Дар он рӯзҳои барои миллати мо бисёр пурдаҳшату вазнин ва давраи бисёр ҳассоси сиёсӣ ба ояндаи нек умеди касе намонда буд, хушбахтона фарзанди фарзонаи сарсупурдаи миллат бо камоли ҷавонмардӣ ва ҳисси баланди ватандустӣ Эмомалӣ Раҳмон ба сари қудрат омад ва дар назди халқу миллат бо дили пур ваъда доданд, ки «Ман ба Шумо сулҳ меорам» ва ба иқболи баланди халқи мутамаддини мо ҳамин хел ҳам шуд.
Имрӯз ҳар як фарди бонангу номуси ва хештаншиноси Тоҷикистони азиз возеҳ дарк кардааст, ки агар дар кишвар сулҳу субот ваҳдату ягонагӣ хукмфармо бошад, ҳамаи масъалаву мушкилоти иқтисодӣ ва иҷтимоӣ тадриҷан ҳалли худро меёбанд ва танҳо дар ҳамин сурат мо метавонем бунёди давлати демократӣ, ҳуқукбунёд ва дунявиро, ки бо иродаи мардуми Тоҷикистон ҳамчун ҳадафи ниҳоии худ қарор додаем, идома диҳем ва барои шаҳрвандони мамлакат шароити сазовори зиндагиро муҳайё намоем. Хусусан дар шароити ҳассоси имрӯзаи ҷомеаи ҷаҳонӣ, торафт мураккаб шудани авзои сиёсиву иқтисодии ҷаҳон ва печида гардидани раванду тамоюлҳои глобализатсионӣ ҳифзи сулҳу суботи ҷомеа ва таҳкими ваҳдати миллӣ аз ҷумлаи вазифаҳои муқаддаси ҳар фарди бонангу номуси миллат ба шумор меравад. Зеро мардуми Тоҷикистон дар ибтидои солҳои навадум то кадом андоза даҳшатнок ва фоҷиабор будани низои дохилӣ, оқибатҳои харобиовари беқонуниву беҳокимиятӣ ва ба андешаву афкори бегонапарастона ва таҳмилӣ гаравидани табақаҳову гурӯҳҳои гуногуни ҷомеаро дарк намуд.
Сулҳу озодӣ, ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон фароҳам оварда шуд, дастоварди бениҳоят бузург ва муқаддаси миллати мо маҳсуб меёбад.
Ваҳдати миллӣ асоси рушду шукуфоии Ватани азизамон аст, зеро дар ҳар давлате, ки сулҳу амонӣ ва дӯсти ҳукумфармост, он давлат рӯз то рӯз гул-гул мешукуфад, иқтисодиёташ тадриҷан меафзояд, ҳам аз ҷиҳати сиёсӣ ва ҳам аз ҷиҳати фарҳангӣ пеш меравад.
Маҳз бо кӯшишҳои пайгиронаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон миллати парешон сарҷамъ омад, мамлакат обод гардид ва пешравӣ дар ҳамаи ҷанбаҳои ҳаёти мардуми сарбаланди тоҷик ҳувайдо гардид. Имрӯз дар чеҳраи ҳар як фарди тоҷик нишоту хурсандӣ, зиндагии осоишта ва сулҳу ваҳдат падидор аст. Хулоса, чун як фарзанди бонангу баномус ва баори миллат бо сулҳу ваҳдати кишвари азизам имрӯз меболам ва ифтихор мекунам. Пояи сулҳу осоиштагӣ дар ин сарзамини ҳамешабаҳор ба ҳадди бузург мустаҳкам гаштааст, зеро онро фарзанди бузурги ин сарзамин устуворӣ бахшида, такягоҳ аст.
Ваҳдат беҳтарин неъмат барои тамоми аҳли башар буда, он тамоми некию хубиҳои дунёро дар худ таҷассум намудааст. Зеро танҳо бо будани ваҳдату якдилӣ душворию монеаҳо паси сар мешаванд. Рӯзгору зиндагии мардум рӯ ба беҳбудӣ мениҳад ва халқ орому осуда зиндагии босаодат менамояд. Мо бояд ба қадри истиқлолу озоди ваҳдати миллӣ ва сулҳу субот бирасем. Ҳамеша барои шукуфоии ватани азизиамон талош варзида, дар арсаи байналмилалӣ кишвари азизамонро муаррифӣ намоем.
Ҳоҷизода Ганҷина - ходими илмии Маркази омӯзишии пиряхҳои Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон