ДУШАНБЕ, 09.09.2025. /АМИТ «Ховар»/. Ба даст овардани Истиқлоли давлатӣ ҳанӯз ибтидои кор аст. Аз ҳама мушкил таҳкимбахшӣ ва аз хатарҳои дохилию хориҷӣ эмин нигоҳ доштани истиқлолият мебошад. Таҳдидҳое, ба монанди терроризм, экстремизм, гардиши ғайриқонунии маводи мухаддир ва сарчашмаҳои маблағгузории он, қочоқи яроқу аслиҳа, ҷинояткории муташаккили фаромиллӣ, муҳоҷирати ғайриқонунӣ, ба воситаи интернет ва дигар абзорҳои ахбори умум воридшавии мафкураи бегона ба зеҳни ҷомеа барои Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон хатарзо мебошанд.

Ин неъмати бузург баробари ба даст овардан нуру зиё, меҳру вафо, ободию озодӣ, ҳамфикрию ҳамзистӣ ва осоиштагиву абадиятро ба мардуми бузурги тоҷик ва Тоҷикистон овард.

Истиқлол волотарин ва пурарзиштарин дастоварди давлату миллати тоҷдори тоҷик аст. Сию чор сол муқаддам муҳимтарин воқеаи таърихии сарнавишти миллати тоҷик ба вуҷуд омад:

Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон эълон гардид. Ин ҳодисаи фараҳбахш аввали моҳи сентябри соли 1991 ба вуқуъ пайваст ва 9 сентябр расман Рӯзи Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул гардид. Аз ҳамон вақт то имрӯз ин санаи муборак барои миллати тоҷик иди муқаддас маҳсуб мешавад.

Дар паҳнои замонҳо миллати мо аз шебу фарози таърих ва озмоишҳои сахту сангин гузашта бошад ҳам, дастовардҳои фарҳанги асил, ҳувияти миллӣ, забони ноби модарӣ, илму адабиёти оламгирашро нигоҳ доштааст. Ба ҳамагон маълум, ки ниёгони мо бо талқини афкори пурарзиши «Пиндори нек, гуфтори нек ва кирдори нек» беҳтарин ва равшантарин орзуву омоли инсоният ва рукнҳои ахлоқи ҳамидаро басе орифона ифода намудаанд, ки ин каломи пурҳикмат давоми асрҳо барои ташаккули арзишҳои солими башардӯстона хизмат намудааст.

Бешак, маҳз чунин тамаддуни пешрафта, суннату оинҳои дорои ҷанбаи ҳаётӣ, тафаккури зиндагисоз ва маърифати баланди ақлонии ниёгони мо буд, ки онҳо ба ганҷинаи тамаддуни башарият аз Зардушту Монӣ сар карда, то Рӯдакиву Фирдавсӣ, Абуалӣ Синову Носири Хисрав, Умари Хайёму Имом Fаззолӣ, Шайх Аттору Ҷалолиддини Балхӣ, Саъдиву Ҳофиз, Хоҷа Камолу Мавлоно Ҷомӣ, Сайидою Бедил барин садҳо нобиғаҳои илму адабу фарҳангро ато кардаанд.

Мақсади асосии низоми демократӣ дар ҷомеаи мо, пеш аз ҳама, таъмини ҳуқуқ ва озодиҳои шаҳрвандон, фароҳам овардани шароит барои меҳнат ва зиндагии осуда, волоияти қонун, пойдории адолат ва иштироки фаъоли мардум дар идоракунии давлат мебошад, ки ба анъанаву суннатҳои давлатдории миллӣ, арзишҳои ахлоқиву фарҳангии миллат ва дастовардҳои тамаддуни башарӣ такя мекунанд.

Тавассути истиқлол Тоҷикистон тоҷикони ҷаҳонро ба ҳам овард ва дари худро ба ҳаммиллатони бурунмарзӣ боз намуд.

Худшиносии маънавиасос миллатро аз вартаи ҳалокат наҷот мебахшад.

Самараи неки истиқлол аст, ки имрӯз Тоҷикистон дар дунё чун давлати сулҳхоҳу сулҳпарвар шинохта шудааст. Таҷрибаи сулҳи тоҷикон — манбаи омӯзиши сулҳхоҳони ҷаҳон гардид, ки боиси ифтихори ҳар қавми тоҷикмиллат аст. Мо бояд аз ин миллати баруманд биболему барои боз ҳам машҳуртар гардидани он кӯшишу ғайрат намоем.

Тафаккури таърихӣ имкон медиҳад, ки барои моҳияти ҳодисаҳо, мазмунан дуруст дарк кардани рӯйдодҳои пешин ва бардошти сабақи дуруст барои имрӯзу фардо тасмимҳои бехато ва дуруст гирифта шаванд.

Дар таърих борҳо шудааст, ки худшиносии маънавиасос миллатро аз вартаи ҳалокат наҷот бахшидааст. Агар миллат ва фардҳои он маърифати таърихии маънавиасос дошта бошанд, бо донишу илмҳои пешқадами замон мусаллаҳ гарданд, пас, ин гуна миллат аз уҳдаи иҷрои ҳама гуна вазифаҳои мушкил баромада метавонад. Фаромӯш набояд кард, ки маънавиёт шаҳсутуни худшиносист.

Худшиносии миллии даврони истиқлолияти давлатӣ ва худшиносӣ дар умум дар заминаи шинохти таърихӣ, фарҳангӣ, фалсафӣ, диниву мазҳабӣ, дар асоси шинохти хусусияти миллӣ, дарки мазмун, моҳият ба шакли дурусти мусбат амалӣ мешавад.

Истиқлолияти давлатӣ дар таърихи миллати мо марҳалаи нав аст. Моро зарур аст, ки хешро амиқу аниқ шиносем, анъана, урфу одат ва ҷашну маросимамонро эҳтиром намоем.

Худшиносӣ асоси илмӣ дорад. Агар худшиносии ҳар тоҷик аниқ ташаккул ёбад, пояи илмӣ дошта бошад, он гоҳ фард-фарди тоҷикон таъриху забони ватанашонро меомӯзанд ва дӯст медоранд. Ватанро мисли модар бояд дӯст дошт ва мисли гавҳараки чашм ҳифз кард. Имрӯз раванди умумиҷаҳонии муҳоҷирати меҳнатӣ ба воқеият табдил ёфтааст. Қисме аз ҳамватанони мо ба зарурати рӯзгор дар Федератсияи Русия, Қазоқистон ва дигар давлатҳо ба ҳайси муҳоҷири корӣ кор мекунанд. Аз онҳо пурсед, ҳатман аз сӯзу сози Ватан ва фироқи он ҳарф мезананд. Охир, қиблаи мусофир Ватан аст! Руҳаш, чашмонаш, дилаш пазмони Ватан аст.

Дар назди таърих сию чор сол муҳлати андак аст, аммо барои давлату миллати тоҷик ин давра ҳамчун таърихи даврони истиқлолият унвон мешавад. Таърихе, ки пур аз ифтихор ва талошу меҳнати бунёдкорона барои пойдории Истиқлолияти давлатию миллӣ аст. Миллати тоҷик, ки баъди зиёда аз ҳазор сол соҳиби давлат гардид, бо шарофати заҳмати софдилона дар самтҳои сиёсию иқтисодӣ, иҷтимоию фарҳангӣ ба дастовардҳое ноил шуд, ки давоми садсолаҳо ба даст наоварда буд.

Тоҷикистон имрӯз соҳибистиқлол аст ва бад-ин симмат роҳу равиши тараққиёт, пешбурди сиёсати дохилӣ ва хориҷиашро мустақилона амалӣ менамояд.

Ҷумҳурии Тоҷикистон маҳдудаи ҷуғрофиест, ки дар он халқияту миллатҳои гуногун паҳлуи ҳам зиндагӣ ва фаъолият доранд ва онҳо барои ҳамдигар бояд на танҳо ҳамватан, балки ҳамтақдиру ҳамфикру ҳаммавқеъ бошанд. Зеро ҳаводиси хунине, ки дар гӯшаҳои гуногуни ҷаҳон рӯй медиҳанд, бори дигар собит менамоянд, ки ҳамраъйии шаҳрвандони мамлакат ва муттаҳидӣ дар мубориза бо таҳдиду хатарҳои террористӣ натиҷабахш аст.

Сарфи назар аз мухталифии афкори сиёсӣ ва фарқи зиёд дар сатҳи зиндагиву вазни иҷтимоӣ моро бояд як чиз муттаҳид намояд–масъулияти ҳифзи истиқлоли Ватану ваҳдати миллат. Бояд ҳамеша дар ёд дошт– барои мо вазифае муҳимтар аз нигаҳдорӣ ва таҳкими Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон нест!».

Зубайдулло ДАВЛАТОВ, ходими калони илмии шуъбаи Осиёи Ҷанубу Шарқии Институти

омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон

Истиқлолият, ҳолати бунёдии давлатдории имрӯзаи миллати тоҷик мебошад, ки ҳадафҳои воло, миллӣ, таърихӣ ва инсонии мардумро таҷассум менамояд. Ба маънои васеи замон, санги меҳвари истиқлолияти воқеӣ, ин таҳияи бомуваффақияти таҳаввули асосии иҷтимоию сиёсии дорои решаҳои қавии маънавӣ ва унсурҳое мебошад, ки аз ҳуввияти миллӣ ва фарҳанги маънавии халқ сарчашма мегиранд.

Истиқлолияти мо рамзи миллату кишвари озодидӯст, соҳибихтиёрии давлат буда, намунаи равшани ватандӯстӣ мебошад. Тоҷикистон дар тӯли 34 соли соҳибистиқлолӣ сарфи назар аз мушкилоту монеаҳои зиёд тавонист рушди босуботи давлати моро таъмин намуда, мавқеашро дар арсаи ҷаҳонӣ баланд бардорад, пояҳои давлатдории соҳибистиқлоли худро таҳким бахшад ва тамоми нерӯю захираҳоро барои фароҳам овардани шароити мусоид баҳри зиндагии шоистаи халқаш равона созад.

Маълум аст вақте, ки дар оила фазои боварибахш, рӯҳияи болида ва муносибатҳои пайвандон бо ғамхорӣ ва меҳрубонии якдигар тавъаманд, ин нишонаи истиқлолият аст. Яъне, фазои амну осоиштаи Ватан ин ҳама саодатро ба кошонаи хонавода ҳадя месозад ва ин раванд аз муҳити хонавода то маҳал, аз маҳал то ноҳия, аз ноҳияву шаҳр то вилояту ҷумҳурӣ рафта мерасад. Пайвандӣ соҳибихтиёрӣ бо манофеи умумимиллӣ ниҳоят зич мебошад. Вақте ки мардум дар атрофи ғояи миллӣ ва ормонҳои мардумӣ сарҷамъ мегарданд, метавонанд бо ифтихор аз соҳибистиқлолӣ сухан гӯянд.

Дар акси он агар бо тафаккури музофотӣ ҳарф аз мушкилоти кишвар зананд, манфиате нахоҳад дошт. Дар таърихи пурфоҷиаи миллат, ҳангоми ғояи миллӣ дучори ҳуҷумҳои фикрӣ ва идеологии бегона қарор гирифтан, бешак хеле маҳрумияту шикастҳоро дидем. Вақте тафаккури миллӣ осеб мебинад, ҳарфи ватандорӣ ба гӯшаҳои фаромӯшӣ меравад. Аз ин рӯ, миллати сарбаланди тоҷик баъди суқути Иттиҳоди Шӯравӣ нагузошт, ки андешаи миллиаш зиён бинад ва коҳиш ёбад. Ҳуҷумҳои пай дар пай хисороти гаронро ба миён оварда бошад ҳам, вале тафаккури миллӣ ба ҳамон маҷрои шинохти мардумӣ ва аҳамияти таърихиву миллатсозӣ баргашт.

Маҳз иродаи қавии сиёсии Пешвои миллат буд, ки андешаи миллӣ тақвият ёфта, аз ҳуҷумҳои идеологию фарҳангӣ эмин монд. Баъди он ҳама, таърих умумиятро бо мавзуи «Оқибатҳои ҷаҳл» шиносонид ва бар соҳиб-тафаккури бедор арзиши маърифат аён шуд. Ҳамин тавр, мо ба қадри маърифату хирад ва ҳикмат расидем, дарк намудем, ки миллат ва давлати дар уқёнуси кишварсозӣ заврақрони ҳикмату хирадбуда, албатта, ба соҳили мурод мерасад. Ҳакиме гуфтааст: «Оне, ки хирад ва ҳикмат меофарад, фарзанди башарият ва абадият хоҳад буд, зеро аз ӯ маърифати ҷовидонӣ мерос хоҳад монд. Маърифате, ки мутааллиқ ба қавму ҳудуде набуда, балки дар хизмати башар қарор хоҳад гирифт». Дуруст аст, ки кишварҳо бо он афроди ҳикматмеҳвару маърифатпешаву маорифпарварашон овозадор шуданд. Номи онҳо ҳаргиз аз ёди таърих зудуда нахоҳад шуд, зеро дар тафаккури башар тантана ва бар ҷаҳл қиём карданду ба ҷои бефитратӣ маърифатро пешаи худ намуданд.

Қайд намудан ба маврид аст, ки файзи Истиқлол бо ибтикору роҳнамоии Пешвои миллат, дар таърихи начандон тӯлонӣ барои мо дастоварду сар-баландиҳои зиёде овардааст ва минбаъд низ ба бор хоҳад овард. Албатта бо боварии комил гуфта метавонем, ки мо Истиқлолияти комили сиёсӣ ба даст овардаву зери партави он осудаву осоишта зиндагӣ хоҳем кард.Ташаккулёбӣ ва рушди давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявт давраи қонунии инкишофи тамаддун ба ҳисоб меравад, ки дар натиҷаи он на танҳо вусъатёбии вазифаҳои иҷтимоии давлат, балки аз тарафи давлат ба худ гирифтани масъулият барои беҳбуди ҳаёти шаҳрвандонаш, дарки зарурати таъмини ҳуқуқҳои иҷтимоии онҳоро дар назар дорад.

Ҳоло ҳифзи Истиқлолияти давлатӣ дар асри муборизаҳои иттилоотӣ ва бархӯрди фарҳангӣ аз таҳкими ҳуввияти миллӣ, тақвияти тафаккури давлатмеҳвар, посдории анъанањое, ки реша дар умқи таърих ва давлатсозии миллӣ доранд, ибтидо мегирад. Дар ин маврид пайравӣ аз сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат асоси устуворт ва идеологии арзишҳои миллист.

Истиқлолияти давлатӣ вазифаҳои асосӣ дорад, ки пойдорӣ ва бақои кишвар дар устувории онҳо метавонад пойбаро монад. Ноил гардидан ба ин муқаддасоти мардумӣ мақсад ва вазифаҳои давлатсозиеро муайян менамояд, ки дар маҷрои истиқлолхоҳӣ бақои кишварро мушаххас месозанд. Дар қатори чунин вазифаҳо, метавон муттаҳидгардонӣ, сафарбарсозӣ, тарбиявӣ ва ташаккулдиҳиро номбар кард. Вазифаи муттаҳидгардонии истиқлолият дар он таҷассум меёбад, ки миллат ва халқҳои маскуни давлатро барои ояндаи бузург ва шукуфо ба ҳам меорад. Вазифаи сафарбарсозии истиқлолият бошад, дар ба тақдир ва ҳаёти Ватан бо эҳсоси масъулият шарик будани шаҳрвандони мамлакат, новобаста ба мансубияти миллӣ, забонӣ, нажодӣ ва динӣ зоҳир мегардад. Рисолати тарбиявии истиқлолият бозгӯи ифтихор аз мероси пурғановати ниёгон аст, ки дар асоси арзишҳои маънавию анъанаҳои нек ҷамъ гардидааст. Вазифаи ташаккулдиҳии истиқлолият, пеш аз ҳама, пайванд ба рушди касбият ва тавонмандии зеҳнии қишри солимфикру ҳушманди кишвар мебошад.

Ба андешаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, арзишҳои Истиқлолияти кишварро чун гавҳараки чашм бояд эҳтиёт намоем. Пеш аз ҳама, он рӯзҳои вазнин ва сангинеро, ки ба сари миллат омад, ҳаргиз фаромӯш накунем. Дарк намоем, ки агар истиқлолият бошаду бақои он бо ғояи миллӣ таъмин нашавад, заволи давлатро ба вуҷуд меорад. Давоми сию чор сол бунёдкорӣ, созандагӣ ва тараққиёти соҳавию сохториро наметавон нодида гирифт. Агар 34 солро аз лиҳози рушд ва раванди барқарории давлат таҳлил намоем, даҳ соли аввали он ҷанги дохилӣ буд, сипас даҳ соли дигар пайи бартараф намудани оқибатҳои низои дохилӣ ва таҳияи нақшаҳо барои оянда сипарӣ шуд ва акнун, чордаҳ сол мешавад, ки ба сӯи рушди устувор қадам гузоштаем. Яъне, аз соли 2010 рушди Тоҷикистони навин оғоз ёфт, ки дар ин муддат ба пешрафти бесобиқае ноил гардидем.

Истиқлоли мо силсилаи суббот ва меъёрҳои куллӣ аст, ки дар диди мо, афкори мо устувор аст. Мо иродаи соҳибистиқлолӣ ихтиёр кардаем, ки худро аз нобудӣ наҷот диҳем. Мисли он, ки нафаре хона месозад, аввал тарҳи хонаро муқаррар мекунад, дар ибтидо ӯ чигуна хона сохт буд, минбаъд низ ҳамон тариқ хонаи хешро сохта метавонад. Мо ҳоло амали худро дар хонасозӣ мебинем ва ин амал дар вуҷуди мост, ки таърихи мо онро тасдиқ мекунад.

Андом ва идроки ҳиссӣ нисбати эҳсоси мо, иртиботи ҷомеаро қудрати тафаккур намедиҳад ва натиҷагирии он беинтиҳо аст ва бояд донист, ки огоҳиҳои кӯҳану навини бедумбол ба истиқрори истиқлоли мо ибтикори нав медиҳад. Истиқлоли мо, ба мо пирӯзиҳои мутаъолӣ, моҳвораи иҷтимоӣ, аз қабили камолҷӯӣ, майл ба хайру некӣ, навҳи дустӣ, соири андешаҳоро додааст ва хоҳад дод.

Ҳар падида дар роҳи такомули худ ниёзҳо дорад, ки бо беҳтарин вижа таъмин мегардад. Мисли он ки ҳеҷ мавҷудоте нест, ниёз ба чизе надошта бошад. Тӯли 34 соли соҳибистиқлолӣ дарк намудем, ки мо ниёз ба шинохт дорем ва ҳоло мебинем, ки ин ниёзи мо чи гуна таъмин мегардад. Маъмулан барои касби огоҳии милливу шинохти худ манобеи он лозим аст, монанди он ки бидуни чашм чизҳои диданиро наметавон дид ва бидуни гӯш шуниданиҳоро наметавон шунид. Ин аст, ки манобеи истиқлол аз шинохт ва ҳуввияти миллӣ ихтиёр дорад. Арзишноктарин омили шинохт ва ҳуввияти миллӣ, ки ниёзи аввалиндараҷаи мост, ин андешаи имрӯз ва фардои миллату давлат аст. Муҳим имрӯз доштани ҳуввияти миллӣ аст, ки мо метавонем тариқи он ниёзҳои худро амалӣ намоем ва дар асоси қонуни сартосарии ҳидоят роҳи саодату такмили худро бо кӯмаки ҳуввияти миллӣ ва шинохти худ тай намоем.

Бояд қайд намоем, ки ҷиҳати дигари шинохти соҳибихтиёрӣ маънои истиқлоли андеша ва истиқлоли хирадро дорад, то ки дар иҷрои вазифа содиқ ва меросбари аслӣ бошем, рӯ ба илм орем, таҳаввулот дар омӯзишу маориф ва талош ба рисолати касбӣ намоем.

Ҷаҳони имрӯз, ки саҳнаи муборизаи ақлҳо иборат аст, кишвари мо бо тафаккури миллӣ ба майдони таърих омад ва худро аз тариқи забони дигарон насохт, бо дили худ, бо дониши худ ва шинохти худ имрӯз қодир аст дар домони ҳастии худ, бо иттиҳоди нерӯҳои худ дар муқобили тӯфони қудратҳо рӯ ба рӯ истад. Ҳар қавм, ҳар миллат танҳо дар сурати як фазилат, бо унвонии зарурат метавонад аз таъсири қудратҳои мавҷуд раҳоӣ ёбад ва рисолати азими худро дар миёни қавмҳо, миллатҳо ташвиқ диҳад. Раҳоии мо аз қудратҳои мавҷуд, аз низомҳои сиёсиву иқтисодӣ ва аз ҳадафҳои фарогири мо чун иттиҳоди муқаддас иборат аст. Авлавиятдортарин ниҳод ва таҷассумгари истиқлоли мо, ин ҳуввияти миллии мост, ки ҳалқаи парешони миллатро ба ҳам пайваст намуд. Маҳз дарахти ҳуввиятшиносӣ аз ин гуна иттиҳоди муштарак, аз чашмаҳои таърих, таҷриба ва ифтихороти миллӣ об мехӯрад.

Дар чунин иттиҳод ҳеҷ кас худро таҳқиршуда намедонад. Тоҷикистон кишваре аст, ки аз лиҳози таърихӣ давраҳои заррини тараққиро, ба вижа дар арсаҳои фарҳангӣ таҷриба кардааст. Бо ин ҳама маънӣ, ин кишвар метавонад роҳи рушду беҳбудӣ ва муқаддам дошта бошад.

Воқеан ҳам, ҳуввияти миллӣ, дар намоиши бузурги хештаншиносӣ таҷассумгари истиқлоли мо гардида, дар роҳ ба сӯи сафедиву сарфарозӣ ба мо имкон дод, ки ба оламиён ва ба таърих нишон диҳем, то чӣ сон қавми тоҷик аз аҳди маъҷӯзии таърих берун омад, миллат гардид, давлат сохт ва итминон дорад, дар такя бо нерӯҳои азими худ ба қуллаҳои балантарини камоли истиқлол хоҳад расид.

Саидзода М.Ё. – ходими хурди шуъбаи Ҳуқуқи давлатии ИФСҲ АМИТ

Истиқлолият, ҳолати бунёдии давлатдории имрӯзаи миллати тоҷик мебошад, ки ҳадафҳои воло, миллӣ, таърихӣ ва инсонии мардумро таҷассум менамояд. Ба маънои васеи замон, санги меҳвари истиқлолияти воқеӣ, ин таҳияи бомуваффақияти таҳаввули асосии иҷтимоию сиёсии дорои решаҳои қавии маънавӣ ва унсурҳое мебошад, ки аз ҳуввияти миллӣ ва фарҳанги маънавии халқ сарчашма мегиранд.

Истиқлолияти мо рамзи миллату кишвари озодидӯст, соҳибихтиёрии давлат буда, намунаи равшани ватандӯстӣ мебошад. Тоҷикистон дар тӯли 34 соли соҳибистиқлолӣ сарфи назар аз мушкилоту монеаҳои зиёд тавонист рушди босуботи давлати моро таъмин намуда, мавқеашро дар арсаи ҷаҳонӣ баланд бардорад, пояҳои давлатдории соҳибистиқлоли худро таҳким бахшад ва тамоми нерӯю захираҳоро барои фароҳам овардани шароити мусоид баҳри зиндагии шоистаи халқаш равона созад.

Маълум аст вақте, ки дар оила фазои боварибахш, рӯҳияи болида ва муносибатҳои пайвандон бо ғамхорӣ ва меҳрубонии якдигар тавъаманд, ин нишонаи истиқлолият аст. Яъне, фазои амну осоиштаи Ватан ин ҳама саодатро ба кошонаи хонавода ҳадя месозад ва ин раванд аз муҳити хонавода то маҳал, аз маҳал то ноҳия, аз ноҳияву шаҳр то вилояту ҷумҳурӣ рафта мерасад. Пайвандӣ соҳибихтиёрӣ бо манофеи умумимиллӣ ниҳоят зич мебошад. Вақте ки мардум дар атрофи ғояи миллӣ ва ормонҳои мардумӣ сарҷамъ мегарданд, метавонанд бо ифтихор аз соҳибистиқлолӣ сухан гӯянд.

Дар акси он агар бо тафаккури музофотӣ ҳарф аз мушкилоти кишвар зананд, манфиате нахоҳад дошт. Дар таърихи пурфоҷиаи миллат, ҳангоми ғояи миллӣ дучори ҳуҷумҳои фикрӣ ва идеологии бегона қарор гирифтан, бешак хеле маҳрумияту шикастҳоро дидем. Вақте тафаккури миллӣ осеб мебинад, ҳарфи ватандорӣ ба гӯшаҳои фаромӯшӣ меравад. Аз ин рӯ, миллати сарбаланди тоҷик баъди суқути Иттиҳоди Шӯравӣ нагузошт, ки андешаи миллиаш зиён бинад ва коҳиш ёбад. Ҳуҷумҳои пай дар пай хисороти гаронро ба миён оварда бошад ҳам, вале тафаккури миллӣ ба ҳамон маҷрои шинохти мардумӣ ва аҳамияти таърихиву миллатсозӣ баргашт.

Маҳз иродаи қавии сиёсии Пешвои миллат буд, ки андешаи миллӣ тақвият ёфта, аз ҳуҷумҳои идеологию фарҳангӣ эмин монд. Баъди он ҳама, таърих умумиятро бо мавзуи «Оқибатҳои ҷаҳл» шиносонид ва бар соҳиб-тафаккури бедор арзиши маърифат аён шуд. Ҳамин тавр, мо ба қадри маърифату хирад ва ҳикмат расидем, дарк намудем, ки миллат ва давлати дар уқёнуси кишварсозӣ заврақрони ҳикмату хирадбуда, албатта, ба соҳили мурод мерасад. Ҳакиме гуфтааст: «Оне, ки хирад ва ҳикмат меофарад, фарзанди башарият ва абадият хоҳад буд, зеро аз ӯ маърифати ҷовидонӣ мерос хоҳад монд. Маърифате, ки мутааллиқ ба қавму ҳудуде набуда, балки дар хизмати башар қарор хоҳад гирифт». Дуруст аст, ки кишварҳо бо он афроди ҳикматмеҳвару маърифатпешаву маорифпарварашон овозадор шуданд. Номи онҳо ҳаргиз аз ёди таърих зудуда нахоҳад шуд, зеро дар тафаккури башар тантана ва бар ҷаҳл қиём карданду ба ҷои бефитратӣ маърифатро пешаи худ намуданд.

Қайд намудан ба маврид аст, ки файзи Истиқлол бо ибтикору роҳнамоии Пешвои миллат, дар таърихи начандон тӯлонӣ барои мо дастоварду сар-баландиҳои зиёде овардааст ва минбаъд низ ба бор хоҳад овард. Албатта бо боварии комил гуфта метавонем, ки мо Истиқлолияти комили сиёсӣ ба даст овардаву зери партави он осудаву осоишта зиндагӣ хоҳем кард.Ташаккулёбӣ ва рушди давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявт давраи қонунии инкишофи тамаддун ба ҳисоб меравад, ки дар натиҷаи он на танҳо вусъатёбии вазифаҳои иҷтимоии давлат, балки аз тарафи давлат ба худ гирифтани масъулият барои беҳбуди ҳаёти шаҳрвандонаш, дарки зарурати таъмини ҳуқуқҳои иҷтимоии онҳоро дар назар дорад.

Ҳоло ҳифзи Истиқлолияти давлатӣ дар асри муборизаҳои иттилоотӣ ва бархӯрди фарҳангӣ аз таҳкими ҳуввияти миллӣ, тақвияти тафаккури давлатмеҳвар, посдории анъанањое, ки реша дар умқи таърих ва давлатсозии миллӣ доранд, ибтидо мегирад. Дар ин маврид пайравӣ аз сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат асоси устуворт ва идеологии арзишҳои миллист.

Истиқлолияти давлатӣ вазифаҳои асосӣ дорад, ки пойдорӣ ва бақои кишвар дар устувории онҳо метавонад пойбаро монад. Ноил гардидан ба ин муқаддасоти мардумӣ мақсад ва вазифаҳои давлатсозиеро муайян менамояд, ки дар маҷрои истиқлолхоҳӣ бақои кишварро мушаххас месозанд. Дар қатори чунин вазифаҳо, метавон муттаҳидгардонӣ, сафарбарсозӣ, тарбиявӣ ва ташаккулдиҳиро номбар кард. Вазифаи муттаҳидгардонии истиқлолият дар он таҷассум меёбад, ки миллат ва халқҳои маскуни давлатро барои ояндаи бузург ва шукуфо ба ҳам меорад. Вазифаи сафарбарсозии истиқлолият бошад, дар ба тақдир ва ҳаёти Ватан бо эҳсоси масъулият шарик будани шаҳрвандони мамлакат, новобаста ба мансубияти миллӣ, забонӣ, нажодӣ ва динӣ зоҳир мегардад. Рисолати тарбиявии истиқлолият бозгӯи ифтихор аз мероси пурғановати ниёгон аст, ки дар асоси арзишҳои маънавию анъанаҳои нек ҷамъ гардидааст. Вазифаи ташаккулдиҳии истиқлолият, пеш аз ҳама, пайванд ба рушди касбият ва тавонмандии зеҳнии қишри солимфикру ҳушманди кишвар мебошад.

Ба андешаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, арзишҳои Истиқлолияти кишварро чун гавҳараки чашм бояд эҳтиёт намоем. Пеш аз ҳама, он рӯзҳои вазнин ва сангинеро, ки ба сари миллат омад, ҳаргиз фаромӯш накунем. Дарк намоем, ки агар истиқлолият бошаду бақои он бо ғояи миллӣ таъмин нашавад, заволи давлатро ба вуҷуд меорад. Давоми сию чор сол бунёдкорӣ, созандагӣ ва тараққиёти соҳавию сохториро наметавон нодида гирифт. Агар 34 солро аз лиҳози рушд ва раванди барқарории давлат таҳлил намоем, даҳ соли аввали он ҷанги дохилӣ буд, сипас даҳ соли дигар пайи бартараф намудани оқибатҳои низои дохилӣ ва таҳияи нақшаҳо барои оянда сипарӣ шуд ва акнун, чордаҳ сол мешавад, ки ба сӯи рушди устувор қадам гузоштаем. Яъне, аз соли 2010 рушди Тоҷикистони навин оғоз ёфт, ки дар ин муддат ба пешрафти бесобиқае ноил гардидем.

Истиқлоли мо силсилаи суббот ва меъёрҳои куллӣ аст, ки дар диди мо, афкори мо устувор аст. Мо иродаи соҳибистиқлолӣ ихтиёр кардаем, ки худро аз нобудӣ наҷот диҳем. Мисли он, ки нафаре хона месозад, аввал тарҳи хонаро муқаррар мекунад, дар ибтидо ӯ чигуна хона сохт буд, минбаъд низ ҳамон тариқ хонаи хешро сохта метавонад. Мо ҳоло амали худро дар хонасозӣ мебинем ва ин амал дар вуҷуди мост, ки таърихи мо онро тасдиқ мекунад.

Андом ва идроки ҳиссӣ нисбати эҳсоси мо, иртиботи ҷомеаро қудрати тафаккур намедиҳад ва натиҷагирии он беинтиҳо аст ва бояд донист, ки огоҳиҳои кӯҳану навини бедумбол ба истиқрори истиқлоли мо ибтикори нав медиҳад. Истиқлоли мо, ба мо пирӯзиҳои мутаъолӣ, моҳвораи иҷтимоӣ, аз қабили камолҷӯӣ, майл ба хайру некӣ, навҳи дустӣ, соири андешаҳоро додааст ва хоҳад дод.

Ҳар падида дар роҳи такомули худ ниёзҳо дорад, ки бо беҳтарин вижа таъмин мегардад. Мисли он ки ҳеҷ мавҷудоте нест, ниёз ба чизе надошта бошад. Тӯли 34 соли соҳибистиқлолӣ дарк намудем, ки мо ниёз ба шинохт дорем ва ҳоло мебинем, ки ин ниёзи мо чи гуна таъмин мегардад. Маъмулан барои касби огоҳии милливу шинохти худ манобеи он лозим аст, монанди он ки бидуни чашм чизҳои диданиро наметавон дид ва бидуни гӯш шуниданиҳоро наметавон шунид. Ин аст, ки манобеи истиқлол аз шинохт ва ҳуввияти миллӣ ихтиёр дорад. Арзишноктарин омили шинохт ва ҳуввияти миллӣ, ки ниёзи аввалиндараҷаи мост, ин андешаи имрӯз ва фардои миллату давлат аст. Муҳим имрӯз доштани ҳуввияти миллӣ аст, ки мо метавонем тариқи он ниёзҳои худро амалӣ намоем ва дар асоси қонуни сартосарии ҳидоят роҳи саодату такмили худро бо кӯмаки ҳуввияти миллӣ ва шинохти худ тай намоем.

Бояд қайд намоем, ки ҷиҳати дигари шинохти соҳибихтиёрӣ маънои истиқлоли андеша ва истиқлоли хирадро дорад, то ки дар иҷрои вазифа содиқ ва меросбари аслӣ бошем, рӯ ба илм орем, таҳаввулот дар омӯзишу маориф ва талош ба рисолати касбӣ намоем.

Ҷаҳони имрӯз, ки саҳнаи муборизаи ақлҳо иборат аст, кишвари мо бо тафаккури миллӣ ба майдони таърих омад ва худро аз тариқи забони дигарон насохт, бо дили худ, бо дониши худ ва шинохти худ имрӯз қодир аст дар домони ҳастии худ, бо иттиҳоди нерӯҳои худ дар муқобили тӯфони қудратҳо рӯ ба рӯ истад. Ҳар қавм, ҳар миллат танҳо дар сурати як фазилат, бо унвонии зарурат метавонад аз таъсири қудратҳои мавҷуд раҳоӣ ёбад ва рисолати азими худро дар миёни қавмҳо, миллатҳо ташвиқ диҳад. Раҳоии мо аз қудратҳои мавҷуд, аз низомҳои сиёсиву иқтисодӣ ва аз ҳадафҳои фарогири мо чун иттиҳоди муқаддас иборат аст. Авлавиятдортарин ниҳод ва таҷассумгари истиқлоли мо, ин ҳуввияти миллии мост, ки ҳалқаи парешони миллатро ба ҳам пайваст намуд. Маҳз дарахти ҳуввиятшиносӣ аз ин гуна иттиҳоди муштарак, аз чашмаҳои таърих, таҷриба ва ифтихороти миллӣ об мехӯрад.

Дар чунин иттиҳод ҳеҷ кас худро таҳқиршуда намедонад. Тоҷикистон кишваре аст, ки аз лиҳози таърихӣ давраҳои заррини тараққиро, ба вижа дар арсаҳои фарҳангӣ таҷриба кардааст. Бо ин ҳама маънӣ, ин кишвар метавонад роҳи рушду беҳбудӣ ва муқаддам дошта бошад.

Воқеан ҳам, ҳуввияти миллӣ, дар намоиши бузурги хештаншиносӣ таҷассумгари истиқлоли мо гардида, дар роҳ ба сӯи сафедиву сарфарозӣ ба мо имкон дод, ки ба оламиён ва ба таърих нишон диҳем, то чӣ сон қавми тоҷик аз аҳди маъҷӯзии таърих берун омад, миллат гардид, давлат сохт ва итминон дорад, дар такя бо нерӯҳои азими худ ба қуллаҳои балантарини камоли истиқлол хоҳад расид.

Саидзода М.Ё. – ходими хурди шуъбаи Ҳуқуқи давлатии ИФСҲ АМИТ

Ба ҳамагон маълум аст, ки ҳамаи рӯйдодҳои бузурги сиёсӣ ва воқеаҳои муҳимми таърихӣ дар давлатдории навини миллии тоҷикон нақши умда дошта, аз як ҷониб бо далели бадастории Истиқлоли давлатӣ ва аз тарафи дигар, ба ҳаёту фаъолияти абармарди сиёсат Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон робитаи мустақим доранд.

Пешвои муаззами миллат ҳамчун як фарзанди барӯманди халқи азизи Тоҷикистон ҳанӯз аз рӯзҳои аввали фаъолияти худ ба ҳайси Сарвари давлат аз пуштибонии гарму самимии мардуми шарифи кишвар, дуои хайри падарону модарон, собиқадорону пирони рӯзгор ва махсусан, дастгирии фаъолонаи ҷавонони ватандӯсту бонангу номус руҳу неруи тоза гирифта, дар самти бартараф намудани мушкилоти ниҳоят душвору сангини сиёсӣ, иқтисодиву иҷтимоии кишвар, эҳё ва ҳифзи арзишҳои миллӣ бо иродаи мустаҳкам ва азми қавӣ қадамҳои устувор ва матин гузоштанд.

Дар ин ҷода ҳақ ба ҷониби Пешвои миллат аст, ки дар суханрониашон ба муносибати савгандёдкунии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар таърихи 30 октябри соли 2020 аз мардуми кишвар сипосгузорӣ карда, аз ҷумла таъкид намуданд, ки «...ихлосу эътимоди мардум масъулияти маро барои ба ҷо овардани рисолати бузурги давлатдорӣ, яъне роҳбарӣ кардани давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон, ҳифзи сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ, ваҳдати миллӣ, таъмин намудани фаъолияти муназзаму босамари рукнҳои давлатдорӣ, амнияти ҷомеа ва давлат, волоияти қонун, рушди бомароми иқтисодиву иҷтимоии кишвар ва муҳимтар аз ҳама, боз ҳам беҳтар гардонидани шароити зиндагиву рӯзгори сокинони мамлакат бамаротиб меафзояд».

Бояд ин нуктаро таъкид кард, ки ҳангоми интихоб шудани Роҳбари давлат ба вазифаи Раиси Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон кишвари мо рӯзҳои бисёр сангину мудҳишро аз сар мегузаронд, зеро оташи ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ аланга зада, тару хушкро баробар месӯхт. Бо шуҷоати сиёсӣ, эҳсоси баланди масъулият дар назди мардум, садоқат ба кори худ, мусолиҳа бо рақибони сиёсӣ, азхудгузаштанҳо ва ҷонфидо будан ба Ватан ин шахсияти барҷаста тавонистанд, ки зимоми давлатдориро ба даст гирифта, барои хомӯш кардани алангаи ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ бо тамоми ҳастии худ саъю талош намоянд ва ба мардуми ҷафокашидаи тоҷик ваъда диҳанд, ки «Ман ба шумо сулҳ меорам». Ин шиор маромномаи ба даст овардани сулҳи тоҷикон ва таъмини ваҳдати миллӣ ва минбаъд пояи мустаҳкаме барои роҳандозии сиёсат дар самти эҳё ва ҳифзи арзишҳои миллӣ гардид.

Якдиливу ҳамраъйӣ ва ҳамбастагиву пайвандгарӣ, ки зодаи сулҳу оштӣ аст, бо сиришти азалии мардуми куҳанбунёд ва фарҳангофарини тоҷик ҳамқисмат аст. Ин хосияти умда ва азалии мероси фарҳангӣ ва мадании бостонии тоҷикон, ба мисли «Авасто», «Занд»-у «Позанд», «Худойнома», «Менӯи хирад», «Бундаҳишн» ва амсоли он мавриди ситоишу ниёиш қарор гирифта, дар оромишу осоиш зиндагӣ кардан яке аз рукнҳои асосии тарзи ҳаёти солими ниёгони мо будааст. Ниёгони хирадсолори мо барои ҳар қисмати зиндагии худ рамзҳое доштанд, ки ба он бовар мекарданд ва сарнавишти худро ба онҳо вобаста медонистанд.

Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун роҳбари хирадманд, соҳибтаҷриба ва таҳлилгари воқеъбину дурандеш ҷавҳари ҳикмати ниёгонро ба хубӣ эҳсос карда, барои таҳким бахшидани худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ, дар шароити кунунӣ дар назарияи ваҳдати миллӣ ба тафаккури навини миллӣ асос гузоштанд, ки дар ҷавҳари он эҳсоси амиқи ҳамбастагӣ ва муттаҳидии миллат ва расидан ба саодати зиндагӣ қарор гирифта, дар даврони Истиқлоли давлатӣ ба ҳадафҳои меҳварии сиёсати Пешвои миллат табдил ёфт.

Ин ҳама вобаста ба он аст, ки тоҷикон, табиатан, мардуми фарҳангофар, тамаддунсоз буда, аз қадим халқу хонадонњои ҳукмрони он ҳар яке барои рушди тамаддуни ҷаҳонӣ саҳми босазо гузоштаанд. Бо вуҷуди борҳо аз даст додани истилоли сиёсӣ ин мардум фарҳанги худро аз бегонашавӣ ҳифз кардаанд, давра ба давра такмилу сайқал додаанд. Бахусус, баъди сарнагун гаштани давлати Сомониён тули қариб ҳазор сол, ки мардуми таҳҷоӣ зери зулм ва таъқибҳои қабилаҳои саҳроӣ ранҷу машаққат кашид, маҳз фарҳанг ва унсурҳои хосси он - забон, хат ва алифбо, бар замми ин осори нобу пурарзиши илмии бузургонаш нагузошт, ки халқи тоҷик номи худро аз саҳифаи таърих маҳв созад.

Бавижа, даҳсолаи охири асри XX дар таърихи фарҳангпарваронаи мардуми тоҷик чун саҳифаи дурахшоне бозтобӣ мешавад. Сабаби асосӣ дар он аст, ки миллати тоҷик ба Истиқлоли давлатӣ соҳиб гардида ва зимоми давлатдориро ба ихтиёри худ гирифта, аз лиҳози сиёсӣ, иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангӣ мустақилияти худро таъмин сохт.

Бо сабабҳои болозикр, Истиқлоли давлатӣ барои мардуми таҳаммулгарову тамаддунсоз ва фарҳангсолори тоҷик ҳамчун неъмати бебаҳо, падидаи муттаҳидкунанда, унсури хоси устувор нигоҳ доштани ягонагии марзии давлатдории миллӣ арзиши басе баландро касб кард. Истиқлоли давлатӣ ҳидоятгари аҳли ҷомеа ҷиҳати арҷ гузоштан ба мероси ниёгон, бахусус, анъанаву расму русуми аҷдодӣ, суннатҳои аслӣ ва эҳтиром доштан ба муқаддасоти миллӣ гардид. Бавижа, ба сифати сарчашмаи ташаккулёбии андешаи миллӣ, ҳуввият, шинохти миллӣ Истиқлоли давлатӣ хизмати мондагор кард. Ин падида шароит созгор намуд, ки андеша, тафаккури даврони шуравии аҳли ҷомеа нисбат ба анъанаву суннатҳои аҷдодӣ тағйир ёбад. Хусусан, дар даврони шуравӣ забони шевои тоҷикӣ ба ҳукми забони хонагӣ, муносибатҳои байнихонаводагӣ даромада, он барои бештари шаҳрвандон, аз ҷумла, аҳли зиё, олимону муҳаққиқони соҳаҳои илмҳои табиатшиносиву дақиқ ва тиб ҷиҳати таълиф намудани китобҳои дарсиву асарҳои илмӣ-таҳқиқотӣ қобили қабул дониста намешуд. Ҳатто дар маҷлису ҷамъомадҳо аз истифодаи ин забон худдорӣ мекарданд. Ҳимоятгарони ин забони ноб дар он даврон танҳо донишмандони ҷомеашинос, олимони соҳаҳои адабиёту забоншиносӣ ихлосмандон ва омӯзгорони забони модарӣ буданд.

Ҳамин тавр, Истиқлоли давлатӣ аз расидан ба истиқлоли забонӣ оғоз гардида, дар самти ҳифзи арзишҳои фарҳанги миллӣ чунин самараҳоро ба бор овард:

Ааввалан, андешаи миллиро ба сифати рукни асосии давлатдории миллӣ ва забони ноби тоҷикиро ба сифати забони давлатӣ, расмӣ-ҳуҷҷатгузорӣ табдил дод, ки ин дастоварди бегазанд яке аз самараҳои нахустини дастёбӣ ба истиқлоли сиёсӣ ва фарҳангӣ ба ҳисоб меравад.

Дуюм, дар даврони ҳукмронии идеологияи шуравӣ ҷашни солгарди донишмандони бузург, ба мисли устод Рӯдакӣ, ибни Сино, Ҳофиз, Ҷомӣ ва дигарон бояд бо роҳбарони ҳизбӣ дар марказ мувофиқа карда мешуд. Истиқлоли давлатӣ ин мушкилиро аз байн бардошт ва мероси фарҳанги миллиро натиҷаи раванди ягонаи таърихӣ арзёбӣ карда, ба арзишҳои он аз нигоҳи нав - аз дидгоҳи таърих ва меъёру арзишҳои умумибашарии гуманистӣ баҳо дод.

Сеюм, дар қиёс бо низоми давлатдории шуравӣ даврони Истиқлоли давлатӣ барои миллати тоҷик нигоҳи нав, тафаккури нави созанда ва рисолати ояндабинона доштанро нисбат ба дарки моҳияти худ, Ватан, марзу бум, арзишҳои фарҳангӣ, муқаддасоти миллӣ, назму тартиби давлатдорӣ ва ғайраро асос гузошт.

Чаҳорум, Истиқлоли давлатӣ тарҳи нави давлатдории миллиро бозтобӣ дошта, фазои мустақили сиёсӣ, иҷтимоӣ, иқтисодӣ ва фарҳангиро бароямон фароҳам овард, то дар асоси такя намудан ба арзишҳои волои фарҳанги гузашта унсурҳои муҳимми онро ба бозёфтҳои фарҳангии тамаддуни муосири ҷомеаи пешрафта омезиш дода, шароити мусоидро барои зиндагии маънавии шоиста баро кулли мардум таъмин намоем.

Истиқлоли давлатӣ барои ҷомеаи муосири Тоҷикистон, пеш аз ҳама, раванд аст, он равандест, ки ташаккул ва комилшавии шуурнокӣ, таҳаввули ҳувияти миллиро тақозо дорад. Аз ҷанбаи равонӣ-фарҳангӣ Истиқлоли давлатӣ ифодакунандаи падидаи худшиносист, ки шаҳрвандонро ҳушдор дод, ки асли хешро шиносанд, муҳофиз ва такмилдиҳандаи арзишҳои фарҳанги миллӣ дар пешорӯйи бархурди тамаддунҳо бошанд.

Дар даврони Истиқлоли давлатӣ, махсусан, пажуҳиш ва бо хатти муосир ба нашр расонидан ва дастраси мардум гардонидани осори хаттии ниёгон ҷиҳати қавӣ гардонидани хотираи таърихии мардум, инчунин таъсиси китобхонаҳо, осорхонаҳо, кохҳои фарҳангӣ, марказҳои омӯзишии ҳозиразамон ва бо воситаҳои технологии муосир ҷиҳозонидани онҳо барои ташаккул додани донишҳои замонавӣ ва ҷаҳонбинии илмии аҳли ҷомеа, ташаккул додани тафаккури техникӣ ва забондонии насли наврасу ҷавон бо мақсади муаррифӣ кардани арзишҳои фарҳанги миллӣ дар арсаи байналмилалӣ, баргузор кардани ҳамоишҳои илмӣ ва рӯзҳои фарҳангии кишвар дар мамлакатҳои хориҷӣ ва ғайра аз иқдомҳои наҷиб ва шоиста мебошанд. Маҳз бо ҳамин сабабҳо Истиқлоли давлатӣ ва сарварии Пешвои муззами миллат аз болои раванди таъмини он барои миллати тоҷик имкониятро барои эҳё ва ҳифзи арзишҳои миллӣ фароҳам сохтанд.

Нозим Маҳмадизода - доктори илмҳои фалсафа, профессор, директори Институти фалсафа,

сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А. Баҳоваддинови Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон

Истиқлолият барои ҳар як миллат на танҳо рамзи озодӣ, балки пояи худшиносӣ, эҳёи арзишҳои фарҳангӣ ва имконияти фароҳам сохтани фазои солими иҷтимоиву иқтисодӣ мебошад. Ҷумҳурии Тоҷикистон низ, ки соли 1991 роҳи озодии таърихиро пеш гирифт, дар давоми 34 соли охир тавонист бо заҳматҳои фарзандони худ, махсусан бо талошҳои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, давлатдории миллиро эҳё намояд, фарҳанги миллӣ ва суннатҳои давлатдории аҷдодиро зинда гардонад ва дар арсаи байналмилалӣ ба як кишвари фаъолу ташаббускор табдил ёбад.

Дар ҷаҳони муосир, ки равандҳои идеологӣ-сиёсӣ пуршиддат гардида, хатару чолишҳои нав ба вуҷуд меоянд, ки сулҳ ва раванди ҳаёти осиштаи аҳли башар монеаҳои зиёд фароҳам оварда, ҳар сокини саёраро беш аз пеш ба ҳушёрӣ даъватӣ менамояд.

Ҷумҳурии Тоҷикистон бо дарки хатарҳои чунин равандҳо сиёсати хирадмандонаро пеш гирифта, барои ҳифзи сулҳу суботи ҷомеа ва таҳкими фарҳанги миллӣ тадбирҳои ҳамаҷониба меандешад. Аз ҷумла, таваҷҷуҳ ба таҳқиқоти илмӣ-таҳлилӣ, баргузории ҳамоишҳои илмӣ-амалӣ, нашри асарҳои илмӣ ва ташкили фазои солими тафаккури дунявӣ – аз ҷумлаи тадбирҳои муҳими Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон мебошанд. Бо чунин иқдомҳо давлат тавонистааст мероси моддӣ ва арзишҳои маънавиро ҳамчун ҷузъи фарҳанги миллӣ нигоҳ дорад ва онҳоро ба василаи тарбияи маънавию ахлоқӣ табдил диҳад.

Пас аз ба даст овардани Истиқлолият, Ҷумҳурии Тоҷикистон ба эҳёи фарҳанги миллӣ таваҷҷуҳи вижа зоҳир намуд. Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо ташаббусҳои худ дар соҳаи фарҳанг, таърих ва маънавиёт саҳми бузург гузошта, як қатор ҷашнвораҳои таърихиву фарҳангиро ба сатҳи миллӣ ва байналмилалӣ расонданд.

Бо ибтикори роҳбарияти кишвар ҷашнҳои бузурге чун 1100-солагии давлати Сомониён (1999), 2700-солагии «Авесто» (2001), 2500-солагии Истаравшан (2003), 3000-солагии Ҳисор (2015) ва 5500-солагии Саразм (2020), 2500 солагии Шаҳристони Тахти Сангин (2023), баргузор гардиданд. Инчунин дар соли 2023 9 ёдгориҳои таърихию фарҳангии кишвар дар доираи номинаи фаромиллии «Роҳи бузурги Абрешим: долони Зарафшон-Қароқум» ва соли 2025 бошад 11 ёдгориҳои таърихию фарҳангии кишвар дар доираи номинаи «Хуттали Қадим» ба Феҳрасти ёдгориҳои умумибашарии ЮНЕСКО ворид карда шудаанд, ки ин ҳам аз муҳимтарин дастовардҳои фарҳангии Тоҷикистон буда, мавқеи фарҳангии кишварро дар арсаи байналмилалӣ боз ҳам устувор намудаанд. Эҳдои асарҳои безавол, монанди «Тоҷикон»-и аллома Бобоҷон Ғафуров ва «Шоҳнома»- и Абулқосим Фирдавсӣ ва бунёди садҳо муассисаҳои фарҳангиву осорхонаҳо аз таваҷҷӯҳи роҳбарияти олии кишвар дар роҳи баланд бардоштани сатҳи огоҳи таърихи аҷдодӣ ва худшиносии миллии насли наврас ва ҷавонон дарак медиҳад. Маҳз ба шарофати ҳамин тадбирҳо, мероси ғании таърихӣ ва фарҳангии миллати тоҷик аз нав эҳё гардида, ҷаҳонро бо арзишҳои ниёгон шинос намуд.

Дар баробари ин, Пешвои миллат ба эҳёи ҳунарҳои мардумӣ – аз ҷумла чакандӯзӣ, зардӯзӣ, кулолгарӣ, косатошӣ, созтарошӣ, фалаксароӣ ва дигар анъанаҳои миллӣ – таваҷҷуҳи хоса намуд. Ин ҳама на танҳо ба худшиносии миллӣ, балки ба болоравии маънавиёти насли ҷавон такон бахшид.

Истиқлолият ба Тоҷикистон имконият дод, ки дар арсаи байналмилалӣ низ мавқеи сазовор пайдо кунад. Ташаббусҳои ҷаҳонии кишвар, ки бо пешниҳоди Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар сатҳи Созмони Милали Муттаҳид қабул гардиданд, имрӯз ба ҳалли мушкилоти глобалӣ мусоидат менамоянд.

Аз ҷумла, ташаббуси ҷаҳонии ҳалли мушкили об яке аз дастовардҳои бузурги Тоҷикистон ба ҳисоб меравад. Бо ибтикори Тоҷикистон солҳои 2003, 2013 ва 2018 ҳамчун «Соли байналмилалии об» эълон гардиданд. Ҳоло низ барномаи «Даҳсолаи байналмилалии амал: Об барои рушди устувор, 2018–2028» дар асоси пешниҳоди Тоҷикистон амалӣ мегардад.

Инчунин, Тоҷикистон дар масъалаи мубориза бо таҳдидҳои ҷаҳонӣ – аз ҷумла экстремизм, терроризм ва тағйирёбии иқлим – мавқеи фаъол дошта, ташаббусҳои созандаи худро ба ҷомеаи ҷаҳонӣ ироа мекунад. Бо ҳамин роҳ, кишвари мо тавонист ҷойгоҳи худро ҳамчун як давлати хурд, вале дорои нуфузи бузурги дипломатӣ дар ҳалли масъалаҳои муҳимтарини башарӣ мустаҳкам намояд.

Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон на танҳо рамзи озодии миллӣ, балки сарчашмаи эҳёи фарҳанг, рушди худшиносӣ ва пешрафти иҷтимоиву иқтисодӣ гардид. Бо сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, имрӯз Тоҷикистон тавонистааст:

сулҳу суботро дар ҷомеа таъмин намояд;

мероси фарҳангӣ ва суннатҳои мардумиро эҳё кунад;

дар арсаи байналмилалӣ бо ташаббусҳои худ мақоми шоиста пайдо намояд;

Истиқлолият барои миллати тоҷик на танҳо як воқеаи таърихӣ, балки роҳнамои ояндаи дурахшон аст. Ин арзиш моро водор месозад, ки бо иттиҳоду ҳамбастагӣ, ҳифзи сулҳу субот ва рушду пешрафт ба сӯи фардои боз ҳам беҳтар қадам гузорем.

34-умин солгарди Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ба ҳамаи мардуми сарбаланду заҳматкаши кишвари азизамон муборак бошад ва бигзор дар Тоҷикистони азиз сулҳу суботи ҷовидона ва ҳамдили абадӣ пойдор бод!

Пӯлотов Абдураҳмон директори Осорхонаи миллии бостонии Тоҷикистон

Истиқлолият бақои миллат ва асоси ҳастии давлат аст. Ҳар як шаҳрванди бедордил, махсусан ҷавонон вазифадоранд онро ҳифз кунанд ва пос доранд.

Бояд қайд намуд, ки даврони Истиқлолият барои мо имкони воқеӣ фароҳам овард, ки роҳи имрӯзу ояндаи миллат ва пешрафти минбаъдаи Тоҷикистони азизу маҳбубамонро ба сӯйи ҷомеаи демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ равона намоем. Истиқлолият барои мо рамзи олии Ватану ватандорӣ, бузургтарин неъмати давлатсозию давлатдории мустақил, созандагӣ, азму талошҳои фидокоронаи расидан ба истиқлолияти сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангиро омӯзонида, меъёрҳои ҷомеаи шаҳрвандиро таҳким бахшид ва дар як вақт ҳаёти озодонаи ҳар фард ва баландтарин зинаи бахту саодати ҳақиқии миллат мебошад.

Бояд гуфт, ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун поягузори сулҳ ва меъмори ваҳдат дар таърихи навини давлатдории тоҷикон хизматҳоеро ба анҷом расонида тавонистааст, ки ормонҳои ҳазорсолаи тоҷикистониён ва тоҷикони дунё буданд. Ба даст овардани сулҳу ваҳдат, махсусан ба имзо расидани Созишномаи истиқрори сулҳ барои ваҳдати миллӣ заминаи босазое гузошт, ки ин ҳама аз ҳидояту ҷасорати ин фарзанди фарзонаи миллат буд.

Аз ин рӯ, хизматҳои Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои ба эътидол овардани ҷангт шаҳрвандӣ, барқарор намудани ваҳдати миллӣ ва амалӣ гардонидани Созишномаи сулҳи тоҷикон дар саҳифаҳои таърихи миллати тоҷик барои ҳамешагӣ бо ҳарфҳои заррин сабт хоҳанд шуд.

Истиқлолият барои мо на танҳо таъриху рамз, балки шаҳодати ҳаёти озоду соҳибихтиёр аст. Мо бояд бо дониш, фарҳанг, худогоҳӣ ва меҳнати ҳалол Ватанро обод намоем ва исбот созем, ки сазовори номи “ҷавонони даврони истиқлол ” ҳастем. Имрӯз мо дар фазои сулҳу суботи Ватан зиндагӣ дорем, ки ин ҳама аз неъмати бебаҳои Истиқлолият аст. Истиқлолият барои мо имкони таҳсил кардан, озодона андешидан, фаъолият дар ҷомеа ва саҳм гузоштан дар рушди давлатамонро фароҳам овардааст. Давлат ба ҷавонон таваҷҷуҳи махсус зоҳир менамояд. Сиёсати миллии ҷавонон, дасгирии ҷавонон дар илм, варзиш, касбомӯзӣ ва соҳибкорӣ – ҳамаи ин аз ғамхории давлат нисбат ба насли нав шаҳодат медиҳад.

Мо ҷавонони асри XXI, бояд арзиши Истиқлолиятро на танҳо донем, балки онро бо амалу дониш, бо рафтори намунавӣ ва садоқат ба Ватан ҳифз намоем. Мо ҷавонони саодатманди тоҷик ҳамеша бояд дар хотир дошта бошем, ки халқи озодихоҳи тоҷик асрҳои аср барои ба даст овардани Истиқлолияти Ватани азизамон талошу ҷоннисориҳо кардааст ва акнун ҳифзу нигоҳдории ин неъмати бузург, таҳкими сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ вазифаи бевосита ва муқаддаси мо мебошад. Расидан ба қадри Истиқлолият ва давлатдории мустақилона, таҳкими сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ, эҳсоси гарми ватандориву ватанпарастӣ, бедории маънавӣ, ифтихори миллӣ, пос доштани арзишҳои миллӣ ва рамзҳои давлатдорӣ – ҳама дар маҷмӯъ моро ба сӯи хушбахтиҳои бепоёне мебарад, ки аз шаҳди он наслҳои оянда низ ба таври комил комгор мегарданд.

Инак миллати тоҷик 34-умин солгарди ҷашни Истиқлолиятро таҷлил мекунад, ки он нишонаи муттаҳидиву иродаи қавии ҳар як шаҳрванди баору номуси мамлакат ҳаст. Истиқлоли давлатӣ муҳимтарин дастоварди миллати тоҷик буда, он барои таъмини зиндагии шоиста ва баланд бардоштани сатҳи некӯаҳволии аҳолӣ шароити мусоидро фароҳам овардааст.Самараи неки истиқлол аст, ки имрӯз Тоҷикистон дар дунё чун давлати сулҳхоҳу сулҳпарвар шинохта шудааст. Мо бояд аз ин миллату давлати тоҷикони барӯманд биболему барои боз ҳам машҳуртар гардидани он кӯшишу ғайрат намоем.

Мо ҷавонон ифтихор мекунем, ки фарзандони даврони Истиқлол ҳастем. Мо бояд пайравони содиқи Пешвои миллат бошем, Ватанро дӯст дорем ва дар ободии Тоҷикистони маҳбуб саҳми худро гузорем.

Мо ҷавонони ватан созандаем,

Дӯстдори давлати пояндаем.

Шукри истиқлолу ваҳдат шукри сулҳ,

Шукри ҳақ, ки бо лаби пурхандаем.

Шамсзода Ҷамила – магистранти курси 2-юми ихтисоси Муносибатҳои байналмиллалии

Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон.

Миллате, ки соҳиби истиқлолият аст, метавонад сарнавишташро худаш муайян кунад, забон, фарҳанг, таърих ва арзишҳои миллии худро рушд диҳад, аз сарвату имконияти табиӣ баҳра барад ва дар арсаи ҷаҳонӣ бо ватанаш ифтихор намояд.

Тоҷикистони азиз 9-уми сентябри соли 1991 истиқлолияти худро эълон кард ва ба қатори давлатҳои мустақил пайваст. Ин рӯз барои миллати тоҷик мисли субҳи тозае буд, ки баъди садсолаҳо ниҳоят офтоби озодӣ бар фалакаш тулӯъ намуд. Аммо қадамҳои нахустини давлатдорӣ дар шароити ниҳоят вазнин гузошта шуданд: буҳрони иқтисодӣ, парокандагии сиёсӣ, ҷанги шаҳрвандӣ ва нобоварии ҷомеа ба оянда тамоми орзуву умедҳои мардумро зери хатар гузоштанд.

Бо зуҳури Истиқлол чунин неъмати бебаҳо ва гаронмоя, миллати азиятдидаву ранҷкашидаи тоҷик соҳибистиқлол гардид. Истиқлолият волотарин ва пурарзиштарин дастоварди давлату миллати тоҷдори тоҷик аст. Ин неъмати бузург баробари ба даст омадан, нуру зиё, меҳру вафо, ободиву озодӣ, ҳамфикрию ҳамзистӣ ва осоиштагии абадиятро ба мардуми бузурги тоҷик ва Тоҷикистони азиз овард.

Истиқлолият шиносномаи ҳастии давлат, комилҳуқуқӣ ва соҳибихтиёрӣ, низоми давлатдории бузурги миллат аст, ки сиёсати дохилию хориҷӣ, иқтисодӣ, вазъи иҷтимоию фарҳангии худро ривоҷу равнақ медиҳад. Истиқлолият рамзи соҳибдавлатӣ ва давлатдории миллати сарбаланду мутамаддини тоҷик аст, ки номаи тақдирашро бо дасти хеш навишта, роҳу равиши хосса ва мақому мавқеи муносибро дар ҷомеаи ҷаҳонӣ пайдо кард ва набзи давлату миллати моро ба набзи сайёра ҳамсадо месозад.

Маҳз бо заҳмату талошҳои пайгиронаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистон дар интиҳои асри ХХ аз фоҷиаи миллӣ раҳоӣ ёфта, истиқлолияти давлатии худро таҳким бахшид, миллати тоҷик баъд аз ҳазор сол дар роҳи эҳёи давлатдории миллӣ ба дастовардҳои бузурги таърихӣ ноил гардид ва ҳоло ба сӯи ояндаи нек бо қадамҳои устувор пеш меравад.

Пешвои миллат — шахсияти таърихиест, ки ин истиқлолиятро на танҳо нигоҳ дошт, балки ба он мазмуну муҳтаво, рушд ва ояндасозӣ бахшид.

Бо шукргузориҳои беандоза имрӯзҳо мо ҷашни 34-умин солгарди Истиқлолияти давлатиро дар фазои сулҳу осоиштагӣ ва ваҳдати комил истиқбол мегирем. Ҳамаи ин аз заҳмату роҳнамоии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сарчашма мегиранд, ки кибру ғурури носозгорро ба ваҳдату созандагиҳо мубаддал сохт. Ин буд, ки дар як давраи начандон тӯлонии таърих кишвари ба бӯҳрони сиёсию иқтисодӣ гирифторро ба давлати рӯ ба тараққӣ табдил сохта, ноумедиҳои зиндагиро бозпас гардонид ва ба рӯҳияи мардум неруи тозаи созгор бахшид.

Имрӯз миллати тоҷикро тамоми дунё чун қавми бузург эътироф мекунанд. Фарзандони ин миллати барӯманд дар тамоми кишварҳои ҷаҳон дар соҳаҳои гуногун фаъолият мекунанд. Қариб ҳамаи кишварҳои дунё робитаи дӯстию тиҷоратиашонро бо Тоҷикистон пайвастаанд, ки ин ҳама нишонаҳои бузургии Истиқлол аст.

Ҷашни 34-солагии Истиқлолияти давлатӣ моро ба андеша водор месозад, ки вазифаи насли имрӯз танҳо истифода бурдан аз неъматҳои истиқлол нест. Мо бояд онро ҳифз кунем, бо меҳнати ҳалол, садоқат ва ваҳдат пояҳои онро таҳким бахшем ва ба наслҳои оянда мерос гузорем.

Истиқлолият барои мо танҳо як дастоварди сиёсӣ нест, балки шароити зиндагии озодона, кафолати рушду пешрафти миллат ва заминаи ифтихори миллӣ мебошад.

34 соли истиқлолият ба мо собит намуд, ки миллати тоҷик дорои иродаи қавӣ ва неруи созанда аст. Тоҷикистон таҳти роҳбарии Пешвои миллат роҳи дурусти рушду суботро интихоб намуда, имрӯз ба сӯи ояндаи дурахшон қадам мегузорад.

Файзи Раҳмонист истиқлоли мо,

Раҳми Яздонист истиқлоли мо.

Иброҳимов Исроил Нуралиевич- Докторанти (Phd)-ии шуъбаи Аврупо,

Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ.

Пас аз эълони истиқлолият Ҷумҳурии Тоҷикистон раванди ҳамгироиро ба ҷомеаи ҷаҳониро оғоз кард. Қадами аввалини муҳим эътирофи он аз ҷониби дигар давлатҳо ва пайвастан ба созмонҳои байналмилалӣ буд. Моҳи марти соли 1992 кишвар узви Созмони Милали Муттаҳид (СММ) шуд, ки барои он имкониятҳои навро дар доираи муносибатҳои ҳуқуқии байналмилалӣ боз кард. Тоҷикистон шартномаҳои асосии байналмилалиро оид ба ҳифзи ҳуқуқи инсон, аз қабили Конвенсия дар бораи ҳуқуқи кӯдак ва Конвенсия дар бораи барҳам додани ҳама шаклҳои табъиз нисбати занон ба тасвиб расонд. Бо вуҷуди ин, кишвар дар амалисозии баъзе аз ин меъёрҳо ба мушкилот дучор мешавад. Созмонҳои байналмилалӣ аксар вақт масъалаҳои ҳуқуқи шаҳрвандон ва озодиҳоро дар Тоҷикистон матраҳ мекунанд, ки мавзӯи ҳуқуқи инсонро дар доираи ҳамкориҳои байналмилалии ҳуқуқии худ яке аз масъалаҳои асосӣ мегардонад.

Кишвар ба беш аз 50 конвенсияи СММ, аз ҷумла паймонҳои байналмилалӣ оид ба ҳуқуқҳои шаҳрвандӣ ва сиёсӣ ва паймонҳо оид ба ҳуқуқҳои иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангӣ ҳамроҳ шуд.

Тоҷикистон аз замони соҳибистиқлолӣ аз соли 2001 узви СҲШ буда, дар масъалаҳои амнияти минтақавӣ ва мубориза бо терроризм ҳамкорӣ дорад. Ҳамчун узви ИДМ ва дигар иттиҳодияҳо, Тоҷикистон дар танзими масъалаҳои марбут ба ҳуқуқи инсон, ҳамкории иқтисодӣ ва амният иштирок мекунад.

Тоҷикистон дар ташаббусҳои байналмилалии ҳуқуқӣ оид ба мубориза бо таҳдидҳои фаромиллӣ, аз қабили терроризм, экстремизм ва қочоқи маводи мухаддир нақши муҳим дорад.

Ҳамроҳшавӣ ба СММ на танҳо мақоми Тоҷикистонро ҳамчун давлати соҳибихтиёр мустаҳкам кард, балки ба он имкон дод, ки дар ташаббусҳои глобалӣ оид ба ҳифзи сулҳ, амният ва рушди устувор иштирок намояд. Аз он вақт инҷониб ҷумҳурӣ дар кори СММ, аз ҷумла дар мақомоти махсуси он, ба монанди созмони умумиҷаҳонии тандурустӣ (СУТ), Барномаи рушди СММ ва хазинаи Байналмилалии асъор фаъолона иштирок мекунад.

Тоҷикистон дар минтақаи аз ҷиҳати геостратегӣ муҳими Осиёи Марказӣ ҷойгир буда, нақши назарраси онро дар таъмини амнияти минтақавӣ ба вуҷуд меорад. Масъалаҳои мубориза бо терроризм, экстремизм ва қочоқи маводи мухаддир, бо назардошти наздикии он ба Афғонистони ноором, барои кишвар махсусан муҳим мебошанд.

Эълони соли 2003 — Соли оби тоза: Ташаббуси соли оби тоза аҳамияти захираҳои обро таъкид мекунад ва таваҷҷӯҳро ба мушкилоти об ҷалб мекунад. Форуми байналмилалии Душанбе табодули донишу таҷриба дар соҳаи идоракунии захираҳои обро тақвият бахшид. Идомаи чунин ташаббусҳо ва табодули таҷриба метавонад ба ҳамкории байни кишварҳо барои беҳтар кардани идоракунии захираҳои об мусоидат кунад.

Эълони солҳои 2005-2015 даҳсолаи байналмилалии амали "Об барои ҳаёт": Ташаббус ба зарурати андешидани чораҳои мушаххас барои таъмини дастрасӣ ба оби тоза диққат медиҳад. Даҳсола барои фаъолиятҳои мушаххас чаҳорчӯба фароҳам меорад.

Таъмини кишварҳои Осиёи Марказӣ бо оби тоза тавассути таъсиси Консорсиуми Байналмилалӣ оид ба истифодаи оби кӯли Сарез: ташаббус ба таъмини суботи минтақавӣ дар масъалаҳои обтаъминкунӣ равона шудааст. Ҳамчунин таваҷҷӯҳ ба ҳифзи пиряхҳо барои пешгирии оқибатҳои тағирёбии иқлим муҳим аст.

Ташаббусҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҳақиқат барои инсоният ва сайёраи мо аҳамияти калон доранд, зеро онҳо ба ҳифзи табиат ва захираҳои об, ҳаёти инсоният дар сайёраи мо дар маҷмӯъ нигаронида шудаанд.

Имрӯз Тоҷикистон роҳи худро ба сӯи субот ва шукуфоӣ идома медиҳад. Рӯзи Истиқлолият на танҳо рамзи озодӣ, балки ваҳдати миллат, қобилияти бартараф кардани мушкилот ва ҷустуҷӯи ояндаи беҳтар аст. Ҳукумати мамлакат барномаҳои беҳтар намудани сифати зиндагии аҳолӣ, рушди кишоварзӣ ва саноат, инчунин баланд бардоштани сатҳи таҳсилот ва тандурустиро фаъолона амалӣ менамояд.

Барои насли ҷавон, рӯзи Истиқлолият ёдрас кардани аҳамияти истиқлолият ва соҳибихтиёрии миллӣ, инчунин даъват ба ҳифзи сулҳ ва ҳамоҳангӣ мебошад. Ҷавонони кишвар, ки аллакай дар Тоҷикистони соҳибистиқлол ба воя расидаанд, дар ояндаи кишвар нақши муҳим доранд ва иштироки онҳо дар ҳаёти ҷомеа калиди пешрафти минбаъда мебошад.

Давлатова Фарида, ходими хурди илмии шуъбаи Шарқи Миёна ва Наздки

Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ