн ба эътибор гирифта мешавад. Аз ин рӯ, ташаббуси тоҷикон бо ҳамзабонони худ дар мавриди ба ҷашни байналмилалӣ табдил додани он дуруст ва мантиқӣ мебошад. Ба он хотир, ки ба маънии куллӣ “Наврӯз – намоди сулҳ аст”.

3. Суннатҳои наврӯзӣ: маҳалҳо, манзили зистро аз чангу ғубор, ифлосӣ тоза кардан, либоси тозаву идонаи ба фарҳанги наврӯзӣ мувофиқ ба бар кардан, ҳашарҳои ҷуйбортозакунӣ, ниҳолшинонӣ, ободонии боғу гулгаштҳо, нармкунии бехи дарахтон, ташкилу баргузор кардани бозиҳои варзишӣ аз қабили гуштингирӣ, бузкашӣ, дави миллӣ, мусобиқаҳои велосипедронӣ, баргузор кардани намоиши муаррифии либосҳои миллӣ, ташкили озмунҳои ҳунарӣ ва касбӣ, ки зимнан рӯҳияи маънавиятгустарӣ ва зебоипарастӣ доранд ва ғайра барои ташаккули фарҳанги экологӣ, зебоишиносӣ, беҳдошти саломатии инсон, пешгирӣ аз паҳншавии бемориҳои сирояткунанда, дар маҷмуъ ҳаёти солими ҷомеаи инсонӣ асари нек доранд;

4. Наврӯз – муҳаббату ба ҳам меҳрубон будани инсонҳоро тарғиб мекунад. Бо ин шева дӯстиро байни аҳдбастагон қавӣ мегардонад, кинаандӯзию ба ҳамдигар муносибати хусуматомезонадоштаро сифати ношоистаи инсонӣ мешуморад. Бо суннати инсоншинохтии худ талқин менамояд, ки нафароне, ки то имрӯз бо сабабе бо ҳам қаҳрӣ ҳастанд, дар рӯзи ҷашни Наврӯз бидуни ҳеҷ баҳонае оштӣ шаванд, аз гуноҳи якдигар гузашт кунанд. Ошиқон бошанд, бо тақдими гул изҳори муҳаббаташонро боз ҳам ошкоротар баён намоянд, аз қудрати бузурги Наврӯз, ки метавонад одаму оламро ба кулли тағйир диҳад, илҳом гиранд.

5. Наврӯз - куҳантарин ҷашни аҷдодии тоҷикон мебошад. Бинобар ин, имрӯз аз дигар кишварҳои ҳавзаи Наврӯз дар Тоҷикистон онро бо иҷро ва риояи тамоми рамзу суннатҳояш хубтару беҳтар ва дар сатҳи давлатӣ таҷлил мекунанд, ки ин амал ба василаи боло бурдани ҳувият ва худшиносии миллии мардуми тоҷик ва ифтихор доштан аз гузаштаи миллат мусоидат карда истодааст. Махсусан, ҷашни Наврӯзро рамзи эҳёи табиат ва тамоми мавҷудоти ҷаҳон медонанд. Бо расми хонатаконӣ мардум дар аёми Наврӯз ҳавои наврӯзӣ ва баҳориро ҳамроҳ бо шӯру шодӣ ба хонаҳои худ меоваранд. Ба маънои дигар, бо зоҳир ва ботини пок ба рӯзу соли нав ворид мешаванд. Кӯдакону занон ва духтарон либоси нав ва рангоранг мепӯшанд ва ба ин ҷашн шукуҳу ҷалол меафзоянд.

Агар ғизоҳои маъмули наврӯзӣ - суманак, кочӣ, бот ё ҳалво, шир ба изофаи равған, боҷ ё далила ва ғайра, ки аз гандум, орд ва шир тайёр карда мешуданд ба неруи нав ба зиндагӣ бахшанд, пас иҷрои намуди бозиҳои наврӯзӣ: алвончак, буҷулбозӣ, санчиқ ё қолбозӣ, кабкҷанг, хурӯсҷанг, тухмҷанг, бузкашӣ, гуштингирӣ ва ғайра завқи эстетикии мардум, хусусан насли наврасу ҷавонро тақвият медоданд. Дар баъзе аз минтақаҳои Тоҷикистон суннатҳое мисли оташафрӯзӣ ва ё «аловпарак» низ роиҷ буд, ки мардум зимни иҷрои ин расм аз болои оташ парида, бо овози баланд садо мекарданд, ки «сурхии ту аз ман ва зардии ман аз ту». Ҳамзамон, тифли навтаваллудшударо, ки ба рӯзи ҷашн мувофиқ меомад Наврӯз ном мениҳоданд.

6. Дар баробари рамзу суннатҳои қаблан зикршуда вижагирии дигари Наврӯз он буд, ки мардуми тоҷик Наврӯзро иди кишоварзон эътироф мекарданд. Зеро аз ин рӯз шурӯъ карда, деҳқонон ба кишту кори баҳорӣ оғоз мекарданд. Тавассути ҷуфти гов донаи аввалинро ба замини кишт карда, ин расмро чуфтбаророн меномиданд, ки то имрӯз дар минтақаҳои куҳистони кишвар ин анъана ба шукуҳу шаҳомати хосса баргузор карда мешавад.

7. Наврӯзро тоҷикон на танҳо бо хондани шеър ва сароидани таронаи идона, иҷрои рамзу суннатҳои дерина, балки тавассути ороста доштани дастурхони ҷашнӣ бо тантана таҷлил мекарданд. Хони наврӯзӣ бо гузоштани анвои гуногуни мева, сабза, тасвири ҷонварон ва ашёҳои рангоранг, ки ҳар кадом рамзе аз ойини наврӯзӣ ҳаст оро дода мешуд, ки ҳақиқатан диққатҷалбкунанда буда, аз фарҳанги баланди дастархондории тоҷикон далолат мекард.

8. Ранги сафед бошад, барои тоҷикон ранги аслии ҷашни Наврӯз маҳсуб меёфт, зеро шоҳони Сосонӣ дар бомдоди рӯзи Наврӯз бози сафед ба ҳаво сар медоданд ва бо хӯрдани шири навдӯшида рӯзи худро оғоз мекарданд. Ё худ ранги сафедро - рамзи покӣ, тозагӣ, сулҳ, ва осмони соф меҳисобанд. Анвоъи ғизо, ашё, пӯшок ва ороиши хонаҳои мардум низ ҷилои ранги сафедро доштанд. Либоси ба баркардаи духтарон низ аз матои ранги сафеддор дӯхта мешуд. Анвоъи ғизои рӯйи хони наврӯзӣ гузошта, низ ранги сафед доштанд. Масалан, шакар, панир, мост, ғизоҳои аз шир ва биринҷ таҳияшуда, аз маҳсулоти гӯштӣ бештар гӯшти мурғ ва моҳӣ, аз меваҷот: себ, сир ва санҷид, ки мағзи сафед доштанд ва ғайра.

Дар маҷмуъ, дар таърихи фарҳанги тоҷикон ҳеҷ падидаи фарҳангие ба мисли ҷашни Наврӯз дорои шумори рамзҳо ва суннатҳои ба ин андоза ғанӣ нест. Наврӯз падидаи комилан мифологӣ ва мазҳабӣ нест, балки як фарҳангест муназзаму том ва пеш аз ҳама падидаи табии кайҳонӣ, рамзи бозгашт ба фасли нави зиндагӣ, оғози кишту кори баҳорӣ мебошад. Барои он ҳамчун ҷашни тақвимӣ, парастиши замин, экологияи он ва умуман экологияи табиат муҳим аст. Аз ин рӯ фалсафаи Наврӯз - фарҳанги ҳувиятсоз буда, фазои олами моддӣ ва маънавии мардумро муайян менамояд, ба вай рӯҳияи оптимистӣ эҳдо менамояд. Зеро инсон бо тамоми арзишҳои созандаву гуманистиаш дар фикри ривоҷ додани арзишҳои Замин мебошад.

Наврӯз - нишоне аз ғолибияти нур бар зулмат, рамзи офариниши дубораи табиат, эҳёи баҳор, муждаи шукуфа ва бориши борон, ҷашни кишту кор, паёмовари ҳамдилӣ ва ҳамбастагӣ, нишонаи ҳуввияти фарҳангӣ ва миллӣ мебошад. Наврӯз - давоми муборизаи умумимиллӣ барои мондагорӣ ва рушди фарҳанги миллист. Он пайвандгари гузашта, имрӯза ва ояндаи мардумони ҳалқаи наврӯз мебошад.

Бобоҷон Самиев - мудири шуъбаи фалсафаи фарҳанги Институи фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ

Дар ҷашну маросимҳо ва расму оини мардум арзишу муқаддасоте таҷассум ёфтаанд, ки нишонагари ҳувияти этникӣ ва равонии он буда дар дохили гуруҳи этникӣ нақши муттаҳидгар ва аз нигоҳӣ берунӣ- фарқкунандаи онанд. Махсусан дар этногуруҳҳои бостонӣ ин расму оин ва ҷашну маросим шакли архетипҳои қавӣ - яъне сохторҳои ирсии равонии инсон, ки муҳтавои "бешуурии ҳайатии" умумиинсонӣ ва ногаҳон тафаккур ва рафтори инсонро муайян менамоянд, мегиранд. Онҳо интиқолдиҳандаи хусусияти этникӣ буда бо рамзҳои муайян ифода мегарданд. Наврӯз он ҷашнест, ки дар он аз бостон кулли архетипҳои бостонӣ таҷаммуъ гардида аз қадим то ба ин рӯз ҷовидон ва мавриди истифодаанд. Рамзиёти Наврӯзӣ хеле гуногунҷабҳаву сермазмун буда ифодагари мазмунҳои амики бо дирузу имруз ва фардои миллат вобаста мебошанд.

Дар ҳама давру замонҳо дар қатори дигар рӯйдодҳои фараҳбахши зиндагии мардум аз ҳама муҳимаш фарорасии баҳор буду ҳаст ва ин падида боқӣ мемонад. Мардум онро бо тарзҳои гуногун ҷашн мегирифтанд, вале ҳамагон онро ҳамчун иди эҳёи табиат ва тантанаи зиндагӣ, умед ба соли пурфайзу пурсамар қадр мекарданд. Фалсафаи Наврӯз аз он ҳикматҳои муҳими ҳаётиест, ки пайванди инсонро бо табиат ва ҳодисоти табиӣ мустаҳкам намуда роҳи ҳаёти нек ва таъмини ояндаи умедбахшро ато менамояд. Руй овардан ба унсурҳои табии обу оташ, замину ҳаво, нуру офтобу гармии он, мушоҳида аз фаслу мавсимҳои табии ва донистани ҳикмати онҳо, дар шакли устуравӣ тасаввур кардани онҳову дар тасвиру ороиш, мафҳумҳои эстетикӣ ифода намудани унсурҳои табиӣ натанҳо барои ҳаёти инсон зарур аст, балки таъмингари ояндаи бани башар ба шумор меравад.

Рамзиёти Наврӯзӣ ба замоне мансуб аст, ки ҳануз хат вуҷуд надошт ва асотири марбут ба он дар шакли шифоҳӣ ва нақшу нигор, мусиқбву рақс ифода мегардиданд. Дар онҳо он мазмуну донишҳо-маълумоте, ки оид ба ҳастии моддиву маънавии мардум ба даст омада буданд, таҷассум ёфта аз насл ба насл интиқол меёфтанд. Бинобар ин ҷашну маросимҳои гунаи Наврӯз муҳимтарин воситаи интиқоли донишу таҷрибаи қадимтарини мардум оид ба ҳаводиси табиат, сарчашмаи ҳастӣ, чистии аносири табиӣ ва чигунагии он ва ғ. аз давраи бостонӣ то имруз ба ҳисоб меравад.

Наврӯз бо гардиши афлок ва кавокиб пайваста аст ва заминаи космологӣ низ дорад. Ногуфта намонад, ки дар даврони бостон бо шинохти ситораҳо афкори асотириву динӣ низ марбут буда аст. Масалан дар зардуштия Муштариро бо Аҳурамаздо яке медонистанд ва дар ин худошиносӣ маърифат ба ҳақоиқ, кашфу шуҳуд бо таҳзиб ва тазкияи нафс ва пиростани он аз аносири дахил ва ороиши он ба нури азалӣ ва ишроқ вобаста карда мешавад.

Рамзиёти Наврӯз хеле гуногунранг буда аз фалсафаи он ва ҳифзу нигаҳдории маънову муҳтавои амиқи миллӣ дар тули қарнҳо, меросбарии арзишҳо ва аз даст надодани онҳоро дарак медиҳад. Дар рамзиёти наврузӣ раванди муҳими ташаккули тафаккури фалсафии миллӣ, яъне аз асотир ва тасаввуроти моддӣ - воқеӣ ба абстраксияву тасаввурӣ - фалсафӣ мубаддал гардидани он ифода ёфтаанд. Раванди мазкур ифодагари мураккабшавии тасаввуроти инсон ва донишҳои он дар бораи ҳастӣ, сохтордиҳии тарҳҳои мантиқӣ-маъноӣ ва эъмори муҷассамаҳои маъноии конгинтивӣ мебошад.[1]

Пеш аз ҳама дар Наврӯз гардиши абадии олам таҷассум ёфтааст. Бозгашт ба асл ё абадӣ аз ҷумлаи қадимтарин донишҳои башар буда, тавре Мирча Элиаде таъкид дорад, аз устураҳои Байнаннаҳрайну Бобул сарчашма мегирад.[2] Он аз қавси сууд ва қавси уруҷ иборат буда бозгашт ба асли хеш, яъне Офаридгорро ифода менамояд. Ба ибораи Мавлоно- Ҳар касе, ки дур монд аз асли хеш, бозҷуяд рузгори васли хеш.[3] Навруз пеш аз ҳама рамзи бозгашт ба асл, ки поку беолоиш ва соф буда минббаъд бо афзошиш замон ғашноку ифлосу олуда шуда аст, мебошад. Дар ин архетип, ки давраи сарбаста аст, дар баробари маънои зоиш-марг нуҳуфта аст, ки боз ҳам ба ҳаёт мубаддал мешавад. Инчунин Наврӯз бо “бозгашт ба офариниш” ва ё чархи гардун марбут аст. Ин рамз то ҳануз дар ҳамаи офаридаҳои мардуми тоҷик чун рамзи асосӣ истифода мешавад, аз ороиши либос дар кашидадузии чакану тоқиву руймоли миён, ҷиҳози хона то нақшу нигоҳи тавақу косаву пиёла ва хонаву дигар. Аз як ҷиҳат рамзи мазкурро бо офтобу гармӣ ва аз ҷиҳати дигар бо гардиши фалак марбут медонанд. Ягонагии мазмунии ин архетип бо рамзиёти Ҳинду Чин ва Бобулу

Бо офтоб вобаста кардани рамзи чарх бо донишҳои космологии ориёиён марбут буда гардиши офтобро дар чаҳор фасли сол ва ивазшавии фаслҳо ва дараҷаи гармои офтобро ифода менамоянд. Чархаи дувоздаҳрузаи Навруз низ ишора ба гардиши соли дувоздаҳмоҳа аст, ки оғоз ва анҷоми солро таҷассум карда аст.

Фалсафаи Наврӯз аз ҷумлаи аносири табиӣ оташро баргузида, мефармояд, то оташи ҳаётбахш бо чубҳои пок барпо дошта шавад. Ин фармуда ба ин маънӣ аст, ки мо бояд ҷараёнҳои ҳаётии танро фақат бо хӯрокҳои табиӣ, ки пеш аз он барои нирӯи зисти инсонӣ муносибат дошта ва шоиста буда, бипарварем (ва зеҳн ва андеша ва дарёфтҳои волои фикриро, чунон ки Зардушт худ ба вузуҳ мегуяд, аз нури холис ва оташи беғаш борвар созем. Наврӯз тараннуми покиву сафо, равшаниву гармӣ, фаъолнокиву кор ва мазаммати касифиву торикӣ, сардиву зулмот, танбаливу бекорӣ буда барои вусъат додани неруи инсон дар муқовимат ба ин зуҳуроти номатлуб дар сароғози баҳории сол таҷлил мегардад. Ҳар гоҳ касе ба кажандешӣ ва бероҳагӣ андар шуд, фарри яздонӣ ё нуру фуруғи илоҳӣ варо тарк мекунад, чунон ки Ҷамшедро тарк гуфт ва ба касе, ки шоиста аст, дарун шуда мепайвандад, чунон ки ба Зардушт андар шуд ва ба Ардашер расид), оташ - кинояи намод ва нишонвораи покӣ ва руҳонияти одамӣ аст.[4] Арҷгузории оташро, ки дар ин айём анҷом дода аз Сада то Наврӯз идома медиҳанд, мавриди мулоҳиза қарор дода Дақиқии бузург онро бо асотири маъруфи замонаш мепайвандад ва чунин меангорад:

Яке миҷмар оташ биёвард боз

Бигуфт аз биҳишт оваридам фароз

Ҷаҳонофарин гуфт бипзир ин

Нигаҳ кун бадин осмону замин

Ки бе обу хокаш баровардаем

Нигаҳ кун баду фош чун кардаем

Нигар то тавонад чунин кард кас

Магар ман, ки ҳастам ҷаҳондору бас...

Дар Наврӯз он арзишу тимсол ва амалу ҳаракоте арҷгузорӣ мегардад, ки барои рушду нуму, сабзишу инкишоф, зебоиву хушнудӣ, сафову покӣ, равшаниву гармӣ муосидату ёрмандӣ намоянд, чӣ аносир бошанду наботу ҳайвон, ва чӣ расму оини бо ин арзишҳои пайваста. Рамзи он муқобилгузории некӣ ба бадӣ, маърифат ва шинохти асҳоби ростини тафаккур ва андеша ба ҷаҳолату нодонӣ, равшанӣ ба ҳуқд ва буғзу таассуб ва каҷравиро нишон медиҳад. Бинобар ин таҷлили Навруз – ин ҷашни аҷдодӣ, бо он, ки анъаноти бостонии марбут ба даврони асотириро ҳифз намудааст, дар худ таъсири давраҳои гуногуни тамаддуни мардуми ориёӣ ва дигар қавму қабоили парастандаву арҷгузори Наврузро таҷассум менамояд. Навруз бо ин хусусияти худ муттаҳидгари ҷомеаву тамаддунҳост, ки имрӯз бо номи Ҳавзаи парастиши Навруз маъруф гардида бо рисолати ҷашни арҷгузорӣ ба бедоршавии табиат доштани худ, бо орои умуми кишварҳои узви Созмони милали муттаҳид ҷашни байналмилалӣ шинохта шудааст.

Рамзҳои зооморфӣ (хайвонотпарастӣ) ва баъзе аломатҳои марбут ба фарорасии баҳор меравад. Дигар вижагии Навруз он аст, ки вобаста бо кавокиб ва гардиши фалак аст, ба маъное, ки сароғози сол ва баробарии шабу рузро дар баҳор нишон медиҳад. Ин замон аз муҳимтарин гоҳҳое ба шумор меравад, ки дар тайину дақиқан муайян намуданаш донишмандони мунаҷҷиму ситорашиноси бостон заҳматҳо кашидаанд. Дар мутуни паҳлавӣ ба вижа онҳое, ки тавассути Зарвониён навишта шуда, чун Минуи Хирад, Бундаҳишн ва Андарзномаҳо - таъсири кавокиб бар зиндагии мардум чун шавоҳиди табиъӣ машҳуд аст.[5] Дар фарҳанги суғдӣ яке аз тасвирҳои муҳими зооморфӣ тасвири шер ва гов аст, ки дар набарданд ва асосан ин набард бо ғалабаи шер анҷом меёбад. Дар баъзе тасвирҳо ин набардро шоҳе шаҳсавор бо найза сарварӣ мекунад, ки таҷассуми фарри шоҳӣ ва фатҳи гармӣ ба сардӣ, гардиши зимистон ба баҳор аст.

Аҷдодони мо замони фаро расидани баҳор – Наврӯзро на танҳо бо расидани нури офтоб ба нишонаҳои муқарраршуда ва бедоршавии табиату тастанишҳо, пайдо шудани аввалин гулҳои зардранг – гули зардак ё бойчечак, балки бо аломатҳои гуногуни мардумии марбут ба паррандагон ва олами ҳайвонот низ муайян мекардаанд. Тоҷикон мисли аксари мардуми ҷаҳон наздикшавии Наврӯзро, аз ҷумла, аз рӯи вақти гашта омадани паррандагон, масалан, лаклаку турнаҳо аз манотиқи гарм муайян мекардаанд. Инчунин рамзҳои муқаддаси зооморфӣ монанди Симурғ –махлуқе болдору паррандашакл, бо пойҳои шер/хирс/саг, танаш пушида бо пусти моҳӣ, ки таҷассумгари ягонагии се унсур- замину обу осмон ва ҳомии унсурҳои табиат мавҷуданд. Симурғ рамзи ҳосилхезиву ҳаёт, ободиву фаровонии обу борандагӣ мебошад.

Рамзиёти мазкури ҷашни Наврӯз, ки дар фарҳанги бостонии суғдӣ ва бохтарӣ низ фарогиранд, дарак аз хотираи ҷовидонии миллати бостонии дорои фарҳангу тамаддуни пешрафта ва боқимондаҳои тасаввуротҳо оид ба ҳайвонот ва иртиботи он ҳамчун нишонаи донишмандиву хирад, таҷрибаву ҳувият далолат мекунанд. Ҷолиб он аст, ки дар тасвиру рамзиёти мазкур мо бо тасаввуроти бостонии миллат оид ба омодагии ҳастӣ ба ҳаёти нав, баҳор ва сарватмандӣ, бахту саодат ва шукуфоӣ дар соли нав огоҳ шуда аз умеду эътимод ба боварии он ба оянда, сабзаву шукуфоии ҳаёти минбаъдаро дармеёбем.

Маҳмадҷонова М.-д.и.ф., профессор, сарходими илмии Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ

[1] А.В.Александров. Когнитивные информационные конструкции//Образовательные ресурсы и технологии. 2016, 4 (16). - с. 93.

[2] Элиаде М. Мир о вечном возвращении (перевод Е.Морозовой и Е.Мурашкинацевой). М. Ладомир. 2002.-414 С.- с76.

[3] Ҷалолуддин Балхии Румӣ. Маснавии маънавӣ. Душанбе, 2013.-с.25.

[4] Ҳошим Разӣ. Ҳикмати хусравонӣ (сайри татбиқии фалсафа ва ҳикмат ва ирфон дар Эрони бостон аз Зардушт то имруз). Теҳрон. Интишороти Баҳбаҳат 1379.с.37

[5] Ҳошим Разӣ. Ҳикмати хусравонӣ (сайри татбиқии фалсафа ва ҳикмат ва ирфон дар Эрони бостон аз Зардушт то имруз). Теҳрон.Интишороти Баҳбаҳат1379.с.26.

Равобити дуҷонибаи сиёсиву иқтисодию фарҳангӣ бо давлатҳои аъзои Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил аз муҳимтарин самтҳои сиёсати хориҷии Тоҷикистон ба ҳисоб меравад ва метавон гуфт, ки ҳамкориҳои кишвари мо бо мамлакатҳои аъзои ИДМ дар тӯли ҳамаи солҳои гузашта дар сатҳи баланданҷом мегиранд.

Сатҳи баланди муносибатҳои сиёсиву иқтисодӣ ва фарҳангӣ ва равобити дӯстонаи Тоҷикистонро бо кишварҳои Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил, пеш аз ҳама, гузаштаи начандон дур, ки ин ҷумҳуриҳо аъзои низоми воҳиди сиёсӣ ва иқтисодӣ буданд, боис гаштаанд. Имрӯзҳо, бо ин ки ҳар як аз ҷумҳуриҳои собиқ давлати мустақил гаштаанд, шаҳрвандони ин кишварҳо бо ҳам бо риштаҳои маҳками умумияти иҷтимоиву фарҳангӣ пайванд мебошанд.

Дар сояи истеъдоди баланди сиёсатмадорӣ, назари борикбин ва жарфнигарии Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон асосҳои назариявӣ ва ҳуқуқии сиёсати хориҷӣ бо муҳтавои прагматикӣ ва воқеъбинона, ки самтҳои асосӣ, роҳу василаҳои татбиқи манфиатҳои дарозмуддати миллии Ҷумҳурии Тоҷикистонро муайян мекунад, ба вуҷуд оварда шуданд. Истеъдоди сиёсии Эмомалӣ Раҳмон дар ин воқеият низ зоҳир гардидааст, ки ӯ аз ибтидо суботи сиёсиву иқтисодии Тоҷикистон ва суботи кишварҳои ҳамсоя, минтақа ва, умуман, ҷаҳонро дарк намуд. Бар асоси ин фалсафа, ки моҳиятан диалектикаи тавсеаи давлат мебошад, Сарвари давлати тоҷикон аз нахустин рӯзҳои ба сарварии Тоҷикистон расидан равобити ҳамаҷониба, зич ва дӯстона бо ҷумҳуриҳои Иттиҳоди Шӯравии собиқро аз муҳимтарин ва афзалиятноктарин самти сиёсати хориҷии Тоҷикистон муайян намуд. Зеро бо диди амиқи сиёсӣ дарк менамуд, ки иҷрои вазифаҳои душвору печидаи бунёд ва таҳкими Тоҷикистони соҳибистиқлол ва эҷоди қудрати иқтисодии он бидуни ҳамкории сиёсию иқтисодии густурда бо кишварҳои пасошӯравӣ, ки то дирӯз дар фазои ягонаи иқтисодӣ қарор доштанд ва бо ҳазорон риштаҳои дар тӯли даҳсолаҳо шаклгирифта ба ҳамдигар пайваст мебошанд, имконнопазир аст. Бо талошу кӯшиши пайгиронаи Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистон дар созмонҳои ҳамгироӣ - чи дар фазои пасошӯравӣ ва чи дар минтақа ва ҷаҳон, - аз ҷумлаи СММ, Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил, Созмони Аҳдномаи амнияти дастаҷамъӣ, Созмони амният ва ҳамкорӣ дар Аврупо, Созмони ҳамкории Шанхай, Машварати ҳамкорӣ ва эътимод дар Осиё ва дигар созмону ниҳодҳои ҳамгироӣ, симои вижа ва ширкати фаъолона дорад. Бо ба тарзи саҳеҳ мушаххас намудани самтҳои тавсеаи Тоҷикистон дар арсаи байналмилалӣ ва бо дар назар гирифтани мавқеияти ҷуғрофию геосиёсӣ, манфиатҳои миллӣ ва инчунин омилҳое, аз қабили равобити фарҳангиву таърихӣ, арзишҳои умумибашарӣ ва яксон будани манфиатҳо, Эмомалӣ Раҳмон равобити дӯстонаи Тоҷикистонро бо ҳамаи кишварҳо танзим намуд.

Аз ҷумла ҶумҳурииТоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон ду ҳамсояи пайванд бо муносибатҳои ҳасанае мебошанд, ки аз оғози роҳандозии равобити дипломатӣ дар таърихи 14 январи соли1993 то имрӯз аз ҳамкории умедбахш бархурдор мебошанд. Усули асосӣ ва самтҳои ҳамкории ду ҷонибро Аҳднома оид ба асосҳои муносибатҳои байнидавлатӣ миёни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон, ки 12 июли соли1996 имзо шудааст, Аҳднома миёни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон оид ба муносибатҳои неки ҳамсоягӣ ва мушорикат, ки 26 майи соли2004 ба имзо расида буд, муқаррар намудаанд.

Дар ин қарина 12-13 марти соли 2025 Президенти ҶумҳурииТоҷикистон, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон ба Ҷумҳурии Қирғизистон сафари давлатӣ анҷом доданд, ки дар амри густариши самтҳои гуногуни муносибатҳои байнидавлатии дуҷониба, бидуни муболиға, марҳалаи нав боз кард. Барои ба сатҳи сифатан нав боло бурдани онҳо дар арсаҳои гуногун шароити хубе фароҳам гашт. Дар ҷараёни музокироти сатҳи олӣ масоили вобаста ба муносибатҳои Тоҷикистону Қирғизистонва дурнамои рушди он дар фазои дӯстиву созандагӣ ва рӯҳияи ҳамдигарфаҳмию ҳамсоягии нек ботафсил баррасӣ гардид. Махсусан иштироки маҷозииПрезиденти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ва Президенти Ҷумҳурии Қирғизистон Садир Жапаров дар маросими ифтитоҳи ду гузаргоҳи наздисарҳадии воқеъ дар шаҳри Исфараи вилояти Суғди Ҷумҳурии Тоҷикистон ва ноҳияи Ботканти вилояти Ботканти Ҷумҳурии Қирғизистон муҳим арзёбӣ мегардад, ки дар рушду тавсеаи муносибатҳои дуҷониба нақши басо муҳим дошта, дар саҳифаҳои таърихи навтарини ду давлати ба ҳам дӯстто абад ба ҳарфҳои заррин навишта хоҳад шуд. 16 асноди дуҷонибае, ки дар чаҳорчӯбаи сафари давлатии Сарвари давлат, Пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон ба Ҷумҳурии Қирғизистонба имзо расидаанд, дарак аз он медиҳанд, ки аҳду паймонҳои умдаю ҷиддӣ ба даст омадаанду дар миёни онҳо Аҳднома дар бораи марзи давлатӣ санади воқеан таърихӣ ва натиҷаю зуҳуроти баръалои фарҳанги баланди сиёсии гузашту муросо маҳсуб меёбад. Зиёда аз ин, ин санади деринтизор комилан дархури манфиатҳои ҳар дукишвар ва мардуми дӯсту бародар аст. Аз баимзорасии Аҳдномаи марзи давлатӣ ягон ҷонибба ҳеҷ ваҷҳбой надодааст, балки яқинанкомёб гаштааст.

Барои Осиёи Марказӣ таъмини амнияти минтақавӣ аҳамияти ҳаётӣ дорад. Баҳсу мунозираҳои марзии миёни Тоҷикистону Қирғизистон тайи солҳои дароз барои суботи минтақа хатари воқеӣ доштанд. Ва инак, хатар аз байн бурда шуд.

Имрӯз аз касе пӯшида нест, ки он доираҳои муайяни ҷаҳонӣ, ки паси пардаи «исломисозӣ» қарор доранд, ҳам ба дини ислом ва ҳам ба ифротиёнидинӣ назари хуб надоранд. Барои онҳо назарияи «исломисозӣ» ва истифода аз ифротиёни динӣ танҳо барои эҷоди «ҳарҷу марҷи ҳидоятпазир» лозим ҳастанд. Барои ин доираҳо маълум шуд, ки идораи ҳарҷу марҷ мувофиқтар ва судовартар аз идораи назм аст. Назарияпардозоне, ки дар хидмати ин доираҳо ҳастанд, ҳатто як назарияи комили «ҳарҷу марҷи ҳидоятпазир ва созанда»-ро ба вуҷуд овардаанд. Ҳифзутаъмини суботу амният ва мусоидат ба рушди мин-баъдаи равандҳои ҳамгироӣ дар минтақа аз афзалиятҳои равобити сиёсии ҷамоҳири Тоҷикистону Қирғизистон мебошанд. Зимни мулоқоти сарони ду кишвар ба масъалаи муборизаи муштарак бо терроризм, ифротгароӣ, зуҳуроти тундравӣ, ҷиноятҳои муташаккили фаромарзӣ, киберҷинояткорӣ ва гардиши ғайриқонунии маводи мухаддир диққати махсус дода шуд. Дар ин пасманзар сафари давлатии Сарвари давлат, Пешвои миллат ба кишвари ҳамҷавор, бидуни муболиға, саҳми назаррасест ба таъмини бақодорӣ ва таҳкими амнияти минтақавӣ дар Осиёи Марказӣ.

Зафар Сайидзода, - мудири Шуъбаи Иттиҳоди Давлатҳои Мустақили Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ, доктори илмҳои таърих

Акбар Салимов - ходими калони илмии Шуъбаи Иттиҳоди Давлатҳои Мустақили Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

Тағйирёбии муносибатҳои байналмилалии Ҷумҳурии Тоҷикистон нишон медиҳад, ки кишвари мо марҳалаи ташаккул ва мавқегирӣ дар ҷомеаи ҷаҳониро сипарӣ намуда, дар давраи боз ҳам устувор намудани обрӯ ва нуфузи байналмилалии хеш қарор дорад. Таҳия ва амалӣ намудани сиёсати хориҷии «дарҳои кушода» зери роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон, ки имконияти ҳамкории самаранок ва мутақобилан судмандро бо давлатҳои пешбар, созмонҳои байналмилалӣ ва муассисаҳои молиявӣ фароҳам меорад, далели ин гуфтаҳост.

Сиёсати хориҷӣ омили асосии рушди бомуваффақияти ҳар давлат маҳсуб меёбад. «Ҳадафҳои асосии сиёсати хориҷии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар дурнамои дарозмуддат, тавре ки зикр шуд, бо мақсади ҳифзи манфиатҳои олии кишвар бояд аз фароҳам овардани шароити мусоиди берунӣ барои рушди устувори гуногунарсаи кишвар, инкишофи минбаъдаи Ҷумҳурии Тоҷикистон ба ҳайси давлати соҳибистиқлолу соҳибихтиёр, дарёфти ризоият ва манфиатҳои мутақобила бо кишварҳои хориҷӣ ва созмонҳои байналмилалӣ дар ҷараёни ҳалли вазифаҳое иборат бошанд, ки онҳоро афзалиятҳои сиёсати хориҷии давлатамон муайян мекунанд».

Дар марҳалаи муосир дар сиёсати хориҷии Ҷумҳурии Тоҷикистон доштани робитаи ҳасанаи наздик ва собит ба кишварҳои ҳамсоя ва минтақа ба хотири эҷоди камарбанди боварӣ ва амниятӣ дар тӯли марзҳои кишвар ва таъмини сулҳу оромӣ дар минтақаи Осиёи Марказӣ аз авлавиятҳо ба шумор меравад. Аз ҷумла, ҳамкориидуҷонибаи Ҷумҳурии Тоҷикистон бо Ҷумҳурии Қирғизистон дар марҳалаи соҳибистиқлолӣ аз 14 январи соли1993 бо барқарор намудани муносибатҳои дипломатӣ оғоз гардида, имрӯз Сафорати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар Ҷумҳурии Қирғизистон ва Сафорати Ҷумҳурии Қирғизистон дар Ҷумҳурии Тоҷикистон фаъолият менамоянд.

Пояи қарордодиву ҳуқуқии муносибатҳои дуҷонибаи Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон беш аз 100 санадро дар бар гирифта, самтҳои аслии ҳамкориро ба танзим медароранд ва дар он принсипҳои асосии муносибатҳои дуҷонибаи ду давлат дар арсаи байналмилалӣ муайян шудаанд. Санадҳои асосие, ки самтҳои аслии ҳамкориро ба танзим медароранд ва дар онҳо приниспҳои асосии муносибатҳои дуҷонибаи Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон муайян шудаанд, Аҳднома оид ба муносибатҳои асосии байнидавлатӣ байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон аз 12 июли соли 1996 ва Аҳднома байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон оид ба муносибатҳои некуҳамсоягӣ ва ҳамшарикӣ аз 26 майи соли 2004 мебошанд.

Бояд гуфт, ки сафари давлатии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Ҷумҳурии Қирғизистон 12 марти соли 2025 дар ҳамкории ду кишвари ба ҳам дӯст саҳифаи тамоман нав боз кард. Ҳамзамон, 16 санади нави ҳамкорӣ ба имзо расид, ки ин барои барқарор ва тағйирёбии муносибатҳои байналмилалии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон аз рӯйдоди таърихӣ арзёбӣ мегардад.

Дар ҷараёни музокироти хоссаи сарони ду кишвар дар фазои дӯстӣ ва ҳусни тафоҳум, ки ба робитаҳои навини байнидавлатии ду кишвар хосанд, масъалаҳои муҳимтарини рушду таҳкими ҳамкории дуҷониба дар ҳамаи арсаҳои манфиатҳои муштарак ба таври амиқ мавриди баррасӣ қарор гирифтанд.

Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон иброз намуданд, ки «Пеш аз ҳама, имзои санади таърихӣ – Шартнома оид ба сарҳади давлатӣ мебошад. Ҳамчунин дигар санадҳои дуҷониба қабул шуданд, ки заминаи ҳуқуқии ҳамкории ҷонибҳоро комилтар мекунанд.

Дар гуфтушунидҳо мо афзалиятҳои ҳамкории муштаракро дар ояндаи наздик муайян карда, бар аҳамияти идомаи муколамаҳои мунтазами сиёсӣ дар сатҳҳои олӣ ва баланд таъкид намудем.

Таваҷҷуҳи асосӣ ба татбиқи амалии тадбирҳо доир ба таҳкими бахши тиҷоратию иқтисодии шарикии мо нигаронида шуд. Тоҷикистон ва Қирғизистон дар ин самт имконоти бузург доранд.

Бо дарназардошти ин, мо аҳамияти фаъолтар намудани кори Комиссияи байниҳукуматӣ оид ба баррасии маҷмӯии масъалаҳои ҳамкории дуҷонибаро таъкид намудем ва ба мувофиқа расидем, ки онро ба Шӯрои байниҳукуматӣ табдил дода, ҳамраисони Шӯроро дар сатҳи сарвазирон таъин менамоем.

Мо бар аҳамияти истифодаи мутақобилан судманд аз имконоти транзитӣ-нақлиётии ҳамдигар бо мақсади таъмини рушди устувори иқтисодиёти ду кишвар ва дар маҷмуъ минтақа таъкид намудем. Дар рафти гуфтушунид мо ба робитаҳои фарҳангию гуманитарӣ низ таваҷҷуҳ зоҳир карда, барои рушди ҳамкорӣ дар соҳаҳои илму маориф, фарҳанг, сайёҳӣ, сиёсати ҷавонон ва варзиш андешаҳои худро баён намудем. Дар ин самт барои таҳкими ҳамоҳангии кори хадамоти махсус ва дигар идораҳои дахлдор ба мувофиқа расидем. Кишварҳои мо таҷрибаи дастгирии ташаббусҳои ҳамдигарро дар доираи созмонҳои байналмилалӣ ва минтақавӣ идома медиҳанд. Дар маҷмӯъ натиҷаҳои гуфтушунидҳои имрӯза ба мо имкон медиҳанд, ки ба рушди муносибатҳои кишварҳоямон бо назари нек нигарем».

Дар ҷараёни гуфтушунидҳо масоили вобаста ба дурнамои рушди муносибатҳои байналмилалии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон батафсил баррасӣ шуд.

Инчунин, ба масъалаҳои афзун намудани робитаҳои иқтисодиву тиҷоратӣ ва истифодаи имконоти ҳарду кишвар дар ин самт таваҷҷуҳи хос зоҳир гардид. Дар рафти гуфтушунидҳо сарони давлатҳо ба қарор омаданд, ки Шурои байниҳукуматӣ бо роҳбарии сарвазирон таъсис дода шавад.

Дар мулоқот ба идораҳои дахлдор супориш дода шуд, ки барои барқарор кардани ҳаракати ҳавоӣ байни кишварҳо, инчунин хатсайрҳои нақлиёти мусофиркаш, аз ҷумла байни ноҳияҳои наздисарҳадӣ чораҳои амалӣ андешанд.

Ҳамчунин имконоти бузурги ҳамкории байниминтақавиро дар комплекси агросаноатӣ таъкид гардид. Густариши муносибатҳо дар бахши ояндадори саноат, ташкили корхонаҳои муштарак, ҳамкорӣ дар соҳаҳои кишоварзӣ, энергетика, татбиқи лоиҳаҳои минтақавӣ, пеш аз ҳама КАСА-1000, истифодаи захираҳои об, рушди робитаҳои нақлиёту коммуникатсия, истифодаи мутақобилан судманди имконоти транзитӣ ва нақлиётӣ аз масъалаҳои муҳими музокироти сатҳи олии ду кишвар буд.

Маврид ба зикр аст, ки роҳбарони ду давлат борҳо аз кишварҳои якдигар боздидҳои расмӣ ва корӣ анҷом дода, ҳамкориҳои сиёсии байни ду кишвар дар Шӯрои ҳамоҳангсозии байнидавлатӣ, Комиссияи байниҳукуматӣ оид ба баррасии маҷмӯи масъалаҳои ҳамкориҳои дуҷониба, Комиссияи байниҳукуматӣ оид ба делимитатсия ва демаркатсияи сарҳади давлатии Тоҷикистону Қирғизистон ва Шӯрои вазирони корҳои хориҷӣ фаъолият доранд.

Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон дар чаҳорчӯбаи созмонҳои байналмилалӣ ва минтақавӣ, ҳамкории зич дошта, ташаббусҳои байналмилалии ҳамдигарро ҷонибдорӣ менамоянд. Ин аст, ки соли 2018 Ҷумҳурии Қирғизистон дар радифи 190 кишвари аъзои Созмони Милали Муттаҳид қатъномаи Созмони Милали Муттаҳидро, ки бо ташаббуси Ҷумҳурии Тоҷикистон зери унвони «Конфронси Созмони Милали Муттаҳид оид ба бознигарии миёнамуддати фарогири ҳадафҳои Даҳсолаи байналмилалии амал «Об барои рушди устувор», 2018-2028», пешниҳод шуда буд, дастгирӣ намуд. Ҷумҳурии Тоҷикистон лоиҳаи қатъномаро таҳти унвони «Табиат марзро намешиносад: ҳамкории фаромарзӣ — омили калидии ҳифз ва истифодаи устувори гуногунии зистӣ», ки бо ташаббуси ҷониби Ҷумҳурии Қирғизистон дар ҷаласаи 75-уми Маҷмаи Умумии Созмони Милали Муттаҳид қабул шуд, ҷонибдорӣ намуд.

Ҳамин тариқ, Ҷумҳурии Тоҷикистон бар он аст, ки принсипҳои дӯстӣ ва ҳусни ҳамҷавории Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон, ки дар асоси он мардумони тоҷику қирғиз аз қадимулайём мезистанд, минбаъд низ ба рушди муносибатҳои дуҷониба ва бисёрҷониба мусоидат менамояд. Инчунин, тағйирёбии муносибатҳои байналмилалии Ҷумҳурии Тоҷикистон бо Ҷумҳурии Қирғизистон дар марҳалаи муосир равнақ ёфта, барои амалӣ гардидани сиёсати сулҳҷӯёнаи дуҷониба ба марҳалаи сифатан нав ворид мешавад.

Маврид ба таъкид аст, ки бо назардошти равандҳои муосир сиёсати хориҷии Ҷумҳурии Тоҷикистон боз ҳам бештар хусусият ва муҳтавои прагматикӣ ва воқекъбинонаро рушд медиҳад, ки он албатта, ба татбиқи пайгиронаи ҳадафҳои милливу давлатии кишвар мусоидат мекунад. Махсусан, дар ду даҳсолаи охир Тоҷикистон якчанд тадбирҳоро роҳандозӣ кард, ки онҳо ба сифати омилҳои рушди сиёсати хориҷӣ ҷумҳуриро ба дастовардҳои муҳим дар ин раванд комёб гардонданд.

Таҳкими ҳамкорӣ бо кишварҳои минтақа аз як тараф дар заминаи умумиятҳои таърихӣ, фарҳангӣ, сиёсӣ ва иқтисодӣ сурат гирад, аз ҷониби дигар, дар заминаи муносибати дӯстонаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо сарварони кишварҳои Осиёи Марказӣ тақвият меёбад. Чунин сиёсат дар доираи созмони минтақавию байналмилалӣ, аз ҷумла СММ, СҲШ, СААД, ИДМ, СҲИ, СҲИ, Машвари ҳамкорӣ ва тадбирҳои боварӣ дар Осиё сурат гирифта, ҳадафи рифоҳи умумӣ ва таъмини амнияти минтақавиро пайгирӣ менамоянд.

РАҲМОНЗОДА А.Ш. – н.и.т., ходими пешбари илмии Шуъбаи Осиёи Ҷанубу Шарқии Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

«Наврӯз яке аз маҳбубтарин ҷашнҳои таърихӣ ва фарҳангии миллати тоҷик буда, ҳамчун рамзи офариниши ҳаёт, оғози тозаи зиндагӣ аз давраҳои дур ба мо омада расидааст»

Эмомалӣ Раҳмон

Дар таърихи фарҳанги мардуми эронитабор ҳеч як анъана ва расму ойине чун ҷашни хуҷастапай ва фархуидаи Наврӯз азизу арчманд нест. Наврӯз пайвандгари насли имруз бо расму ойин, арзишҳои эстетики, меҳру садоқат ва анъаноти ниёгон мебошад. Наврӯз ягона ҷашни миллии мост, ки тайи ҳазорсолаҳо бо ҳама истисмори душманон аз байн нарафта, маҳбубият ва ҳашомату азамати хешро нигоҳ дошта меояд. Ин ҷашни ниёгонамонро аҷнабиён ҳатто натавонистанд дар давоми ин ҳама гирудор ва кашмакашу қатлу ғорати ориёитаборон аз байн бибаранд. Наврӯзро мардуми ориёӣ тайи ҳазорсолаҳо ҳамчун ҷашни баҳору рӯзи наву соли нав таҷлил мекарданд. Бо ҳама фишору таҳдидҳо аз таҷлили ин ҷашни зебо даст накашидаанд. Бо сахтгириҳо тоҷикон ба ҳар навъе онро аз нобудӣ нигаҳ дошта, дигарбора эҳё намуданд.

Имрӯз бо ба даст овардани Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон Наврӯз дар кишвари мо шукӯҳу шаҳомати нав пайдо кард ва дар ниҳоят ба иди миллии мардуми тоҷик табдил ёфт. Вобаста ба ин, метавон гуфт, ки эҳё гардидани ҷашнҳои мардумӣ ба монанди Меҳргон ва Сада аз баракати Наврӯз аст, зеро Наврӯз яке аз ҷашнҳои хеле қадимаи мардуми тоҷик ба ҳисоб рафта, дар баробари дигар кишварҳои ориётабор, ки имрӯз иди Наврӯзро ҷашн мегиранд, тоҷикон низ бо тамоми шукӯҳу шаҳомат омад - омади ин ҷашни аҷдодиро интизор мешаванд. Қадами тозаи Наврӯз муборак бошад, Ҷашни фархундаву фирӯз муборак бошад. Дар фарҷоми сухан мехоҳам аз таҳти дил ҳамаи ҳамдиёрон ва тоҷикони тамоми дунёро бо иди миллӣ ҷашни байналмиллаии Наврӯз табрику муборакбод намуда, ба хонадони ҳар яки онҳо сулҳу субот ва хурамиро таманно менамоям. Ҳар рӯзатон Наврӯз бод, Наврӯзатон фирӯз бод!

Комрон Бобоев – Мудири шуъбаи амнияти химиявӣ, доктор фалсафа (PhD), ходими калони илмии Агентии аминияти ХБРЯ-и АМИТ

13 феврали соли равон дар Раёсати АМИТ маҳфили илмӣ-адабии “Хирад” бо иштироки кормандони илмии муассисаҳои илмӣ-таҳқиқотии Шуъбаи илмҳои биологияи АМИТ (Институти ботаника, физиология ва генетикаи растанӣ, Институти зоология ва паразитологияи ба номи Е.Н.Павловский ва Маркази инноватсионии биология ва тибби АМИТ), омӯзгорони факултети биологияи Донишгоҳи миллии Тоҷикистон, Донишгоҳи омӯзгории Тоҷикистон ба номи С.Айнӣ баргузор карда шуд.

Дар маҳфил устодони собиқадори Институти ботаника, физиология ва генетикаи растании АМИТ, ходими пешбари илмии Шуъбаи флора ва систематикаи растаниҳо, н.и.б., дотсент Давлатов А.С. дар мавзуи “Флора ва набототи Тоҷикистон”, мудири озмоишгоҳи генетика ва селексияи растаниҳо, д.и.к., профессор Партоев Қ. дар мавзуи “Нақши дастовардҳои селексионӣ дар таъмини амнияти озуқавории аҳолии Тоҷикистон”, д.и.б., профессори кафедраи ботаника ва дендрологияи Донишгоҳи миллии Тоҷикистон Раҳимов С. дар мавзуи “Биоморфология ва фитосенологияи растании Камоли тоҷикон (Ferula tadshikorum M.Pemen.)” ва д.и.б., профессори кафедраи зоологияи факултети биологияи Донишгоҳи давлатии омӯзгории Тоҷикистон ба номи С.Айнӣ Сатторов Т. дар мавзуи “Зоологияи мӯҳрадорон” маърӯза карданд.

Дар маҳфили “Хирад” аз ҷониби устодони собиқадор пешниҳод карда шуд, ки Ҷоизаи АМИТ ба номи академик Носиров Юсуф Саидович дар соҳаи биологияи таҷрибавӣ таъсис шавад ва ҳар сол “Хонишҳо” бахшида ба бузургдошти ин олимони барҷастаи соҳаи биология гузаронида шавад.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумхури Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон санаи 27 марти соли 2010 зимни нахустин таҷлили байналмилалии Наврӯзи оламафрӯз дар шаҳри Теҳрон изҳор намуданд: “Аз ҷониби Маҷмаи умумии Созмони Милали Муттаҳид ба ҳайси ҷашни ҷаҳонӣ пазируфта шудани Наврӯз гувоҳи он аст, ки ҳанӯз дар замони қадимтарин ниёгони мо бо холисии ният ва ормони олӣ ҷашнеро падид оварда буданд, ки паёми ваҳдату муҳаббат, покию садоқат, зебоию нафосат ва бедорию заҳмат будааст”.

Воқеан Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон саҳми назаррас дар раванди ба даст овардани мақоми ҳуқуқи байналмилалии ҷашни Наврӯз гузоштааст, ки ин нишондиҳандаи талошҳояшон барои таблиғи арзишҳои фарҳангии мардуми тоҷик дар сатҳи байналмилалӣ мебошад. Ба шарофати ташаббуси муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва ҳамкории як қатор кишварҳо, бо қарори Созмони Милали Муттаҳид аз 23 феврали соли 2010 ҳамчун Рӯзи Байналмилалии Наврӯз эълон гардид. Тоҷикистон ҳамроҳ бо давлатҳои Осиёи Марказӣ, Эрон ва дигар кишварҳое, ки ин ҷашн дар онҳо решаҳои амиқ дорад, дар пешниҳоди ин ғоя нақши бориз гузоштаанд.

Наврӯз – ҷашни қадимии баробаршавии шабу рӯз аст, ки аз ҷониби миллионҳо нафар дар Осиёи Марказӣ, Ховари Миёна, Қафқоз ва дигар минтақаҳо таҷлил мешавад. Эътирофи ҳуқуқи байналмилалии он дар қарори Маҷмаи Умумии СММ A/RES/64/253 соли 2010 ва қарорҳои ЮНЕСКО солҳои 2009 ва 2016 мустаҳкам шудааст.

1. Қарори A/RES/64/253, ки 23 феврали соли 2010 дар иҷлосияи 64-уми Маҷмаи Умумии СММ қабул шуд, Наврӯзро ҳамчун ҷашни байналмилалӣ эълон кард. Дар муқаддимаи он эътироф ва муқаррар гардид, ки “Наврӯз, ҳамчун ҷашни фарорасии баҳор, аз ҷониби беш аз 300 миллион нафар дар тӯли зиёда аз 3000 сол дар Осиёи Ғарбӣ, Осиёи Марказӣ, Қафқоз, ҳавзаи Баҳри Сиёҳ ва Балкан таҷлил мешавад». Зикри 300 миллион нафар ва 3000 сол фарогирӣ ва аҳамияти таърихии Наврӯзро аз Ҷумҳурии Тоҷикистон то Ҷумҳурии Албания таъкид мекунад. Ин муқаррарот Наврӯзро ҳамчун қисми мероси ҷаҳонӣ аз нигоҳи ҳуқуқи байналмилалӣ барасмият даровард ва замина барои ташаббусҳои фарҳангӣ, сайёҳӣ ва ғайра фароҳам меорад. Ин Қарор дар асоси Конвенсияи ЮНЕСКО дар бораи ҳифзи мероси фарҳангии ғайримоддӣ (17 октябри соли 2003) қабул шудааст. Истинод ба Конвенсияи соли 2003 қарорро заминаи ҳуқуқии байналмилалӣ бахшида, аҳамияти Наврӯзро ҳамчун мероси ғайримоддӣ ва таҳкими робитаҳо миёни мардумон бар асоси эҳтироми мутақобила ва идеалҳои сулҳу ҳамсоягии нек мустаҳкам менамояд. Чунки таъкид ба сулҳ ва ҳамсоягӣ Наврӯзро бо ҳадафҳои СММ (Оиннома, моддаи 1) мутобиқ мекунад, ҷашнро воситаи дипломатия ва маориф дар бораи шаҳрвандии ҷаҳонӣ мубадал мегардонад, инчунин саҳми он дар гуногунрангии фарҳангӣ ва дӯстӣ миёни мардумон ва ҷомеаҳои гуногун эътироф карда мешавад. Маҷмаи Умумӣ 21 мартро Рӯзи байналмилалии Наврӯз эълон намуд ва Наврӯзро бо давраи табиӣ ҳамоҳанг сохта, ба он хусусияти умумиҷаҳонӣ бахшид. Ин муқаррароти калидӣ кишварҳоро ба дохил кардани Наврӯз ба тақвимҳо ва чорабиниҳои давлатӣ ҳавасманд намуд. Аз кишварҳои узв, созмонҳои низоми Созмони Милали Муттаҳид, инчунин дигар созмонҳои байналмилалӣ ва минтақавӣ, ҳамчунин созмонҳои ғайриҳукуматӣ даъват карда шуд, ки Рӯзи байналмилалии Наврӯзро ба таври дахлдор таҷлил намоянд. Ба монади фестивалҳо, намоишҳои ҳунарҳои дастӣ ва ҳамоишҳои илмӣ ва ғайра. Ба кишварҳои узв, созмонҳои низоми Созмони Милали Муттаҳид ва дигар созмонҳои байналмилалӣ ва минтақавии мувофиқ, инчунин созмонҳои ғайриҳукуматӣ ва шахсони воқеӣ пешниҳод намуд, ки маърифати аҳолиро дар бораи Рӯзи байналмилалии Наврӯз баланд бардоранд ва чорабиниҳои солона барои гиромидошти ин рӯз ташкил кунанд. Даъват ба маърифатнокии аҳолӣ ва чорабиниҳои солона ба мустаҳкам кардани Наврӯз дар муддати тӯлонӣ нигаронида шудааст. Ин Қарор аз ҷониби 11 кишвар пешниҳод шудааст: Ҷумҳуриҳои Тоҷикистон, Озарбойҷон, Афғонистон, Ҳиндустон, Эрон, Қазоқистон, Қирғизистон, Покистон, Туркманистон, Туркия ва Ӯзбекистон.

Лоиҳаи Қарор моҳи декабри соли 2009 пешниҳод шуд ва 23 феврали соли 2010 бо ризоияти умумӣ пас аз баҳсҳо дар Кумитаи сеюм (бо 80 ҳаммуаллифон) қабул гардид. Ин Қарор хусусияти тавсиявӣ дорад (Оинномаи СММ, моддаи 10), аммо ризоияти 192 узви СММ эътибори баланди ҳуқуқии ин Қарорро ифода менамояд. Масалан дар заминаи ин Қарор Ҷумҳурии Тоҷикистон соли 2012 Форуми Душанбе бо иштироки раҳбарони Эрон, Афғонистон ва Покистон, Иёлоти Муттаҳидаи Амрико соли 2015 Консерт дар СММ бо иштироки ҳунармандони ӯзбек ва эронӣ, Канада соли 2021 Фестивал дар Торонто бо «Ҳафт син» баргузор намуданд.

Ташаббуси мазкур барои баргузории чорабиниҳои гуногуни сатҳи байналмилалӣ дар соҳаҳои фарҳанг, сайёҳӣ, маориф шароити мусоид фароҳам овард. Масалан дар сатҳи ҷаҳонӣ баргузор намудани Фестивали «Наврӯз: баҳори Форс» дар Фаронса соли 2019, чорабинии “Наврӯз рамзи муколамаи фарҳангии ҷаҳонӣ” соли 2020 дар Австралия, сафарҳои «Наврӯз дар Форс» соли 2021 дар Олмон ва ғайра.

2. Қарори 4.COM 13.56 ЮНЕСКО аз 30 сентябри соли 2009 қабул гардидааст, ки онро Ҷумҳурии Озарбойҷон, Ҷумҳурии Ҳиндустон, Ҷумҳурии Исломии Эрон, Ҷумҳурии Қирғизистон, Ҷумҳурии Исломии Покистон, Ҷумҳурии Туркия ва Ҷумҳурии Ӯзбекистон ташаббус намудаанд. Дар муқаррароти ин Қарор тавсифи ҷашни баробаршавии баҳорӣ бо расму оинҳо, мусиқӣ ва хӯрок омадааст. Инчунин шарҳ дода шудааст, ки тафсилоти марбут ба он ба омӯзиш ва ҳунарҳоилҳом мебахшад. Дар бораи анъанаҳо зикр шудааст, ки онҳо аз Чаҳор чоршанбе дар Озарбойҷон, Ҳафт син дар Эрон ва сумалак дар Ӯзбекистон иборатанд. Ҳамзамон, меъёрҳои R.1 то R.3, ки ба интиқол, гуногунрангӣ ва ҳифз марбутанд, риоя шуда, анъанаҳоро ҳифз мекунанд,

3. Қарори 11.COM 10.B.10 ЮНЕСКО аз 30 ноябри соли 2016 қабул гардидааст. Ба ташаббускорони пештара Ҷумҳуриҳои Тоҷикистон, Афғонистон, Қазоқистон, Туркманистон ва Ироқ илова шудаанд. Дар он дарҷ гардид, ки ҷашн ҳамчун падидаи гуногунҷанбаи 12 кишвар тавсиф шудааст ва рамзи навсозӣ ва ҳамбастагӣ мебошад. Шарҳ дода шудааст, ки он хусусияти фаромиллиро тақвият медиҳад. Аз анъанаҳо «Гулгардонӣ» дар Тоҷикистон, «Бузкашӣ» дар Афғонистон ва «Наурыз кӯҷа» дар Қазоқистон зикр гардидаанд. Дар бораи пасомадҳои ҳуқуқӣ гуфта шудааст, ки уҳдадориҳо барои ҳифз ва назорат вуҷуд доранд. Ҳамчун намунаҳои татбиқ фестивали соли 2019 дар Бухорои Ӯзбекистон ва намоиши ҳунарҳои дастии соли 2020 дар Тоҷикистон мебошанд.

Ҳарду Қарори ЮНЕСКО ба рушди соҳаи фарҳанг, сайёҳӣ ва маориф нақши бузург гузоштаанд. Масалан таъсири фарҳангӣ дар сатҳи ҷаҳонӣ бо семинари соли 2019 дар Бразилия бо 2 ҳазор тамошобин ва намоиши соли 2021 дар Африқои Ҷанубӣ бо 3 ҳазор иштирокчӣ тасвир шудааст. Ин Наврӯзро ба пули фарҳангҳо табдил додааст. Дар сатҳи минтақавӣ фестивали соли 2017 байни Тоҷикистон ва Ӯзбекистон бо 10 ҳазор тамошобин ва афзоиши таваҷҷуҳ ба қолинҳо дар Туркманистон ба андозаи 15% зикр шудааст, ки ҳамбастагиро мустаҳкам мекунад. Дар сатҳи миллӣ «Чаҳоршанбе-сурӣ» дар Тоҷикистон дар соли 2023 бо 20 ҳазор тамошобин ва филми соли 2018 дар Эрон бо 1 миллион тамошобин нишон дода шудааст, ки анъанаҳоро эҳё мекунад. Омор нишон медиҳад, ки лоиҳаҳои фарҳангӣ аз соли 2009 ба андозаи 35% афзудаанд. Таъсири ба соҳаи сайёҳӣ дар сатҳи ҷаҳонӣ бо сафари «Наврӯз» дар Италия дар соли 2020, ки фармоишҳоро 12% зиёд кард, ва сафари 500 сайёҳ аз Япония ба Тоҷикистон дар соли 2023 тасвир шудааст. Наврӯз ҳамчун объекти туризми фарҳангӣ баромад мекунад. Дар сатҳи минтақавӣ фестивали соли 2017 байни Тоҷикистон ва Ӯзбекистон бо 10 ҳазор сайёҳ ва афзоиши 5%-ии туризм дар Туркманистон дар соли 2019 нишон дода шудааст, ки ҳамкории минтақавиро тақвият медиҳад. Дар сатҳи миллӣ «Гулгардонӣ» дар Тоҷикистон дар соли 2023 бо 5 ҳазор сайёҳ, афзоиши 30%-ии сайёҳон дар Бухорои Ӯзбекистон дар соли 2019 ва 20 ҳазор сайёҳ дар Афғонистон дар соли 2018 зикр шудааст, ки иқтисодро дастгирӣ мекунад. Омор гувоҳӣ медиҳад, ки ҷараёни сайёҳон дар моҳи март аз соли 2009 ба андозаи 15% афзудааст. Дар соҳаи маориф дар сатҳи ҷаҳонӣ бо барномаи соли 2018 дар Бразилия барои 10 ҳазор хонанда ва курси онлайни ЮНЕСКО дар соли 2020 барои 2 ҳазор омӯзгор аз 30 кишвар тасвир шудааст. Наврӯз қисми мероси ҷаҳонӣ дар мактабҳо шудааст. Дар сатҳи минтақавӣ барномаи соли 2017 байни Тоҷикистон, Қазоқистон ва Қирғизистон барои 200 ҳазор хонанда ва дарсҳо дар Туркманистон аз соли 2016 барои 300 ҳазор хонанда зикр шудааст, ки робитаҳои фарҳангиро мустаҳкам мекунад. Дар сатҳи миллӣ дарсҳо дар Тоҷикистон барои 1,5 миллион хонанда, дар Қазоқистон дар 80% мактабҳо бо таваҷҷуҳи15%-ӣ ва дар Қирғизистон барои 500 ҳазор хонанда нишон дода шудааст, ки пайвастагиро мустаҳкам мекунад. Омор гувоҳӣ медиҳад, ки барномаҳои таълимӣ аз соли 2009 ба андозаи 35% афзудаанд.

Дар ин бахш қонунгузории кишварҳое, ки Наврӯзро расман эътироф мекунанд, бо таҳлили васеъ ва шарҳҳо баррасӣ гардидааст. Ин таҳлил кишварҳоеро дар бар мегирад, ки Наврӯз дар қонунгузории онҳо ҳамчун ҷашни давлатӣ ё минтақавӣ муқаррар шудааст. Тафсилоти меъёрҳо, омор ва шарҳҳо низ илова шудаанд.

Дар Осиёи Марказӣ, Ҷумҳурии Тоҷикистон таҷлили ин ҷашнро аз соли 1993 дар асоси Қарори Шӯрои Вазирони Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 17 марти соли 1993, № 121 "Дар бораи чораҳои 21-22 марти соли 1993 гузаронидани "Иди Наврӯз" амалӣ менамояд. Айни ҳол дар асоси Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 2 августи соли 2011, №753 "Дар бораи рӯзҳои ид" ва Кодекси меҳнатии Ҷумҳурии Тоҷикистон Иди байналмилалии Наврӯз - 21-24 март ҳамчун рӯзҳои ид ғайрикорӣ ҷашн гирифта мешавад. Ин чор рӯз омодагӣ ва таҷлили асосиро, аз ҷумла «Чаҳоршанбе-сурӣ» ва «Гулгардонӣ»-ро фаро мегирад. Дар соли 2023 дар Душанбе фестивали «Наврӯзгоҳ» 50 ҳазор нафарро ҷамъ овард, ва тибқи омори расмӣ, 80% аҳолӣ, яъне тақрибан 8 миллион нафар, дар он иштирок намуданд. Чор рӯзи ҷашн хусусияти беназир дорад, ки афзалияти фарҳангӣ, сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумиро инъикос мекунад.

Дар Ҷумҳурии Ӯзбекистон, Фармони Президент аз 18 феврали 1991 21 мартро рӯзи истироҳат муқаррар кардааст. Ин як рӯз нишонаи амалиёт аст, вале анъанаҳои асосӣ, аз қабили сумалак, фаро гирифта шудаанд. Дар соли 2023 дар Тошканд 30 ҳазор нафар ҷамъ шуданд ва 70% аҳолӣ, яъне тақрибан 25 миллион нафар иштирок карданд. Қабули барвақти ин меъёр рамзи эҳёи миллӣ пас аз Иттиҳоди Шӯравӣ мебошад. Қарори Девони Вазирон аз 10 марти 2016 фестивалҳо бо иштироки хориҷиёнро дастгирӣ мекунад, ки соли 2019 дар Бухоро 50 ҳазор сайёҳро ҷалб кард. Ин иқдом намоиши ҷаҳонии Наврӯзро афзоиш медиҳад.

Ҷумҳурии Қазоқистон бо Қонуни «Дар бораи ҷашнҳо» аз 13 декабри 2001 «Наурыз мейрамы»-ро 22 март ҳамчун ҷашни давлатӣ муқаррар кардааст. Дар ибтидо як рӯз буд, ки хусусияти маҳаллиро таъкид мекард, аммо Фармони Президент аз 15 марти 2009 онро то 21–23 март зиёд намуд. Дар соли 2023 дар Остона 100 ҳазор иштирокчӣ ҷамъ шуданд ва иштирок аз 50% ба 75%, яъне тақрибан 15 миллион нафар афзуд. Ин васеъшавӣ ба таъсири ЮНЕСКО ва СММ марбут буда, фазои ҷашн ва сайёҳиро боло бурд.

Дар Ҷумҳурии Қирғизистон, Қонуни «Дар бораи ҷашнҳои давлатӣ» аз 25 июли соли 2000 21 мартро ҳамчун «Наврӯз» ва рӯзи истироҳат муайян кардааст. Ин як рӯз таъкид ба анъанаҳои миллӣ аст. Дар соли 2023 дар майдони Ала-Тоо 20 ҳазор нафар ҷамъ шуданд, ва 60% аҳолӣ, тақрибан 4 миллион нафар иштирок карданд. Меъёри мухтасар мақоми баробари онро бо дигар ҷашнҳо нишон медиҳад. Фармони Президент аз 10 марти 2009 чорабиниҳои фарҳангиро дастгирӣ мекунад, ки анъанаҳоро дар шароити шаҳрнишинӣ нигоҳ медорад.

Туркманистон бо Фармони Президент аз 22 марти 1991, 21–22 мартро рӯзҳои истироҳат муқаррар кардааст. Ин ду рӯз аспдавонӣ ва гаштугузорро дар бар мегирад. Дар соли 2022 дар Ашхобод 10 ҳазор иштирокчӣ ҷамъ шуданд ва 50% аҳолӣ, тақрибан 3 миллион нафар иштирок карданд. Ин тавозун миёни анъана ва иқтисодро нигоҳ медорад.

Дар Осиёи Ҷанубӣ, Ҷумҳурии Афғонистон то соли 2021 бо Фармони Президент аз 15 марти 2005, 21 мартро бо чорабиниҳои фарҳангӣ, аз қабили «Бузкашӣ» ва «Ҳафт мева», таҷлил мекард. Дар соли 2020 дар Мазори Шариф 30 ҳазор нафар ҷамъ шуданд ва қаблан 40% аҳолӣ, тақрибан 15 миллион нафар, фаро гирифта мешуд. Пас аз 2021 ин меъёр бекор шуд, ки ба ноустувории сиёсӣ марбут аст.

Дар Ҷумҳурии Ҳиндустон Огоҳиномаи Ҷамму ва Кашмир аз 15 марти 2019, 21 мартро барои ҷамоаҳои форс ва мусулмон рӯзи истироҳат муқаррар кардааст. Ин ба минтақа ва ақаллиятҳо, тақрибан 100 ҳазор нафар паҳн мешавад. Дар соли 2023 дар Сринагар 5 ҳазор иштирокчӣ буданд, ки нигоҳи федеративӣ ва эҳтиром ба гуногунрангиро инъикос мекунад.

Дар Ховари Миёна, Ҷумҳурии Исломии Эрон бо Кодекси меҳнат аз соли 1990 20–23 мартро рӯзҳои истироҳат муайян кардааст. Ин чор рӯз «Ҳафт син» ва анъанаҳои хонаводагиро фаро мегирад. Дар соли 2022 дар Теҳрон 5 миллион иштирокчӣ буданд ва 90% аҳолӣ, тақрибан 75 миллион нафар иштирок карданд. Давомнокии ҳадди аксар нақши марказии Наврӯзро таъкид мекунад. Қарори Парлумон аз 5 марти 2010 тавассути дипломатия эътирофи байналмилалиро дастгирӣ мекунад, ки қудрати нарм ва глобализатсияи Наврӯзро тақвият медиҳад.

Дар Ҷумҳурии Ироқ, Қонуни Курдистон аз 10 марти 2005 21 мартро танҳо барои Курдистон, тақрибан 6 миллион нафар, рӯзи истироҳат муқаррар кардааст. Дар соли 2023 дар Эрбил 15 ҳазор иштирокчӣ буданд, ки ин маҳдудият бо сохтори федеративӣ ва ихтилофоти сиёсӣ марбут аст.

Дар Ҷумҳурии Озарбойҷон бо Қонуни «Дар бораи ҷашнҳои давлатӣ» аз 27 октябри 1992, 20–24 мартро ҳамчун «Наврӯз байрамӣ» ва рӯзҳои истироҳат муайян кардааст. Ин панҷ рӯз — ҳадди аксар миёни кишварҳо — чаҳор чоршанберо дар бар мегирад. Дар соли 2023 дар Боку 200 ҳазор иштирокчӣ буданд ва 85% аҳолӣ, тақрибан 8,5 миллион нафар иштирок карданд. Давомнокии беназир шахсияти фарҳангиро мустаҳкам мекунад. Фармони Президент аз 10 марти 2010 чорабиниҳои байналмилалиро дастгирӣ мекунад, ки бо қарори СММ ҳамоҳанг аст ва нақши ҷаҳонии Озарбойҷонро афзоиш медиҳад.

Дар Федератсияи Русия, Фармони Президенти Тотористон аз 15 марти 1992, 21 мартро ҳамчун ҷашни минтақавӣ барои Татарстон, тақрибан 4 миллион нафар, муқаррар кардааст. Дар соли 2023 дар Қазон 10 ҳазор иштирокчӣ буданд ва 30% аҳолии минтақа иштирок карданд. Қонуни Бошқирдистон аз 27 феврали 1992 Наврӯзро дар ноҳияҳои бошқир рӯзи истироҳат муайян кардааст, ки ба шароити маҳаллӣ, тақрибан 1 миллион нафар анъанаҳои маҳаллиро тақвият мебахшанд.

Қарори Созмони Милали Муттаҳид таҷлили байналмилалии Иди Наврӯзро таъкид намуда, рушди фарҳангро бо афзоиши 40%-ии чорабиниҳо, сайёҳиро бо зиёдшавии 12%-ии ҷараёни сайёҳон, ҳунарҳои мардумиро бо болоравии 18%-ии даромад ва маорифро бо афзоиши 30%-ии барномаҳо таъмин намуд.

Қарорҳои ЮНЕСКО анъанаҳоро ба таври муфассал тавсиф карда, фарҳангро бо 35% афзоиши лоиҳаҳо, сайёҳиро бо 15% зиёдшавии ҷараёни сайёҳон, ҳунарҳои мардумиро бо 20% болоравии истеҳсол ва маорифро бо 35% афзоиши барномаҳо мустаҳкам намуд.

Таҳлили қонунгузории давлатҳои алоҳида танзими ҳуқуқии гуногунро нишон медиҳад, ки аз 1 то 5 рӯзро дар бар мегирад ва афзалиятҳои фарҳангиро инъикос мекунад. Масалан Тоҷикистон ва Эрон бо давомнокӣ ва дастгирӣ пешсафанд, Озарбойҷон бо беназирии худ фарқ мекунад, дар ҳоле ки Ӯзбекистон ва Қазоқистон дар амалиёт пешрафт доранд.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумхури Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар суханронии худ дар маросими баргузории карнавали наврӯзии «Корвони шодӣ» дар шаҳри Душанбе санаи 25 марти соли 2024 таъкид намуданд, ки “Мехоҳам як нуктаи муҳимро таъкид намоям, ки ҷашни Наврӯз ва истиқлолу озодӣ – ин ду мафҳуми барои ҳар яки мо азизу муқаддас – дар таърихи навини тоҷикон бо ҳамдигар пайванди амиқ пайдо кардаанд, зеро Наврӯз ҳамчун шиносномаи таъриху фарҳанги миллии мардуми куҳанбунёду тамаддунсози тоҷикро ба ҷаҳониён муаррифӣ намуд. Аз ҷониби дигар, маҳз неъмати соҳибистиқлолӣ имкон фароҳам овард, ки Наврӯз бо ин ҳама шукӯҳу шаҳомат ва расму ойинҳои неку созандааш дар сарзамини мо дигарбора эҳё ва таҷлил гардад. Бинобар ин, ҳар яки моро зарур аст, ки бо истифода аз суннату анъанаҳои неки миллиамон ба хотири шукуфоиву рушди кишвари азизамон ва таҳкими дастовардҳои даврони истиқлоли давлатӣ минбаъд низ талош намоем ва тамоми имконияту нерӯи худро ба бунёдкориву созандагии Ватани маҳбубамон – Тоҷикистон равона созем”.

Дар заминаи таҳлили басомонрасонида, бо далел иброз менамоем, ки Эмомалӣ Раҳмон дар роҳи ҷаҳонишавии Наврӯз саҳми беназир гузоштааст, ки ин ҷашни қадимро ба як рамзи фарогири байналмилалӣ табдил доданд. Аз оғози раёсати худ дар Тоҷикистон, ба барқарорсозӣ ва густариши мероси фарҳангии мардуми тоҷик, махсусан Наврӯз, аҳамияти зиёд додаанд. Ин кӯшишҳо дар давраи баъди истиқлолият, замоне ки ҷустуҷӯи ҳувияти миллӣ дар меҳвар қарор дошт, беш аз пеш муҳим гардид.

Пешвои миллат дар баромадҳояшон пайваста ишора менамояд, ки Наврӯз танҳо як маросими маҳаллӣ нест, балки як падидаи умумиҷаҳониест, ки арзишҳои оштиву ҳамдилӣ ва ҳамзистии осоиштаро дар худ ҷой додааст. Дар ин росто, яке аз иқдомҳои муҳимаш ҳамкорӣ дар қабули қарори Созмони Милали Муттаҳид дар соли 2010 буд, ки тибқи он 21 март ҳамчун Рӯзи ҷаҳонии Наврӯз шинохта шуд. Тоҷикистон бо ҳамроҳии кишварҳое чун Эрон, Озарбойҷон ва дигар давлатҳои минтақа дар пешбурди ин пешниҳод нақши калидӣ дошт. Ин комёбӣ як имкони тоза барои намоиши фарҳанги ниёгон ва тақвияти пайвандҳо миёни халқҳо арзёбӣ мешавад.

Ҳамин тавр, Роҳбари давлат Эмомалӣ Раҳмон бо омезиши талошҳои дохилӣ барои барқарорсозии анъанаҳо ва кӯшишҳои беруна барои муаррифии он дар ҷаҳон, Наврӯзро ба як воситаи муассири дипломатияи фарҳангӣ табдил дод. Ин амалҳо на танҳо ҷойгоҳи Тоҷикистонро дар арсаи фарҳангии ҷаҳон устувор карданд, балки ба тавсеаи робитаҳои байналхалқӣ низ ёрӣ расонданд.

Сангинзода Дониёр Шомаҳмад, муовини директори Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ оид ба илм ва таълим, доктори илмҳои ҳуқуқшиносӣ, профессор

Наврӯзи навбаҳорон бар дӯстон муборак,

Фарёди андалебон бар гулситон муборак.

Бар булбулони мактаб таълими илму дониш,

Орзуи рӯзи шодӣ бар кудакон муборак.

Фарорасии фасли Баҳор бо шукуфтани гулу лолаҳо, пушидани пушоку пероҳанҳо ва чаҳ-чаҳи паррандогону чаррандаҳо оғоз шуда, аз пайки насими накҳати Наврӯзи оламафрӯз хабар медиҳад. Ҳамин тариқ, низоми ҳаракати сайёраҳо аз санаи 21-уми март шакли дигар гирифта, шабу рӯз баробар мешаванд. Бо чунин баробариву бародарии шабу рӯз нахустин рӯзи Баҳору кишту кор оғоз мегардаду бобои хирадманди деҳқон баҳри ободии аҳли олам дона мепошад.

Вуруду файзи ин кори накуро шоири шаҳир ва муаллифи «Баҳориёт» Сайидои Насафӣ хело хуб тасвир намуда чунин баён кардааст:

Омад баҳору сайри гулистон ғанимат аст,

Базми висоли ғунчаи хандон ғанимат аст.

Бо қомати ҳамида равам сӯй бӯстон,

Наззораи бунафшаву райҳон ғанимат аст.

Бо назораи бунафшаву райҳон насими накҳати наврӯзӣ оғоз мегардад, ки бо ташаббуси Тоҷикистон ва кишварҳои ҳавзаи наврӯзӣ дар Маҷмаи умумии Созмони Милали Муттаҳид аз соли 2010 ҳамчун ҷашни бостонии ҷаҳонӣ пазируфта шуд. Ин ҷашни бостонӣ дар «Наврӯзнома»-и Умари Хайём ва «Ал-тафҳим»-и Абӯрайҳони Берунӣ омада, ишора шудааст, ки Наврӯз дар даврони қадим бо шаклҳои гуногун таҷлил мегардид. Тибқи маълумотҳои дарёфтшуда ҷашни Наврӯз аз замони Пешдодиён сарчашма гирифта, то ба имрӯз дар миёни аҳолии Осиёи Марказӣ, Қафқозу Шарқи Наздик, соҳили Баҳри Сиёҳ ва Шарқу Ғарб ҷашн гирифта мешавад.

Қавму халқиятҳои минтақаи Осиёи Марказӣ ва Ҷанубӣ Осиё бо тамаддуну забону адабу санъату сайёҳат аз даврони бостон мақоми хос дошта, мардумони Тоҷикистону, Узбекистону, Қирғизистону Туркманистону Қазоқистон ва Ҳиндустону Покистону Бангладеш дорои қавму русуманд, ки хело бо ҳам қаробат доранд. Бо ин васлҳову наслҳо робитаҳои миёни кишварҳо тавсеа ёфта, тақвият меёбад.

Байни Тоҷикистону Покистону Ҳиндустон пайвандҳои таърихӣ ва муштаракоти зиёде вуҷуд дорад, ки яке аз онҳо таҷлили маросими ҷашни Наврӯз мебошад. Тибқи баррасиҳои профессор Муҳаммад Ахтар дар ин сарзаминҳо қавмҳои тоҷиктабор умр ба сар мебаранд, ки бештарашон ба тиҷорат, сарбозӣ, илму дониш, меъморӣ ва ирфон машғулият дошта, то имрӯз осорашон боқӣ мондааст.Зимнан, Покистон аз аввалин кишварҳоест, ки истиқлоли Тоҷикистонро ба расмият шинохта, шаҳри Душанбе ва Лоҳур аз солҳои 1973 ва Душанбеву Исломобод аз соли 2022 инҷониб бародаршаҳр мебошанд. Муштаракоти зиёде миёни ҳам доранд, ки яке аз ҷашни Наврӯз мебошад.

Мавриди зикр аст, ки бо ибтикори намояндагиҳои доимии кишварҳои ҳавзаи Наврӯз бо шумули Тоҷикистон, Афғонистон, Эрон, Озарбойҷон, Ироқ, Ҳиндустон, Покистон, Туркия, Туркманистон, Узбекистон, Қазоқистон ва Қирғизистон дар қароргоҳи Созмони Милали Муттаҳид ба муносибати Рӯзи байналмилалии Наврӯз чорабинии бошукӯҳи идона пайваста доир мегадад, ки дар пайванду пайваст нигоҳ доштани аҳли башар, эҳё ва дӯст доштани табиат ва эҷоди насли солиму созандаву саодатманд гувоҳӣ медиҳад.

Дар ин зимн, дар доираи муносибатҳои дӯстона, ки самараи сиёсати хирадмандонаи президенти Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон, президенти Ӯзбекистон Шавкат Мирзиёев ва президенти Қирғизистон Содир Ҷабборов аст, ҷашни Наврӯзи байналмилалӣ дар шаҳри Хуҷанд бо иштироки президентҳои Тоҷикистону Узбекистону Қирғизистон Наврӯзи байналмилалӣ ҷашн гирифта шуда, санаи 15-19 март дар ин шаҳр баргузории Мусобиқаи байналмилалии дӯстонаи варзишӣ аз намуди теннис бо иштироки 26 нафар меҳмонону варзишгарон, аз ин шумора 12 нафар аз ҷумҳуриҳои Узбекистон ва Қирғизистон сурат мегирад.

Мояи шарафу ифтихор аст, ки аз соли 2016 UNESCO бо қарори худ Покистонро ба рӯйхати кишварҳое, ки Наврӯз дар онҳо ҷашн гирифта мешавад, ворид кард. Ҳамин тариқ, санаи 5-уми апрели соли 2018 аввалин маротиба дар таърихи Покистон ҷашни байналмилалии Наврӯз бо ибтикори сафорати Тоҷикистон ва кишварҳои Осиёи Марказӣ дар шаҳри Исломобод баргузор гардид. Ҳамин тавр, дар маҳаллаҳои гуногуни Покистону Ҳиндустон таҷлили ин ид ба шеваҳои мухталиф баргузор мешавад. Ҳиндустону Покистон дар дунё калонтарин минтақаанд, ки бо Осиёи Марказӣ пайванди таърихӣ, фарҳангӣ ва забонӣ дошта, халқу ақвоми мухталифи он барои ҳифз ва шинохти анъанаҳои худ, пайваста маросиму барномаҳои намоишии мардумӣ ташкил дода, дар рушди ҷомеа саҳм мегузоранд. Вуруди фасли баҳор ҷавонӣ, хушӣ ва рангорангии табиатро афзун дода, мардуми Ҳиндустон онро тавассути ҷашни рангҳо ё “ҳолӣ”, Покистон ва минтақаи Панҷоб бо “басант” ва Гилгету Чатрол ва Свот бошад, онро чун “оғози мавсими кишти баҳорӣ ё наврӯз” пазироӣ ва истиқбол менамоянд. Мардуми вилояти Панҷоб Наврӯзро “Ҷашни баҳорон” номида, дар шаҳри Лоҳур, ки бо Душанбе бародаршаҳр аст, ҳар сол бо омадани баҳор маҳфилу намоишҳои ҳунару ғизоҳои рангоранг баргузор шуда, мардум анвои хӯрок таҳия карда, хурсандиҳо мекунанд.

Хулоса, Наврӯз ба маънои “рӯзи нав” буда, таърихи беш аз се ҳазорсоларо дошта, аввалин рӯзи баҳор аст, ки ба баробаршавии шабу рӯз дар илми астрономӣ рост меояд. Ин ҷашни бостонӣ на танҳо дар кишварҳои Покистону Ҳиндустону Эрон, балки дар кишварҳое Озарбойҷон, Қирғизистон, Қазоқистон, Туркия, Тоҷикистон, Туркманистон ва Узбекистон аз ин рӯз таҷлил мекунанд. Ҷашни Наврӯз бо як минтақаи мушаххаси ҷуғрофӣ дар Осиёи Ҷанубӣ ва Марказӣ, Қафқоз, Баҳри Сиёҳ ва Балкан имрӯз маҳдуд нест. Ин анъанаи бостонӣ ҳатто дар кишварҳои то ИМА, Аврупо ва Канада аз ҷониби ҷомеаҳои муҳоҷирон бо хурсандӣ қайд карда мешавад. Ҳамин тавр, Наврӯз поёни соли гузашта ва оғози соли нав буда, охири зимистон ва оғози баҳор аст. Ҳама мардумони аҳли саёра бо омадани Баҳору Наврӯз ҳаёти нав, тароват, зиндагонӣ ва шодмонӣ намуда,дастархони Ҳафтсинро, ки рамзи саломатӣ, некӯаҳволӣ ва хушбахтӣ мебошанд. Бо фарорасии Наврӯз мардум ба тоза кардани хонаҳо оғоз карда, табодули дидор ва маросимҳои шодмонӣ анҷом медиҳанд. Ҳамин тариқ, дӯстӣ, таҳкими пайвандҳо, сулҳу оштӣ, дур кардани низоъву ихтилофҳо ва нишон додани муҳаббату дилгармӣ ба ҳамватанон аз вижагиҳои мушаххаси Наврӯз маҳсуб мешавад, ки Наврӯз рамзи дӯстии инсону табиат ва инсону инсон аст ва ҷомеаи башарӣ бештар аз ҳар замони дигар ба он ниёз дорад. Наврӯз рамзи сулҳу дӯстӣ ва бунёди саодати ҷомеа буда, ба мисли табиат ба инсонҳо накҳат мебахшад.

Ҳамин тариқ, Наврӯз чун мероси умумибашарӣ ва маънавӣ ваҳдату баробарӣ ва дӯстии байни миллатҳо ва талоши онҳо ба сӯи ояндаи дурахшон дар беҳбудӣ ва шукуфоии муштарак, ояндае, ки аз хашм, хушунат, низоъ ва даҳшат холӣ аст, инсонҳо бо ҳам ҷамъ меоварад. Мо Наврӯзи 2025-ро таҷлил намуда, умедворем, ки дар аввалин рӯзи нави соли хуршедӣ дар натиҷаи ҳамкорӣ ва ҳамоҳангии кишварҳои минтақа шоҳиди некӯаҳволӣ ва шукуфоии муштарак барои мардуми минтақа ва ҷаҳон хоҳем буд. Дар ин росто равобити халқҳои Осиёи Марказиву Осиёи Ҷанубӣ ва ҳамаи аҳли олам бо фарорасии Наврӯз дар партави сулҳу сафову дӯстӣ таҳкиму тавсеа меёбад, ки ба манофеъ ва манфиатҳои мардуми кишварамон мусоидат хоҳад кард. Боварӣ дорем, омадани чунин фасл сол заминаи равобити сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангии ҳамаи кишварҳои ҷаҳон гашта, файзи истиқлолу дӯстии халқҳо истеҳком хоҳад бахшид.

Хулоса, ҷашни Наврӯз бо зиндашавии табиат ва фарорасии фасли баҳор ҷашн гирифта шуда, тавассути он мардуми сайёра зебоиҳои муҳити оламро қадр карда, барои равнақу шукуфоии он дастаҷамъона барномаҳои хоси иҷтимоӣ ва фарҳангӣ фароҳам хоҳад овард, то тавонанд якдилона муҳитро бо дили софу меҳри инсонӣ зебу зиннат бахшида, озоду орому обод ва ё ба қавли Сайидо зиндагонӣ кунанд:

Ай Сайидо, чу бод ба ҳар ҷонибе марав,

Бар гирди хеш гард, ки даврон ғанимат аст..

Мирсаид РАҲМОНОВ - ходими калони илмии Шуъбаи Осиёи Ҷанубу Шарқии Институти омӯзишимасъалаҳои Осиё ва Аврупои АМИТ

“Наврӯз яке аз маҳбубтарин ҷашнҳои таърихӣ ва фарҳангии миллати тоҷик буда, ҳамчун рамзи офариниши ҳаёт, оғози тозаи зиндагӣ аз давраҳои дур то имрӯз расидааст”.

Эмомалӣ Раҳмон

Наврӯз чӣ ҷашн аст ва кадомин вижагиҳоро дар бахши фарҳанг дорост? Оё хусусиятҳои вижаи он ҳувияти миллии тоҷикони муосирро ташкил медиҳад ва ё не? Чаро бобати пайдоиш ва густариши ин ҷашн дар даврони соҳибистиқлолӣ баҳсҳои мухталифе сурат пазируфтанд? Барои посух додан ба суолҳои матраҳ ба пажӯҳиши ин масъала, бавижа, ба таҳқиқи омилҳои дарозумрии ҷашни ориёӣ пардохтем. Нахустин бархурди андешаҳо ин аст, ки Наврӯз дар “Авасто” ёдовар шуда ва ё нашудааст? Ин ки бархе аз муҳаққиқин Наврӯзро ҷашне дар пояи афкору андешаҳои динии ориёҳои қадим мавриди баррасӣ қарор додаанд, аз зумраи саҳеҳфикрӣ нест, чунки номбурда ҷашнро дар ботини табиат ва ҳастии маънавӣ дарёфтем. Аз теъдоди муайяни донишмандон, ки Наврӯзро аз дидгоҳҳои гуногун таҳқиқ намудаанд, се нафарашон дар нигориши мо дар мадди аввал гузошта шуд: Фирдавсӣ (Шоҳнома), Берунӣ (Осор-ул-боқия) ва савум Хайёми Нишопурӣ (Наврӯзнома).

Наврӯз бузургтарин ҷашни миллии тоҷикон аст, ки замони оғозшавии он шабу рӯз баробар мешавад. Дар илми нуҷумшиносӣ баробаршавии шабу рӯз дар нимкураи шимолии заминро лаҳзае меноманд, ки офтоб аз ҳамвори экватории замин убур карда, ба шимоли осмон меравад.

Таваҷҷуҳ ба Наврӯз ва вижагиҳои фарҳанги хос ба онро метавон аз тасмимҳову пажӯҳишҳову ташаббусоти Пешвои муаззами миллат - Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пай бурд, ки маҳз дар заминаи чунин ибтикорот раванди эҳёи ҷашнҳои ориёӣ дар кишвар роҳандозӣ гардид. Гузашта аз ин, дар мақоми байналмилалӣ гирифтани ҷашни Наврӯз саҳми Пешвои миллати мо дар дохилу хориҷи мамлакат дар сатҳи олӣ қарор ёфта, аз ин иқдоми наҷибона бо ифтихор ҳарф мезананд.

Доир ба ҳақиқати Наврӯз дар илму зиндагии башар сарчашмаҳо гувоҳӣ додаанд. Махсусан, ба ҷашни номбурда дар “Авасто” ва дигар маохизи бостонӣ, бавижа, адабиёти паҳлавӣ назару нигоҳи мардумшиносӣ ва нуҷумшиносӣ анҷом пазируфтааст. Наврӯз дар тақвими григорианӣ ба 20, 21 ё 22 март рост меояд ва дар кишварҳои форсизабони дунё оғози соли нав маҳсуб мешавад. Аммо дар кишварҳои Осиёи Марказӣ ва Қафқоз тақвим маъмул аст ва Наврӯзро оғози фасли баҳор таҷлил мекунанд ва онро ибтидои сол мешуморанд ва дар бархе аз кишварҳои дигар низ расмист. Наврӯз ба маънои рӯзи нав ва ҷашнест, ки дар оғози Фарвардин баргузор мешавад. Дар адабиёти форсӣ Наврӯзро гоҳ ҷашни Фарвардин ва гоҳе ҷашни баҳор мегӯянд. Дар форсии қадим ин вожа [пои лг иг] талаффуз мешавад. Бархе аз ривоятҳои таърихӣ оғози Наврӯзро ба бобулиён нисбат медиҳанд. Тибқи пажӯҳиши наврӯзшиносон, мафҳуми Наврӯз аз забони суғдӣ гирифта шуда, бо истилоҳи “навсард” ё “нувсард” пайвандӣ дошта, маънои он “соли нав” аст.

Вожаи Наврӯз дар забони авастоӣ бо лафзи “сарзе” бо маънои “соли хуршедӣ” омадааст. Ба қавли баъзе аз муҳаққиқон, асли паҳлавии ин калима “нук руҷ” ва ё “нӯг рӯз” будааст. Бар асоси ин ривоятҳо, густариши Наврӯз дар Эрон ба соли 538 пеш аз милод, замони ҳамлаи Куруши бузург ба Бобул будааст. Ҳамчунин дар бархе ривоятҳо аз Зардушт ба унвони бунёдгузори Наврӯз ёд шудааст. Дар бархе аз матнҳои бостонӣ, аз ҷумла чун “Шоҳнома”-и Фирдавсӣ ва “Таърихи Табарӣ” ва дар бархе аз матнҳои дигар Ҷамшед ҳамчун поягузори Наврӯз муаррифӣ шудааст. Фирдавсӣ, ки аз манобеъи паҳлавӣ истифода кардааст, дар “Шоҳнома” пайдоиши Наврӯзро ба гунае ривоят кардааст, ки Ҷамшед ҳангоми гузаштан аз Озарбойҷон фармуд, ки дар он ҷо тахте барояш бигузоранд ва худаш бо тоҷи заррин бар тахт нишаст. Вақте ки нури офтоб ба тоҷи заррини ӯ расид, ҷаҳон равшан шуд ва мардум шодӣ карданд ва он рӯзро рӯзи нав номиданд.

Умари Хайём дар ин бора дар “Наврӯзнома” овардааст, ки “сабаби ном ниҳодани Наврӯз он будааст, ки чун бидонистанд, ки офтобро ду давр буд, яке он ки ҳар сесаду шасту панҷ рӯзу рубъе аз шабонарӯз ба аввали дақиқаи Ҳамал боз ояд, ба ҳамон вақт ва рӯз, ки рафта буд, бад- ин дақиқа натавонад омадан. Чӣ ҳар сол аз муддат ҳама кам шавад ва чун Ҷамшед он рӯзи аввали мулуки Аҷам ба подшоҳӣ биншаст, хост, ки айёми сол ва моҳро ном ниҳад ва таърих созад, то мардумон онро бидонанд. Бингарист, ки он рӯзи бомдод офтоб ба аввали дақиқаи Ҳамал омад, мубадони Аҷамро гирд кард ва бифармуд, ки таърих аз ин ҷо оғоз кунанд. Мубадон ҷамъ омаданд ва таърих ниҳоданд ва чунин гуфтанд мубадони Аҷам, ки доноёни рӯзгор буданд, ки Язди таборак дувоздаҳ фаришта офаридааст. Аз он чаҳор фаришта бар осмонҳо гумоштааст, то осмонро ва ҳар чӣ андар ӯ аст, аз аҳриманон нигоҳ дорад” [4].

Яке аз ҷашнҳои мӯътабартарин ориёиҳо номгузорӣ шудани ин ҷашн сарчашма ва манобеи таърихӣ гувоҳ ҳастанд. Андешаи маъмул дар ҷиҳати асли пайдоиши ҷашни Наврӯз ба ривояте, ки дар “Шоҳнома”-и Ҳаким Фирдавсии Тӯсӣ маҳфуз аст, ба номи Ҷамшед ҳамбастагӣ дорад. Зикр намудан ба маврид аст, ки шоҳ Ҷамшед дар таърихи тамаддуни башар нақши тозае аз худ боқӣ гузоштааст ва алҳол дар қиёс бо дигар салотини аҳди бостон аз ӯ бештар ёдоварӣ мекунанд, аммо маълумоти таърихӣ дар мавриди таҷлили ҷашни Наврӯз ақоиди ба ҳам мухолифро низ баён намудаанд. Авваллан, Ибн ал Балхӣ дар “Форснома” дар мавриди оғози Наврӯз чунин ақидаро зикр мекунад, ки Ҷамшед тахт бунёд кард ва он рӯз ҷашн сохт ва Наврӯз ном ниҳод ва он сол Наврӯз оин шуд ва он рӯзи Ҳурмуз аз моҳи фарвардин буд [5, с. 38].

Аз он ки дар луғат вожаи “фарвардин”-ро моҳи сари сол гуфтаанд ва Наврӯз рӯзи аввали ин моҳ аст, пас дар ин маврид тамоми муҳаққиқон иқроранд, ки Наврӯз ба сифати ҷашн ба рӯзи аввали моҳи фарвардин баробарӣ дорад, чӣ Ҳурмуз номи рӯзи аввал аст аз ҳар моҳи шамсӣ.

Абӯрайҳони Берунӣ низ дар “Осорулбоқия” ба ин ҳақиқатнигории аҳли қалам ихтилоф надошта, аз гуфтори дигарон Наврӯзро шарҳ дода, чандин ақидаро ба қалам овардааст: “Нахустин чун Ҷамшед ба подшоҳӣ расид, динро аз нав кард. Ва ин кори хеле бузург ба назар омад ва он рӯзро, ки рӯзи тозае буд, Ҷамшед ид гирифт, агарчи пеш аз ин ҳам Наврӯз бузургу муаззам буд” [1, с. 234].

Зимни баррасӣ идома медиҳад: “Чун Ҷамшед барои худ тахт бисохт, дар ин рӯз бар он савор шуд ва ҷину шаётин онро бардоштанд. Ва ба як рӯз аз кӯҳи Дамованд ба Бобул омад. Ва мардум барои дидани ин амр дар шигифт шуданд ва ин рӯзро ид гирифтанд” [1, с. 234].

Ба ривояти “Шоҳнома”, Ҷамшед дар баробари ба тахт нишастанаш динро тағйир дод ва ҷашни Наврӯз низ маҳз аз ҳамин хотир аст, ки Ҷамшед бар хилофи ниёкони худ дини дигар таҳия намуд ва ба хотири ин рӯз Наврӯзро ҷашн гирифтанд. Дар ин бобат, “Шоҳнома” шаҳодат медиҳад:

Ба Ҷамшед бар гавҳар афшонданд, Мар он рӯзро рӯзи нав хонданд.

Сари соли нав Ҳурмузи фарвадин,

Баросуда аз ранҷ рӯйи замин.

Бузургон ба шодӣ биёростанд, Майу ҷому ромишгарон хостанд. Чунин ҷашни фаррух аз он рӯзгор, Ба мо монд аз он хусравон ёдгор...

Гузашта аз ин, баъзеҳо иқроранд, ки қабл аз ба тахти шоҳаншоҳӣ сазовор гардидани Ҷамшед, ҷашни Наврӯз миёниПешдодиёнмустаъмалбуд.Инчунин,андешае,кипеш аз Ҷамшед ҷашни Наврӯз бунёд гардида ва миёни мардуми Ориё маъруфият дошту ҳар соле истиқбол мешуд, ҷанбаи эътимод надорад, чунки аксари сарчашмаҳо ин ақидаро ба қалам наёвардаанд. Ба ҷуз ин берунӣ дар “Осорулбоқия” бунёдгузори Наврӯзро дар шахсияти Сулаймон ибни Довуд ҷустуҷӯ мекунад: “Чун Сулаймон бинни Довуд ангуштарии хешро гум кард, салтанат аз дасти ӯ берун рафт. Вале пас аз чил рӯз бори дигар ангуштарии худро бозёфт ва подшоҳию фармондеҳӣ бар ӯ баргашт... Эрониён гуфтанд: «Наврӯз омад!” Яъне рӯзи тоза биёмад” [1, с. 232]. Агар мо Наврӯзро бо бозгардидани ангуштарии Сулаймон нисбат диҳем, пас чӣ ҳоҷат ки аз иртиботи ориёиҳои қадим ба Наврӯз ҳарф занем, чунки андешаи нисбат додани Наврӯз ба Сулаймон чк навъи бегонапарастӣ аст ва заъфи ҳувияти миллӣ маҳсуб мешавад. Бинобар ин, бунёди Наврӯз ба ҷуз Ҷамшед ба касе тааллуқ надорад.

Гузаштагони дури мо худро озодагону деҳгонон меномиданд ва ин номҳо ишора бар он дошт, ки онҳо дар қиёс бо мардуми бодиянишин, инсонҳои нахустине буданд ва ба кишоварзӣ, зиндагии бумӣ, деҳнишиниву шаҳрсозӣ пардохтаанд. Ин аст, ки ҷашнҳои бузургтарини тоҷикони бостон намоди такрори замон, бозовардани фаслҳо ба табиат, гардишу тобиши офтоб пайванданд. Ниёкони мо ин ҷашнҳоро ба замони фармонравоии шоҳони худ вобаста медонистанд - ҷашни Сада ба замонҳои шоҳии Ҳушанг ва Фаридун, ҷашни Меҳргон ба замони шоҳии Фаридун ва ҷашни Наврӯз ба замони бар тахт нишастани Ҷамшед.

Чунонки мебинем, Ҷамшед яке аз шахсиятҳои бузургтарини “Шоҳнома” мебошад, ки пас аз фарҳанговарӣ ва дастовардҳои ниҳоят муҳим дар раванди инсон кардани башар, Наврӯзро ҳамчун ҷашни соли нав эълом мекунад. Ва нодида гирифтани ин вижагии Наврӯз ва дар ин рӯз ба ёд наовардани шоҳи созандаву додраси пешдодӣ баробар ба фаромӯш кардани яке аз шоистагиҳои Наврӯз аст.

Аммо, вожаи Наврӯз аз забони форсии миёна (подгог) гирифта шудааст, ки реша бар забони авестоӣ дорад. Имрӯз ин вожа ба ду маънӣ истифода мешавад: рӯзи аввали баробаршавии баҳор ва оғози соли нав. Ориёиҳо дар замонҳои қадим ду фасли гарм ва сард доштанд. Фасли сармо аз панҷ моҳ ва фасли гарм аз хафт моҳ иборат буд. Меҳргон оғози зимистон ва фасли сармо ва Наврӯз оғози фасли гарм дар аксар манобеъ инъикос ёфтаанд. Бунёдгузори сулолаи Ҳахоманишиҳо Куруши Кабир дар соли 538 пеш аз милод Наврӯзро ҷашни миллӣ эълон кард. Дар ин рӯз ӯ нақшаҳои тарғиби сарбозон, тоза кардани ҷойҳои ҷамъиятӣ ва хонаҳои шахсӣ ва афви маҳкумшудагонро роҳандозӣ намуд. Ин расму оинҳо дар замони дигар подшоҳони Ҳахоманишиён низ баргузор мешуданд. Дар замони Дориюши аввал дар Тайсуфун маросими Наврӯз баргузор мешуд. Далелҳо нишон медиҳанд, ки Дориюши аввал дар соли 416 пеш аз милод дар ҷашни Наврӯз сиккаи тиллоӣ сикка кардааст, ки дар як тарафи он тирпарронӣ нишон дода шудааст.

Дар даврони Сосониён ҷашни Наврӯз чанд рӯз (ҳадди ақал шаш рӯз) давом мекард ва ба ду давра тақсим мешуд: Наврӯзи хурд ва Наврӯзи бузург. Наврӯзи Коч ё Наврӯзи оммавӣ панҷ рӯз, аз 1 то 5-уми Фарвардин ва дар рӯзи шашуми Фарвардин ҷашни Наврӯзи бузург ё Наврӯзи вижа баргузор мешуд. Ҷашни Наврӯз чанд рӯз давом кард: панҷ рӯзи аввалро Наврӯзи оммавӣ меномиданд, ки барои ҳама хос буд ва рӯзи шашумро Наврӯзи махсус меномиданд, ки барои наздикону дӯстони шоҳ махсус буд. Дар даврони Сосониён 25 рӯз пеш аз оғози баҳор дар дувоздаҳ сутуни аз гили хом сохташуда ҳама гуна зироатҳои лубиёгӣ ва ғалладона (биринҷ, гандум, ҷав, нахуд, арзан ва лубиё) мекоранд ва онро ҷамъоварӣ намекарданд. Хар кадоме аз ин растаниҳое, ки серҳосил мешаванд, ҳамон сол ҳосили хуб медиҳад. Дар ин давра низ анъана буд, ки мардум дар субҳи Наврӯз ба ҳамдигар об мепошанд. Аз замони нахустин Ҳурмуз дар шаби Наврӯз оташ афрӯхтани мардум одат шудааст. Ҳамчунин, аз замони Ҳурмузи дуввум суннати додани сикка дар Наврӯз ҳамчун ид маъмул шудааст.

Аз баргузории ойини Наврӯзӣ дар замони Умавиён нишоне нест ва дар замони Аббосиён ба назар мерасад, ки халифаҳо гоҳе аз Наврӯз истиқбол мекарданд, то ҳадяҳои мардумро бипазиранд. Дар замони хилофати арабҳо, махсусан дар замони аббосиён ҷашни Наврӯз истиқбол мегардид. Дар ин маврид дар сарчашмаҳо маълумот оварда шудааст. Олимони фарангӣ Осмус Боракори ва Мэри Боис куҳан будан ва пас аз зуҳури ислом низ ҷашн гирифтани наврӯзро таъкид намудаанд [6, с. 58]. Пас, хулоса кардан мумкин аст, ки Наврӯз бо оинҳои хоси худ дар даврони пас аз ислом низ ҷашн гирифта мешуд. Вале сиёсати замони шуравӣ Наврӯзро ба дин мансуб медонист ва онро расман ҷашн намегирифтанд, вале дар байни омма Наврӯз истиқбол мегардид. Бо зуҳури Абӯмуслими Хуросонӣ ва нуфузи Бармакиён ва бо муваффақияти сулолаҳои Сомониён ҷашнҳои эронӣ дубора ривоҷ ёфт. Асарҳо ва далелҳои мавҷуда гувоҳӣ медиҳанд, ки пас аз зуҳури ислом ҷашни Наврӯз ҳамеша баргузор шуда, маросими он бо тағйирот аз як даврон ба даврони дигар мегузарад. Дар даврони Салҷуқиён теъдоде аз ситорашиносон, аз ҷумла Хайёми Нишобурӣ барои такмили тақвими эрониён гирд омадаанд. Тибқи ин тақвим, ки бо номи тақвими Ҷалолӣ маъруф шуд, барои нигоҳ доштани Наврӯз дар оғози баҳор тасмим гирифта шуд, ки тақрибан дар чаҳор сол як маротиба (баъзан дар панҷ сол) шумори рӯзҳо дар сол ба ҷои 365 рӯз ба 366 рӯз баробар дониста мешавад. Тақвими мазкур аз соли 392 ҳиҷрӣ оғоз шудааст.

Минтақае, ки Наврӯз ҷашн гирифта мешуд, имрӯз кишварҳои зиёдеро дар бар мегирад. Бархе аз ойинҳои Наврӯз дар ин кишварҳо гуногунанд. Ҷуғрофиёи Наврӯз бо номи Наврӯз ё шабеҳи он, Баҳрайн, Яман, Уммон, АМА, Кувайт, Ироқ, Сурия, Туркия, Судон, минтақаи Қафқоз, кишварҳои соҳили Болкон, Осиёи Марказӣ, минтақаи Амрикои Шимолӣ, Чин, Ҳидустон, Покистон, Бангладеш, Непал, Тибет ва ғайраро дарбар мегирад. Курдҳо Наврӯзро дар кишварҳои мухталиф ҷашн мегиранд. Онҳо дар рӯзҳои Наврӯз берун аз шаҳрҳо ҷамъ меоянд, то баҳорро истиқбол кунанд.

Яке аз хусусиятҳои ҷашни Наврӯз барои ориёиҳои аҳди бостон иборат аз ин буд, ки дар ин рӯз бо ҳамдигар ҳадя мефиристоданд ва бо ҳамин расм меҳру муҳаббатро нисбати ҳамдигар парвариш менамуданд. Воқеан, ҳадиси набавӣ низ дар мавриди фиристодани ҳадя ба хотири афзоиши мерҳрубониҳо айнан ифодагари мазмуни болост. Хонабозӣ яке аз ойинҳои наврӯзист, ки мардуми бештари манотиқи ҷашни Наврӯз ба он риоя мекунанд. Дар ин ойин тамоми хона ва ашёи он дар арафаи Наврӯз ғуборолуд карда, шуста ва тоза карда мешавад. Ин маросим дар кишварҳои мухталиф, аз ҷумла Эрон, Тоҷикистон ва Афғонистон баргузор мешавад. Расми дигари ориёиҳои қадим ин аст, ки онҳо рӯзи нав ҳафт намуди ғалларо дар канори хона мекоштанд ва аз рӯидани ин ғалла ба натиҷаи зироат дар оянда пешгӯӣ менамуданд. Дар ин рӯз шустушӯи бадан ҳатмӣ буд. Ҳамчунин мардум ба якдигар об мепошиданд, то ки рӯзи нав тозаю хуҷаста бошад. Наврӯзи хуҷастапай низ аз ҳамин хотир аст, ки дар ин рӯз орифу оммии кишвар пӯшокҳои тозаю нав ба бар карда, ба тамошогоҳ мераванд. Ин ҷашни ориёиҳои аҳди бостон сароғоз хусусияти динӣ дошт, вале баъдан бо дарназардошти вусъат гардидани он на танҳо хусусияти динӣ, балки хислатҳои қавмии худро гум кард.

Дастархони наврӯзӣ аз замонҳои қадим вуҷуд дорад, аммо маҳз ба ҳамин тариқ дастархон густурда дар гил ё табақи филизӣ чормағзи хушке чун буттамева, барги хушк, зардолу, шафтолу ва асал гузошта мешуданд. Мардум пеш аз Наврӯз оббозӣ мекарданд ва мизи ҳафт мева маъмул аст. Яке аз маъмултарин таомҳое, ки дар ҷашни Наврӯз пухта мешаванд, Суманак мебошад. Ин ғизо бо истифода аз тухми гандум омода карда мешавад. Дар аксари кишварҳое, ки Наврӯзро ҷашн мегиранд, ин таом пухта мешавад. Дар баъзе кишварҳо, пухтани ин ғизо бо расму оинҳои муайян алоқаманд аст. Занону духтарон дар манотиқи мухталиф суманакро гурӯҳ-гурӯҳ ва гоҳе шабона мепазанд ва ҳангоми пухтан таронаҳои вижа месароянд. Умуман, дар ҳар минтақае, ки Наврӯз ҷашн гирифта мешавад, таомҳои наврӯзӣ пухтан суннат аст ва ҳар минтақа таом ва шириниҳои хоси худро дорад.

Дар “Таърихи Бухоро” Абубакр Муҳаммад бинни Ҷаъфари Наршахӣ ишора менамояд, ки дар “Хазоин-ул- улум” ном сарчашмае дар мавриди зикри бинои арки Бухоро омадааст, ки дар назди арки Бухоро муғон ба хотири Сиёвуш «ҳар соле ҳар марде он ҷо як хурӯс бикушанд пеш аз баромадани офтоби наврӯзӣ. Ва мардумони Бухороро дар куштани Сиёвуш навҳаҳо аст чунонки дар ҳама вилоятҳо маъруф аст. Ва ин сухан зиёдат аз се ҳазор сол аст” [2, с. 23].

Алҳол бархе аз миллали дунё Наврӯзро чун ҷашни фарорасии баҳор ва соли нав истиқбол мегиранд ва дар ин рӯз оини мухталифро ба сомон мерасонанд. Зимнан, доктор Алиасғари Шеърдӯст дар пешсухани “Одоб ва русуми наврӯзӣ”-и Ризо Шаъбонӣ тазаккур мекунад, ки “Имрӯз низ дар густарае, ки аз шимоли Чин то Аврупоро дар бар мегирад, Наврӯз намуде аз ҳузури ин тамаддуни решадор ва устувор аст, ки дар ҷо-ҷои ин қаламрави васеъ нақши пайвандгарро ба ӯҳда дорад” [6, с. 3].

Мардуми мо Наврӯзро ба ҳайси падидаи паёмоварӣ, шодмониҳо, зебоиҳо ва самимияатҳо ид мекунанд. Наврӯз дар оғози сол ба умедҳо ва орзуҳои ширини мо ҳамроҳ шуда, инсонро ба ояндаи фараҳбахш дилбаста менамояд ва шавқу завқро нисбат ба зиндагӣ ва кору меҳнат афзун мегардонад. Наврӯз барои деҳқони тоҷик фурсати такопӯ ва мувофиқ аст. Фаро расидани айёми кишт, ки ҳастии инсон ба он вобаста аст, оромии зимистонро барҳам зада, аз омадани соати меҳнат рангину ширин менамояд. Дар Наврӯз тамоми муноқишаҳо фаромӯш гардида, ранҷишҳо ва гуноҳҳо бахшида мешаванд, эҳтиром ба ҳамдигар, меҳрубониву инсондӯстӣ ва ғамхорӣ нисбати наздикону дӯстон зиёд гардида, муҳаббат ба Ватану табиат низ зиёд мегардад.

Дар Тоҷикистон Наврӯз дар ҳар маҳаллаҳо, ноҳияю вилоят ва шаҳрҳо бо расму оинҳои ба худашон хос гузаронида мешаванд. Мардум тамоми либос, қолину паласҳояашонро шуста, зарфҳояашонро пок месозанд, сафед мекунанд, либосҳои нав медӯзанд, сонӣ дар як рӯзи муайян одамон субҳи барвақт аз хоб хеста тамоми чизҳои хонаро ба берун мебароранд, аз гарду чанг тоза мекунанд. Дар базмгоҳ мусобиқаҳои шавқовар ва бозиҳо мегузаронанд, аз қабили гуштигирӣ, ҷавгонбозӣ, рақсу бозӣ кабкҷангу хурӯсҷанг, давидан ва ғайра. Занону духтарон низ дастархонҳоро ороста карда, либосҳои наву тозаро пӯшида ба табрики ҳамдигар мераванд. Дар Бадахшон бегоҳии рӯзи дувум хӯроки маъмули Наврӯз «Боҷ»-ро мепазанд. Пеш аз саршавии пухтупази ин хӯрок ҷавонону наврасон ба хонаи ҳамдигар рафта, аз дар ё тиреза ё равзон ба даруни хона рӯймол мепартояанд ва мехонанд:

Рӯзи Наврӯз асту олам сабзазор,

Занги дилро мебарад бӯйи баҳор.

Эй падар бархезу наврӯзӣ бикун,

То туро раҳмат кунад парвардигор.

Фарҳанги миллии тоҷикон бидуни вижагиҳои фарҳангии Наврӯз маъно надорад, зеро тамоми хислатҳои фарҳанги нек дар Наврӯз ниҳон аст. Кумак ба ниёзмандон, аёдати беморон, сулҳу оштӣ кардан ва фарҳанги дӯстӣ варзидан, шукргузорӣ кардан бо дастархони худ ва амсолашон аз хусусиятҳое ҳастанд, ки Наврӯзро дар замони муосир ҷаҳонӣ гардонидаанд. Наврӯз ба рӯзи аввали баҳор рост меояд ва тамоми ҷаҳон тавлиди наверо оғоз мекунад ва дар ҳеҷ ҷои дунё барои Наврӯзи худ чунин вазъияте надоранд, ки баҳори аввал, сабзи табиат бо ҳам омехта бошад.

Тоҷикон суннатҳои худро дар мисоли анъана ва ҷашнҳои фарҳангии ориёӣ комилан ҳифз кардаанд ва Наврӯз аз нигоҳи таҳаввулоти ботинии мардум, аз нигоҳи зебоии табиат, диданиҳо ва сафарҳое, ки собит шуда, камназир мебошад. Ангезаҳои мазҳабӣ, фитратпарастӣ, ҳамсафарӣ ва саодатмандӣ дар якҷоягӣ бо ҳаводиси дар ин рӯз рухдода, аз қабили нишасти Ҷамшед бар тахт ё қиёми Коваи Оҳангар, Наврӯз низ дар баробари воқеаҳое, ки дар он рух дод, дар таърих ҷовидон монд. Дар фарҳанги Наврӯз бештар роҳҳои мардумӣ ва ҳамбастагӣ бо табиат мушоҳида мешавад. Ҳатто пеш аз он ки чоршанбеи сурӣ бо шавқу дуои оташ ва афрӯхтани шӯъла алоқаманд бошад, мебинем, ки он таърихи тӯлонӣ дорад ва ҳамчунин аз Наврӯз, ки дидан ва зиёрат кардан ва рафтан ба назди пирон бо ҷисм ва бо фикру ақидаи онҳо ҳамеша ҳамсафар буд. Шабеҳи Наврӯз бо рӯйдодҳои муҳими таърихии ин рӯз ва иртиботи он бо бисёре аз арзишҳои миллӣ ва мазҳабӣ ин маросимро барои ҷаҳониён то абад арзишманд ва муҳим кардааст. Оинҳои наврӯзӣ аз қабили тозакорӣ, сулҳу оштиву ваҳдату баҳамоварӣ, аёдати пирон ва хушвақтӣ саршор аз ахлоқу одамгарӣ аст. Замони баргузории ин ҷашнвора, ки дар шабурӯзи баҳор рух медиҳад, оғози тавлиди табиат аст, зеро он бо тағйирёбии табиат ва мавсими валодати мавҷудот алоқаманд аст. Ин ҷашн аз гузаштаи дур ҳувияти таърихие дорад, ки то имрӯз пайваста баргузор мешавад ва бо ивазшавиҳо ҳатто дар минтақаи Осиёи Марказӣ то ҳол боқӣ мемонад.

Дар Наврӯз вижагиҳое ҳастанд, ки аз нигоҳи ахлоқ, дониш ва дин муҳиманд. Ҷавонон ба дидори бузургсолон ба бузургӣ аҳамият дода, наслҳоро ба ҳамдигар наздиктар мекунанд. Масъалаи дигар ин аст, ки мардум ба аёдати беморону маъюбон мераванд. Чизи дигар ин аст, ки баробари нав шудани табиат одамон кӯҳансолӣ ва кӯҳнаро аз фикру зикр, дилу дидаи худ дур мепартоянд. Аз ин ҷиҳатҳо Наврӯз ҷовидона боқӣ мемонад ва маросимҳо камтар аст. Тамоми хислатҳои фарҳанги нек дар Наврӯз ниҳон аст. Наврӯз абадӣ боқӣ монд, зеро дар он фазилатҳои зиёде ниҳон аст. Ҳама фазилатҳо боқӣ мемонанд ва нописандиҳо аз байн мераванд. Наврӯз ба далели ниҳон доштани фазилатҳои зиёде дар он боқӣ мондааст, зеро дар баробари ҷашни миллӣ будан макони овардани арзишҳои дунявӣ аст ва он дар ҳамин нигоҳ ва дидор ва кумак ба ниёзмандону фақирон ва хайрхоҳӣ аст.

Азбаски фарҳанги миллии хос решаи меҳмондорӣ ва хайрхоҳӣ ва таваҷҷуҳ ба масоили ахлоқӣ дорад, мо дар Наврӯз меваҳои ин фазилатҳоро мебинем. Яке сайру саёҳат дар табиат ва таваҷҷуҳ ба он ва дигаре азнавсозӣ ва дигаргунӣ ва таваҷҷуҳ ба тағйирот фарҳанги хоссеро баррасӣ менамояд, ки имрӯз бо унвони фарҳанги наврӯзӣ ёд мешавад. Инҳо вижагиҳои фарҳанги хос ҳастанд, ки дар маросимҳо ва рӯзҳои Наврӯз ба хубӣ дидан мумкин аст. Ин ки тағйири табиат, яъне фарорасии баҳорро бахти нек, яъне бахт ва хушбинӣ медонанд, аз вижагиҳои ҳувияти фарҳангии хос ба Наврӯз аст. Аз ин рӯ, ин мутобиқшавӣ ба таҳаввулоти табиӣ бо омили эҳсоси равонӣ, ки хушбинӣ аст, боис шуд, ки Наврӯз ҳамчун омили фарҳангӣ боқӣ бимонад. Таҷлили ҷашни Наврӯз нишонаи рамзии миллати мост, ки яке аз нишондиҳандаҳое, ки ҳувияти миллии моро ташкил медиҳанд, ҳамин ҳувияти фарҳангии миллӣ аст. Ҳамоҳангии дақиқ, мукаммал, нотакрор ва ҳайратангез бо гардиши табиат ва таҳаввулоти табиат Наврӯзро беназир месозад. Он чизе, ки Наврӯзро аз дигар расму оинҳои ҷаҳон ва бахусус аз тақвимҳои дигари ҷаҳонӣ фарқ мекунад, ҳамоҳангии дақиқ, комил, нотакрор ва шоёни таҳсин бо гардиши табиат ва таҳаввули табиат ва он чизест, ки он дар шакли гардиши фаслҳои сол мушоҳида мешавад. Воқеан, мутобиқати комили он бо табиати фазои башарӣ, дар зуҳури он, мувофиқат ва ҳамбастагӣ, ки ин ойин ва фурсат бо тақвим ва неруҳои табиии олам дорад, ин масъала омили муҳимест, ки ин маросимро ба вуҷуд овардааст. Ва интизор меравад, ки ин масъала устувор мемонад ва аҳаммияту арзиши он рӯз то рӯз боло меравад.

Таърихи Наврӯз, ки як ҷашни хеле қадимист ва решааш дар арсаҳои асотири миллӣ ғарқ шудааст, яке аз сабабҳои дарозумрии ин ҷашни миллӣ аст. Сирри дарозумрии Наврӯзро бояд дар моҳияти ин ойин бояд ҷуст, ки кас дидгоҳҳои андешаманд дорад ва суннатҳои Наврӯз ва расму оинҳои марбута занги дилҳоро шуста, дар инсон гармиву меҳрубонӣ меофаранд, ба чашмон нуру якранг мебахшанд, ба дилҳо нури умед мебахшанд, душманиро ба дӯстӣ табдил медиҳанд. Инҳо аз зумраи вижагиҳое ҳастанд, ки ҳар як шахси воқеӣ онҳоро ҷустуҷӯ мекунанд. Аз ин рӯ, агар таваҷҷуҳ кунем, ҷамъи ин омилҳо ҳаётбахш аст, яъне Наврӯз худи ҳаёт аст ва Наврӯз то замоне ҳаст, ки инсон ҳаст ва то замоне, ки ҳаёт ҳаст.

Ширин ҚУРБОНОВА, - сарходими илмии Шуъбаи Осиёи Ҷанубу Шарқии Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ, доктори илмҳои таърих

Адабиёт:

1. Абурайҳони Берунӣ. Осорулбоқия. -Душанбе: Ирфон, 1990, - 432 с.

2. Абубакр Муҳаммад бинни Ҷаъфар Наршахӣ. Таърихи Бухоро, - Душанбе: Дониш, 1979.

3. Б. Ғафуров.Тоҷикон (китоби якум).- Душанбе: Ирфон, 1983, - 704 с.

4. Дурдонаҳои наср. Ҷ.1. - Душанбе: Ирфон, 1987. - 560 с.

5. Ибн ал Балхӣ. Форснома. -Душанбе: Дониш, 1989.

6. Ризо Шаъбонӣ. Одоб ва русуми наврӯзӣ. -Душанбе: 2008, - 235 с.

7. Саймиддинов Д. Адабиёти паҳлавӣ (Пажӯҳиши тарҷума ва ташреҳ), - Душанбе: Пайванд, 2003, - 234 с.

Муносибатҳои дуҷонибаи дипломатӣ байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон 14 январи 1993 барқарор гардида, дар пояи пайвандҳои бисёрсолаи дӯстӣ ва ҳусни ҳамҷаворӣ асос ёфтаанд. Аз моҳи марти соли 1997 дар маркази ҳар ду кишвар сафоратҳо ба фаъолият шурӯъ карданд. Пояи қарордодиву ҳуқуқии муносибатҳои дуҷонибаи Тоҷикистону Қирғизистон беш аз 100 санадро дарбар мегирад.

Санадҳои асосие, ки самтҳои аслии ҳамкориро ба танзим медароранд ва дар он принсипҳои асосии муносибатҳои дуҷонибаи Тоҷикистону Қирғизистон муайян шудаанд, Аҳднома оид ба муносибатҳои асосии байнидавлатӣ байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон аз 12 июли соли 1996 ва Аҳднома байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон оид ба муносибатҳои некӯҳамсоягӣ ва ҳамшарикӣ аз 26 майи соли 2004 мебошанд. Санадҳои болозикр, асоси муносибатҳои се даҳсолаи истиқлоли давлатии кишварҳоро ташкил медиҳад.

Аз рӯзҳои аввали ба даст овардани истиқлоли давлатӣ ду кишвар ва ду халқи бародарро сафарҳои роҳбарияти олии ҳар ду кишвари ҳамсоя боз ҳам ба якдигар наздик кард. Бо мақсади расонидани муносибатҳои дуҷониба ба талаботи меъёрҳои ҷаҳонӣ, дар сатҳи сарони кишварҳо ташрифҳои тарафайни дӯстона аз нав барқарор карда шуданд.

Аз соли 1991 то айни замон, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чор маротиба (январи соли 1993, майи соли 1998, майи соли 2013 ва июни 2021) бо сафари расмӣ ба шаҳри Бишкек ташриф оварданд. Ҳамзамон аввалин Президенти Қирғизистон Акаев Аскар Акаевич ду маротиба (июли соли 1996 ва майи соли 2004), Президенти дуюми Қирғизистон Қурмонбек Боқиев (майи соли 2008 ва 28-уми августи соли 2008 барои иштирок дар саммити Созмони ҳамкории Шанхай), Президенти сеюми Қирғизистон Отунбаева Роза (25-уми ноябри соли 2010 барои иштирок дар кори саммити СҲШ), Президенти чоруми Қирғизистон Алмазбек Атамбоев (12-уми сентябри соли 2014 дар Ҷаласаи сарони кишварҳои СҲШ ва 14-уми сентябри соли 2015), Президенти панҷуми Қирғизистон Сооронбой Жээнбеков (1 — 2-юми феврали соли 2019) ва Президенти ҳозираи Ҷумҳурии Қирғизистон Садир Жапаров (28-уми июни соли 2021 бо сафари расмӣ, 16 – уми сенябри соли 2021 ҷиҳати иштирок дар ҷаласаи Шӯрои амнияти дастаҷамъии СААД ва ҷаласаи Шӯрои сарони давлатҳои узви СҲШ, ки ба 20-умин солгарди таъсиси Созмони ҳамкории Шанхай баргузор гардид ва 14 – сентябри соли 2023 ҷиҳати иштирок дар нишасти Машваратии сарони давлатҳои Осиёи Марказӣ) ташриф овардаанд.

Ҳамзамон 16 -уми ноябри соли 2023 Раиси Маҷлиси миллии Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Рустами Эмомалӣ ҷиҳати иштирок дар ҷаласаи навбатии Шӯро ва ҷаласаи 56-уми пленарии Ассамблеяи Байнипарламентии давлатҳои иштирокчии Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил ба Ҷумҳурии Қирғизистон сафар карда буд. 4-уми феврали соли 2024 бо сафари расмӣ, вазири корҳои хориҷии Ҷумҳурии Қирғизистон Жеенбек Кулубаев вориди шаҳри Душанбе шуда, дар натиҷаи ин сафар «Барномаи ҳамкорӣ байни Вазорати корҳои хориҷии ҶТ ва Вазорати корҳои хориҷии ҶҚ барои солҳои 2024-2025» ба имзо расида буд.

Одилбек Қосималиев, раиси Девони вазирони Қирғизистон бо як сафари корӣ имрӯз, 4-уми марти соли равон озими Тоҷикистон шуда, бо иштироки сарвазари мамлакат Қоҳир Расулзода музокироти васеи ҳайати ду кишвар баргузор гардид. Пас аз анҷоми мулоқотҳои дуҷониба санадҳои ҳамкорӣ ба имзо расиданд. Ёдовар мешавем, ки рӯзи 21 феврал дар шаҳри Бишкек созишномаи ниҳоии сарҳади ду кишварро имзо гардида буд ва интизор меравад, охири моҳи март санадҳои ниҳоӣ аз тарафи президенти ду кишвар имзо гардад. Бо ин мақсад Вазорати корҳои хориҷии ҶТ хабар дод, ки санаҳои 12-13 - уми марти соли равон Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо сафари давлатӣ ба Бишкек анҷом медиҳанд. Сафари навбатии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун як сафари таърихӣ дар саҳифаҳои таърихӣ дарҷ хоҳад гашт. Зеро зимни ин сафар Созишномаи ниҳоии муайянкунӣ ва аломатгузории сарҳади давлатии Тоҷикистон ва Қирғизистон дар назар аст, ба имзо мерасад.

Дар таърихи 13 марти соли равон сафари давлатии Пешвои миллат дар Қирғизистон идома ёфта, роҳбарони ду давлат созишномаи ниҳоӣ дар бораи сарҳади давлатии Тоҷикистон ва Қирғизистонро имзо намуданд. Ҳамзамон марзи ду кишвар барои рафту омад аз сари нав боз шуданд. Парвозҳои ҳавоӣ аз 14 -уми март миёни ду кишвар ба роҳ монда мешавад. Ҳамчунин дар натиҷаи ин сафари таърихӣ миёни ду давлат 16 созишномаи нави ҳамкорӣ ба имзо расиданд ва Изҳороти муштарак доир ба таҳкими минбаъдаи дӯстӣ ва ҳамсоягии наку ва Шартнома миёни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Қирғизистон дар бораи сарҳади давлатӣ имзо гардид.

Омилҳои зиёде мавҷуданд, ки муносибатҳои таърихан шаклгирифтаи ду кишварро дар шароити ҳозира боз ҳам мустаҳкам менамояд, аз ҷумла:

1.Наздикии фарҳангӣ, динӣ ва таърихӣ: Наздикии фарҳангӣ, динӣ ва таърихӣ метавонад муносибатҳои байнидавлатиро таҳким бахшад, ҳамгироии минтақавиро афзоиш диҳад ва дар таҳкими сулҳу субот нақши муҳим бозад. Ин омилҳо метавонанд робитаҳои дипломатӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоиро осон ва мустаҳкам гардонанд. Тоҷикон ва қирғизҳо дар тӯли асрҳо дар минтақаи Осиёи Марказӣ зиндагӣ кардаанд ва бо ҳамдигар ҳамеша робитаҳои фарҳангӣ, иҷтимоӣ ва иқтисодӣ доштанд. Мавқеи Тоҷикистон он аст, ки принсипҳои дӯстӣ ва ҳусни ҳамҷавории Тоҷикистону Қирғизистон, ки дар асоси он мардумони тоҷику қирғиз аз қадимулайём мезистанд ва меофариданд, минбаъд низ ба рушди пайвастаи тамоми муносибатҳои дуҷониба мусоидат хоҳанд кард.

2.Ҳамсоягии ҷуғрофӣ: Тоҷикистон ва Қирғизистон марзи муштарак дошта, он 987 км-ро ташкил медиҳад, ки ин ба муносибатҳои дуҷониба таъсири мустақим ва мусбат мерасонад. Ҳамсоягии ҷуғрофӣ барои давлатҳо нақши калидӣ дорад, зеро муносибатҳои байниҳамдигарии онҳо ба воситаи ҳамсарҳад будан метавонанд қавӣ ё мураккаб шаванд. Аз ин ҷиҳат барои давлатҳо ҳамсоягии ҷуғрофӣ бисёр аҳамияти калон дорад. Давлатҳои ҳамсоя метавонанд ба осонӣ муносибатҳои тиҷоратӣ ба роҳ монанд, молу коло содироту воридот кунанд ва ҳамкориҳои иқтисодиро густариш диҳанд.

3.Ҳамкории минтақавӣ: Ҳарду кишвар дар доираи созмонҳои минтақавӣ, ба монанди СААД, ИДМ ва СҲШ ва ғайраҳо фаъолона ҳамкорӣ мекунанд. Ҳамкориҳои минтақавӣ барои давлатҳо яке аз омилҳои муҳими рушд ва субот ба ҳисоб мераванд. Онҳо ба тақвияти иқтисод, амният, сиёсати хориҷӣ ва робитаҳои иҷтимоии байни кишварҳои ҳамсоя мусоидат мекунанд.

Ҳамкориҳои дуҷонибаи Ҷумҳурии Тоҷикистон бо Ҷумҳурии Қирғизистон дар самтҳои гуногун тақвият ёфта истодаанд, аз ҷумла:

1. Ҳамкории иқтисодӣ: Ҳамкориҳои иқтисодӣ яке аз муҳимтарин ҷанбаҳои муносибатҳои байнидавлатӣ ба ҳисоб мераванд. Онҳо на танҳо ба рушди иқтисодии кишварҳо мусоидат мекунанд, балки дар таҳкими дӯстӣ, сулҳ ва субот низ нақши калидӣ мебозанд. Тоҷикистон ва Қирғизистон дар соҳаҳои тиҷорат, нақлиёт ва энергетика аз солҳои аввали истиқлоли давлатӣ ҳамкорӣ мекунанд. Ҳарду кишвар барои рушди минтақаи Осиёи Марказӣ ва равади ҳамгироии он саҳм мегузоранд. Ҳамкориҳои иқтисодӣ дар муносибатҳои дуҷониба на танҳо ба рушди иқтисод, балки ба таҳкими субот, сулҳ ва муносибатҳои сиёсӣ мусоидат мекунанд. Давлатҳо тавассути ҳамкориҳои тиҷоратӣ, сармоягузорӣ ва инфрасохтор метавонанд манфиатҳои муштаракро ҳифз намуда, муносибатҳои сиёсӣ ва иқтисодии худро тақвият бахшанд. Тоҷикистон ва Қирғизистон ду кишвари ҳамсояи Осиёи Марказӣ бо таърихи муштараки фарҳангӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоӣ ва бо вуҷуди мушкилоти марзӣ ва ихтилофҳои сиёсӣ, ҳамкориҳои иқтисодии ин ду кишвар дар бахшҳои гуногун рушд мекунанд.

2. Ҳамкорӣ дар бахши амниятӣ: Ҳамкории амниятӣ яке аз ҷанбаҳои муҳим дар муносибатҳои байнидавлатӣ ба ҳисоб меравад. Ин ҳамкорӣ ба таъмини субот, пешгирии хатарҳои амниятӣ ва рушди ҳамкориҳои дигар соҳаҳо мусоидат мекунад. Ҳарду кишвар дар мубориза бо терроризм, экстремизм ва ҷинояткории байналмилалӣ ҳамкорӣ мекунанд. Ин ҳамкориҳо дар доираи СААД ва дигар созмонҳои минтақавӣ амалӣ мешаванд.

3. Ҳамкории фарҳангӣ ва илмӣ: Ҳамкориҳои фарҳангӣ ва илмӣ барои таҳкими муносибатҳои байнидавлатӣ нақши калидӣ мебозанд. Онҳо ба рушди ҳамдигарфаҳмӣ, таҳкими дӯстӣ ва ҳамкории стратегӣ мусоидат мекунанд. Тоҷикистон ва Қирғизистон аз солҳои аввали соҳибистиқлолӣ дар соҳаҳои фарҳанг, маориф ва илм ҳамкории зич доранд. Ҷашнҳои муштараки фарҳангӣ ва фестивалҳо баргузор мешаванд. Ҳамкориҳои фарҳангӣ ва илмӣ на танҳо муносибатҳои байнидавлатиро таҳким мебахшанд, балки рушди иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва маънавии ҷомеаро низ таъмин мекунанд. Рушди ин ҳамкориҳо метавонад барои сулҳ, субот ва ҳамдигарфаҳмии байни халқҳои тоҷику қирғиз мусоидат менамояд.

Шарифов Искандар - ходими илмии шуъбаи ИДМ-и Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ