Шеъри тоҷик дар тӯли таърихи худ ҳамчун оинаи фарҳанг, анъана ва арзишҳои миллӣ хизмат кардааст. Дар даврони муосир шеър на танҳо як шакли адабӣ, балки воситаи муҳими таблиғи ғояҳои миллӣ, сулҳу ваҳдат ва рушди иҷтимоию сиёсӣ низ гардидааст. Шеъри “Пешвои миллати моро нигаҳ дорад Худо!”-и шоир Дониёр Сангинӣ як намунаи барҷастаи адабиёти муосири тоҷик аст, ки ба ситоиши Пешвои Миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва дастовардҳои ӯ дар барқарории сулҳ, ваҳдат ва рушди кишвар бахшида шудааст.
Сулҳу ваҳдатро асосу халқу миллатро симо,
Барқарории низому ҳодӣ аст дар кори мо.
Соҳибунвону саодатманду фахри уламо,
Пешвои миллати моро нигаҳ дорад Худо!
Ҷангро аз байн бурду мулкро ором кард,
Ҳар гурӯҳе муттаҳиду саркашонро ром кард,
Ҳар чи коре кард онро баҳри худ не, ом кард,
Пешвои миллати моро нигаҳ дорад Худо!
Қонуну қонунгузориро, барои мо навишт,
Ҳокимиятро намуд ӯ устувору монд хишт,
Кишвари моро чу боғе кард монанди биҳишт,
Пешвои миллати моро нигаҳ дорад Худо!
Тоҷикистони азизам карда машҳури ҷаҳон,
Ё ки Наврӯзи Аҷамро ҷашни байни мардумон,
Дониёро, бош шокиру дуогӯ ҳар замон:
Пешвои миллати моро нигаҳ дорад Худо!
Шеъри “Пешвои миллати моро нигаҳ дорад Худо!” як ситоишномаи адабист, ки ба ситоиши шахсияти Пешвои Миллат ва дастовардҳои ӯ дар бунёди давлати муосири Тоҷикистон бахшида шудааст. Мавзӯи асосии шеър ифтихор аз сулҳу ваҳдат, қонунгузорӣ, рушди фарҳанг ва ободии кишвар аст, ки ҳамаи он ба фаъолияти Пешвои Миллат нисбат дода мешавад. Ғояи марказии шеър дуои нек барои Пешво ва таъкид бар аҳамияти нақши ӯ дар таъмини устувории давлат ва хушбахтии мардуми Тоҷикистон мебошад.
Мисраи такрории “Пешвои миллати моро нигаҳ дорад Худо!” на танҳо як дуои самимӣ, балки як рамзи вафодорӣ ва эҳтироми мардум ба роҳбари худ мебошад. Ин мисра дар ҳар банд такрор шуда, сохтори шеърро мустаҳкам ва паёми онро муассир мегардонад.
Шеър аз чаҳор банд иборат буда, дар вазни арузӣ навишта шудааст, ки ба он як ритми мушаххас ва мусиқиёти дохилиро мебахшад. Истифодаи вазни арузӣ нишонаи пайванди шеър бо анъанаҳои классикии адабиёти тоҷик аст, ки дар он шоирон ба монанди Рӯдакӣ, Фирдавсӣ ва Ҷомӣ аз ин вазн истифода мебурданд.
Шоир аз воситаҳои бадеии мухталиф, аз қабили истиора, ташбеҳ, муболиға ва такрор истифода кардааст. Масалан, ташбеҳи “Кишвари моро чу боғе кард монанди биҳишт” Тоҷикистонро ҳамчун як макони ободу зебо тасвир мекунад, ки натиҷаи фаъолияти Пешвои Миллат аст. Истифодаи калимаҳои “сулҳу ваҳдат”, “қонунгузорӣ” ва “саодатманд” ба шеър як мазмуни сиёсӣ ва иҷтимоӣ мебахшад, ки бо забони адабӣ ифода шудааст.
Забони шеър содда, вале пур аз рамзҳо ва маъноҳои амиқ аст. Истифодаи калимаҳои “миллат”, “давлат” ва “Худо” ба шеър як маънои муқаддас ва умумимиллӣ мебахшад. Шоир бо истифода аз забони халқӣ ва дуои маъмул (“нигаҳ дорад Худо”), шеърро ба дили хонанда наздик мекунад ва эҳсоси ифтихору вафодориро дар ӯ бедор месозад.
Яке аз муҳимтарин дастовардҳои Пешвои Миллат, ки дар шеър низ таъкид шудааст, барқарории сулҳ ва ваҳдат дар Тоҷикистон аст. Дар солҳои 1990-ум, Тоҷикистон баъди пошхӯрии Иттиҳоди Шӯравӣ ба ҷанги шаҳрвандӣ (1992–1997) гирифтор шуд, ки боиси талафоти ҷонӣ, харобии иқтисод ва парокандагии ҷомеа гардид. Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун раҳбари Комиссияи оштии миллӣ (1994–1997) тавонист гурӯҳҳои мухталифи сиёсӣ ва минтақавиро муттаҳид созад ва бо имзои Созишномаи сулҳи миллӣ дар соли 1997 ба ҷанг хотима бахшад.
Мисраи “Ҷангро аз байн бурду мулкро ором кард” дар шеър ин дастовардро бо забони адабӣ тасвир мекунад. Сулҳи ба даст омада на танҳо ҷомеаро аз нобудӣ наҷот дод, балки заминаро барои рушди минбаъдаи сиёсӣ, иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангӣ фароҳам сохт.
Пас аз барқарории сулҳ, Пешвои Миллат ба таҳкими сохтори давлатдорӣ шурӯъ кард. Дар соли 1994 Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул гардид, ки асоси ҳуқуқии давлати соҳибихтиёрро муқаррар намуд. Мисраи “Қонуну қонунгузориро барои мо навишт” ба ин дастовард ишора мекунад. Инчунин, ислоҳоти маъмурӣ, таъсиси ниҳодҳои давлатӣ ва таҳкими ҳокимияти қонунӣ ба устувории давлат мусоидат кард.
Сулҳу ваҳдат, ки дар шеър ҳамчун “асосу халқу миллатро даҳо” тавсиф шудааст, барои Тоҷикистон аҳамияти ҳаётӣ дорад. Пас аз ҷанги шаҳрвандӣ, барқарории эътимод байни гурӯҳҳои мухталифи ҷомеа ва минтақаҳо яке аз вазифаҳои муҳим ба шумор мерафт. Барномаҳои давлатӣ, аз қабили “Соли Ваҳдати миллӣ” (1997) ва таҷлили Рӯзи Ваҳдати миллӣ (27 июн), ба таҳкими ваҳдати ҷомеа мусоидат мекунад.
Сулҳ имкон дод, ки Тоҷикистон ба созмонҳои байналмилалӣ, аз қабили Созмони Милали Муттаҳид ва Созмони Ҳамкории Шанхай аъзо шуда, дар сатҳи ҷаҳонӣ мавқеи худро мустаҳкам сохта, заминаро барои ҷалби сармояи хориҷӣ ва рушди иқтисодӣ фароҳам овард.
Қонунгузорӣ, ки дар шеър ҳамчун “ҳокимиятро намуд ӯ устувору монд хишт” тавсиф шудааст, яке аз рукнҳои асосии давлатдории муосир аст. Аз соли 1994 то 2024, зиёда аз 400 қонун дар Тоҷикистон қабул шуд, ки соҳаҳои мухталиф, аз ҷумла иқтисод, маориф, тандурустӣ ва фарҳангро танзим мекунанд. Яке аз қонунҳои муҳим Қонуни “Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросим дар Ҷумҳурии Тоҷикистон” (2007) буд, ки ба коҳиши хароҷоти зиёдатӣ ва пешгирии исрофкорӣ мусоидат намуда, сатҳи камбизоатӣ аз 53% дар соли 2007 то 20.4% дар соли 2024 коҳиш дода шуд. Инчунин, қонун ба ҳифзи арзишҳои фарҳангии миллӣ ва таҳкими тартиботи ҷамъиятӣ кумак кард.
Шеър ҷашнгирии Наврӯзро ҳамчун “ҷашни мардумӣ” ишора мекунад, ки яке аз дастовардҳои муҳими Пешвои Миллат дар сатҳи ҷаҳонӣ аст. Дар соли 2010, бо ташаббуси Тоҷикистон, Наврӯз аз ҷониби Созмони Милали Муттаҳид ҳамчун ҷашни байналмилалӣ эътироф шуд. Ин иқдом на танҳо фарҳанги тоҷикро дар арсаи ҷаҳонӣ муаррифӣ кард, балки ифтихори миллиро дар байни мардуми Тоҷикистон тақвият бахшид.
Пешвои Миллат ба рушди маориф ва фарҳанг таваҷҷуҳи хосса зоҳир намуда, дар саросари кишвар ба болоравии сатҳи маърифати аҳолӣ мусоидат кардааст. Эҳёи анъанаҳои миллӣ, аз қабили либосҳои миллӣ ва санъати мусиқии тоҷик, ба таҳкими ҳуввияти миллӣ кумак кардааст.
Шеъри Дониёр Сангинӣ “Пешвои миллати моро нигаҳ дорад Худо!” на танҳо як асари адабӣ, балки як санади муҳими иҷтимоию сиёсӣ аст, ки эҳсоси миллати тоҷикро нисбат ба Пешвои миллат ифода мекунад. Таҳлили шеър нишон дод, ки он бо забони соддаи оммафаҳм, пурмаъно, ки дастовардҳои Пешвои Миллатро дар барқарории сулҳ, ваҳдат, қонунгузорӣ ва рушди фарҳанг тавсиф мекунад.
Нақши Пешвои Миллат дар таҳкими сулҳу субот, тинҷиву оромӣ, ташаккули давлатдории муосир, коҳиши камбизоатӣ, аз нав эҳёи фарҳанги миллӣ ва муаррифии Тоҷикистон дар арсаи ҷаҳонӣ аз муҳимтарин дастовардҳои ӯст, ки дар шеър низ инъикос ёфтааст. Барои оянда, зарур аст, ки ин дастовардҳо тавассути таҳкими маориф, фарҳанг ва иқтисод идома ёбанд, то Тоҷикистон ҳамчун давлати пешрафта ва устувор дар ҷаҳон мавқеи худро боз ҳам мустаҳкам созад.
Ширин ҚУРБОНОВА, сарходими илмии Шуъбаи Осиёи Ҷанубӣ ва Шарқии Институти омӯзиши масъалаҳои давлатҳои Осиё ва Аврупои АМИТ, доктори илмҳои таърих
ОЛИМОНИ АКАДЕМИЯИ ИЛМҲО ВАЗИФАДОРАНД, КИ ДАР ИҶРОИ СЕ ҲАДАФИ СТРАТЕГИИ ДАВЛАТ – ТАЪМИНИ ИСТИҚЛОЛИЯТИ ЭНЕРГЕТИКӢ, РАҲОӢ АЗ БУНБАСТИ КОММУНИКАТСИОНӢ ВА ҲИФЗИ АМНИЯТИ ОЗУҚАВОРИИ МАМЛАКАТ НАҚШИ ФАЪОЛОНА ДОШТА БОШАНД.
