Истиқлоли давлатӣ бузургтарин ва муқаддастарин неъмат, нишонаи олии ҳувияти миллӣ, ифтихор ва номуси ватандорӣ, рамзи ҳастии миллати бостонӣ ва соҳибихтиёру соҳибдавлати тоҷик ва асоси хушбахтиву сарбаландии сокинони Тоҷикистон мебошад
Эмомалӣ Раҳмон
Ҳар як миллат барои расидан ба ормонҳои миллии худ, пеш аз ҳама, бояд соҳибистиқлол бошад. Истиқлолият на танҳо рамзи озодӣ ва худшиносии миллӣ, балки заминаи асосии бунёди давлатдории мустақил, рушди иқтисодиву иҷтимоӣ ва пойдории фарҳангу забон маҳсуб меёбад.
Ҷумҳурии Тоҷикистон пас аз садсолаҳои истибдод ва зери зулми дигарон қарор доштан, 9-уми сентябри соли 1991 расман Истиқлолияти давлатӣ худро эълон кард. Ин сана барои халқи мо муқаддас аст, зеро оғозгари саҳифаи наве дар сарнавишти миллати тоҷик гардид.
Бо дастёбии ба истиқлолият мардуми Тоҷикистон соҳиби рамзҳои давлатӣ – Парчам, Нишон ва Суруди миллӣ, ва муҳимтар аз ҳама, Конститутсияи худ гардид. Имрӯз Тоҷикистон ҳамчун кишвари соҳибихтиёр дар арсаи байналмилалӣ мавқеи худро пайдо карда, узви комилҳуқуқи Созмони Милали Муттаҳид ва дигар ниҳодҳои байналмилалӣ мебошад.
Мо набояд фаромӯш кунем, ки роҳи расидан ба истиқлолият ва мустаҳкам кардани пояҳои он осон набуд. Дар солҳои аввали истиқлолият, Тоҷикистон бо ҷанги шаҳрвандӣ рӯ ба рӯ гашт, ки ба тамоми соҳаҳои ҳаёти кишвар таъсири манфӣ расонид. Вале бо иродаи устувори мардум ва роҳбарияти сиёсии кишвар, сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ барқарор гардид, ки ин худ пирӯзии дуюми истиқлолият аст.
Имрӯз, истиқлолият барои наслҳои ҷавон танҳо як калима нест – он рисолат аст. Рисолате, ки моро водор мекунад ба қадри сулҳ бирасем, ватанро дӯст дорем, илму ҳунар омӯзем ва ба рушду ободии кишвар ҳиссаи худро гузорем. Зеро истиқлолият на танҳо ба даст овардан аст, балки ҳифз кардан ва ба наслҳои оянда бо ифтихор супоридан низ ҳаст.
Дар фазои сулҳу суботи имрӯз, Тоҷикистон ба комёбиҳои назаррас дар бахшҳои мухталиф ноил мегардад: аз сохтмони инфрасохтори муосир то рушди соҳаи маорифу тандурустӣ ва таҳкими мавқеи давлат дар арсаи байналмилалӣ.
Ба ин васила, Истиқлолият барои миллати тоҷик як рамзи ягонагӣ, сарбаландӣ ва эҳёи давлатдории таърихист. Мо бояд дарк намоем, ки танҳо дар фазои истиқлол метавонем фарҳанг, забон, таърих ва арзишҳои миллиамонро рушд бахшем.
Истиқлолият неъмати бузургест, ки насиби на ҳар миллат мегардад. Барои мо, истиқлолият рамзи ҳаёти нав, имкониятҳои нав ва ояндаи дурахшон аст. Пас биёед бо тамоми ҳастӣ онро пос дорем ва дар роҳи ободии Тоҷикистони маҳбуб саҳмгузор бошем!
Содиқова Зарангез - ходими илмии шуъбаи ҳуқуқи байналмилалии Институти фалсафа,
сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳовадинови АМИТ
